پنج روزی که عملا خودم را کشتم سرجایش اما قرار نبود که تا ابد در همان حالت ضعف بمانم.
صدای فراز با مکث طولانی به گوش رسید:
– آره بابا من شبا سرکارم!
– چلا؟
– خب اونجا کار می‌کنم بابایی.
– همونجایی که بهم گفتی که عمویی؟ چلا یهو بابام شدی اصلا؟
سؤالاتش کم کم در حال شکل گیری بودند و خداراشکر انگار قصد فراموش کردن درخواستش را داشت.
– آره بابا…اونجا بهت گفتم عموتم چون میدونستم قراره یه خواب ببینی که من بیام پیدات کنم منم اومدم پیدات کردم!
– واقعا؟
خشنود درب ظرف خورشت فسنجان را بستم که صدای آوینا کل بدنم را خشک کرد. یعنی قرار بود جزء بهانه گیری‌های جدیدش قرار بگیرد؟
– پس من می‌لَم (می‌رم) خواب ببینم که بیای پیشم بخوابی!
صدای صاف کردن گلوی صدرا و سپس مثلا زمزمه‌اش به گوش رسید:
– این تخم جن دست بردار نیست…
نگاه من و سپس بچه‌ها که به سمتش برگشت شانه بالا انداخت.
– دیگه از ما گفتن بود دوستان!
با چشم غره‌ای خسته از آشپزخانه بیرون زدم و روی مبل کنار محدثه نشستم.
– من فردا بیام پیش شما بخوابم راضی می‌شی؟
چشمانم بیشتر از این باز نمی‌شد و آب در گلوی محدثه پرید. لحن پر اطمینان فراز همه را به شوک عظیمی برد و من سعی کردم به خودم آمده به پشت محدثه بکوبم.
نفسش جا آمده با چشمانی که چه می‌کنی را داد می‌زد نگاهم می‌کرد و من با لبی گزیده رو گرداندم و ذوق‌های آوینا را در کنار پدرش دیدم.
صدرا چیزی نمی‌گفت…همه چیز را به من واگذار کرده بود و من عمراً اجازه‌ی شب ماندنش را می‌دادم.
این را آمینی می‌گفت که با تمام دردها و رنج‌های یک زن بی‌شوهر بلند شد.
– کی فَلداشب می‌شه خب؟
کلافه دستی به صورتم کشیدم و متوجه‌ی نگاهش به خودم شدم. یقیناً تا الان متوجه‌ی ناراضی شدنم شده بود پس چرا مخالفت نمی‌کرد؟
– زود می‌رسه…فرداشب خیلی زود می‌رسه!
چشم بالا گرفتم و نگاهش را هنوز برنداشته بود.
جمله‌اش انگار یک نوع هشدار بود یا تذکر!
دستانم را درهم فشردم و صدرا در فکر فرو رفته دست به سینه شده بود.
قرار بود فردا برگردد و محدثه هم برمی‌گشت.
این بد بود!
تحمل نکردم و از روی مبل بلند شده به سمت اتاق رفتم. دست به صورت رساندم و چند نفسی کشیدم.
قدرت فکر و تصمیم گرفتن از من گویا صلب شده بود.
مردک برای خودش می‌برید و می‌دوخت…و حتی کم مانده بود تن هم کند.
دست به کمر شدم و تند تند نفس می‌کشیدم.
که چی شب می‌خواست بماند؟ شهر هرت بود مگر؟
با دستی مشت شده از این سمت اتاق به آن سمت می‌رفتم و عملا خودخوری می‌کردم. کم مانده بود کارم از حرص به جیغ زدن و گیس کشیدن برسد.
دست روی بد چیزی گذاشته بود.
– اجازه‌ی ورود می‌دهید عالیجناب؟
به حالت شوک زدگی برگشتم.
انقدری در خود فرورفته بودم که اصلا متوجه‌ی باز کردن در نشده بودم.
سری برایش تکان دادم و با خنده‌ی واضحی داخل شد و خداوندا، چشمان شیطانش بدجور در ذوق می‌زد.
– می‌بینم جناب یار قراره فرداشب بساط کنه اینجا!
تنها چیزی که از دستم برمی‌آمد چشم غره رفتن بود که بیخیال روی تخت خودش را ول کرد.
– من که می‌دونم اونجات عروسیه داری نقش می‌آی!
غریدم:
– مرض بگیر!
قهقه‌اش بلند شد که هول شده به سمتش خیز برداشتم و دست روی دهانش فشردم.
– هیس…الان صدات می‌ره بیرون این خودش نزده می‌رقصه وای به حال اینکه صدای خنده هم بشنوه!
زیر دستم زد و سعی کرد خنده‌اش را بخورد.
– خیله خب بابا خفه‌م کرده بودی.
پوفی کردم و نگاه چپ چپی نثارش کردم.
– خفه هم می‌شدی حقت بود بسکه برای من آبرو نذاشتی!
– نه دیگه…اونموقع کسی نبود بهت مشاوره بده چگونه یار خود را شب به اتاق دعوت کنید!
°
