رمان زهرچشم پارت 74

7
پالتوی چرمی را روی شانه‌هایم می‌اندازم و با اینکه نزدیک عید است و بهار، اما هوا همچنان سرد است.
بر خلاف سال‌های پیش، زمستان امسال طور دیگری یخ می‌بندد.

به محض دیدن من، از پرشیای سفید رنگش پیاده می‌شود و من دست مقابل سینه قلاب می‌کنم تا سرما راه نفوذ به تنم پیدا نکند.

– سلام…

با لبخند جواب سلامم را می‌دهد…
احتمالا لبخندش بخاطر اولین بار سلام دادنم، است.

– سلام، حالت خوبه؟

اگر از زمین فاصله گرفتن و معلق بودن توی هوا و کوبش بی امان قلب، حالی خوب بود، احتمالا من هم خوب بودم.

سرم را بالا و پایین می‌کنم

– خوبم، می‌شه سوار ماشین بشیم؟ من سردمه.

سری تکان می‌دهد و من ماشین را دور زده و قبل از او، روی صندلی شاگرد جای می‌گیرم.

او هم سوار می‌شود و من یاد اولین باری که کنارش توی ماشین نشسته بودم می‌افتم و خنده‌ام می‌گیرد با یاد بهت و تعجب کوتاه مدتش…

ماشین را روشن می‌کند

– سرما خوردی؟

کامل سمتش برمی‌گردم تا تمامش را زیر نظر بگیرم.
من به سرماخوردگی‌ها عادت کرده بودم.
به تب و لرز‌های آن سه روز اول و گلو درد‌های بعدش…
به اینکه خودم به تنهایی خوب شوم و کسی حالم را نپرسد و نگرانم نشود…

بار دیگر لب تر می‌کنم و سرما خوردگی هم مانند ماهیانه، برایم عادی بود.

– چطور مگه؟

– چشم‌هات سرخه!

ابرویم بالا می‌پرد و به زور با حس شیطنتی که یکهو میان قلبم می‌جوشد، می‌جنگم.
به چشمان من هم نگاه می‌کرد و من نمی‌فهمیدم؟

– آره سرما خوردم. دو روزه…

کوتاه سمتم برمی‌گردد و با لحنی معمولی و عادی می‌پرسد

– دکتر رفتی؟

نفس عمیقی می‌کشم تا پوزخندی که تا پشت لب‌هایم می‌آید را پس بزنم.

– نه! یه سرماخوردگی ساده‌س. خوب می‌شم.

می‌خواهد چیزی بگوید که تسلیم حس شیطنت کودکانه‌ام می‌شوم تا بیشتر از این گذشته‌ام کنکاش نشود.

– تو نگران من شدی سید؟

سرش را به چپ و راست تکان می‌دهد و نفس عمیقی می‌کشد و ترجیح میدهد سوالم را بی‌جواب بگذارد.

– خوبم سید، یه سرماخوردگی ساده که اینهمه نگرانی نداره!

باز هم حرفی نمی‌زند و این سکوت‌ها و خونسردی بیش‌از اندازه‌اش مقابل شیطنت‌هایم عصبی کننده است.

– چه حرفی می‌خواستی باهام بزنی؟

در انتظار جواب سوالم، به نیمرخ مردانه‌اش خیره می‌شوم و اما جوابش به حدی شوکه‌ام می‌کند که حس می‌کنم حتی ضربان قلبم نیز قطع می‌شود.

– می‌خوام بهت پیشنهاد ازدواج بدم.

صدایش چند بار توی ذهنم پژواک می‌شود و انگار مفهومش برایم غیر قابل درک است.

گیج و پرت دقایقی را در خیرگی به نیمرخش سپری می‌کنم که ماشین را به حاشیه‌ی خیابان کشانده و متوقف می‌کند.

با اتکای آرنجش به فرمان سمت منی که شوکه و خشک شده نگاهش می‌کنم، می‌چرخد و کنار ابرویش را می‌خاراند.

– به خاطر مادرم…

انگار کسی دنیا را از زیر پاهایم کنار می‌کشد…
میان یک کهکشان بزرگ و بی در و پیکر توی هوای بدون جاذبه معلق می‌مانم و او نگاهم نمی‌کند…

نگاه لجنی رنگش هر جایی پرسه می‌زند جز مردمک‌های خشک شده‌ی من…

– به خاطر مادرت با تو ازدواج کنم؟

چیزی توی وجودم می‌جوشد…
چیزی که مغزم را داغ می‌کند و خشم نام دارد؟!

دستم مشت می‌شود و نفسم داغ و ملتهب از راه بینی‌ام خارج می‌شود وقتی با صدایی لرزان لب می‌زنم

– به من نگاه کن علی…

دستی به صورتش می‌کشد و نگاهش را توی چشمانی که چند دقیقه‌ی قبل در مورد سرخ بودنشان گفته بود، قفل می‌کند.

– می‌دونم تو هم حسی بهم ندادی، این هم می‌دونم ازدواج بچه بازی نیست و واقعا برام سخته همچین چیزی ازت بخوام.

سرم را کج می‌کنم بدون اینکه نگاه طلبکار و عاصی‌ام را از چشمانش بگیرم.

– جز تو کسی به ذهنم نرسید که کمکم کنه.

کمک می‌خواهد!
پیشنهاد ازدواج به خاطر مادرش به یک دختر تنها چه معنی می‌تواند داشته باشد؟

باید به شخصیت علی اعتماد کرده و حس سوءاستفاده‌گری را از ذهنم دور می‌انداختم؟

– کمکت کنم تا به خاطر مادرت با من ازدواج کنی؟ این دیگه چه جورشه علی؟

کلافه نفس عمیق می‌کشد و نگاهش را به روبه‌رو می‌دهد و اما من می‌خواهم دوباره نگاهم کند…

می‌خواهم نگاه به چشمانم دوخته و ادامه بدهد.
با خودم نیست پرخاشگری‌ام…
با خودم نیست عصبانیت و خشونت کلامم.

انگار کسی قلبم را چنگ می‌زند و می‌فشارد. حس مضخرفی دارم.

-ببین ماهک…

میان کلامش می‌پرم.
اینکه نگاهم نکرده صحبت می‌کند، آزارم می‌دهد.

– نگاهم کن، بعد حرفت رو بزن.

دوباره نفس عمیق می‌کشد و دست پشت سرش می‌برد.
نگاهش را با مکث دوباره بند چشمانم می‌کند.

– بد برداشت نکن ماهک. به حرف‌هام گوش کن بعد هر تصمیمی گرفتی برای من قابل احترامه.

سرم را تکان داده و آرام پچ می‌زنم

– خب بگو… دارم می‌شنوم.

طول می‌کشد تا لب باز کند و انگار خودش هم نمی‌داند از کجا باید شروع کند.

نگاهش هر بار فرار می‌کند و اما دوباره بند چشمانم می‌شود.

– می‌تونیم امتحان کنیم. نمی‌شه؟!

گیج و پرت می‌پرسم

– چه امتحانی؟

– امتحان برای دوست داشتن همدیگه.

گیج‌تر از قبل می‌خندم.
هیچکدام از جمله‌هایش را نمی‌فهمم.
انگار شوکگی از من توانایی درک و فهم را ربوده است.

– نمی‌فهمم چی می‌گی علی!

نفس عمیقی کشیده و این بار با جدیت سمتم می‌چرخد

– جز اون دختری که آخرین چیزهای باقی مونده ازش رو تو ناپدید کردی دختری توی زندگی من نبوده… تنها کسی که فعلا بخش بزرگی از زندگیم رو اشغال کرده تویی و نمی‌تونم برم تو خیابون و از غریبه‌ها کمک بخوام.