پارت 4 رمان پاورقی زندگی (جلد دوم )

-خوبه بابا بریم
از خانه خارج شدند وبه سمت رستورانی که شریک جدید کامیار برای شام دعوتشان کرده بود رفتند…دستانش در دست شوهرش بود وبه سمت میزی که جیمز وهمسرش نشسته بودرفتند.
کامیار:سلام
آن دو بدون ایستادن لبخندی زدند وسلامی کردند…جیمز و همسرش به گونه ای نشسته بودند که کامیار بدون تصمیم گیری مجبور به نشستن در کنارایزابلاهمسر جیمز و رو به روی همسر خودش شد…اما مریم راضی به این نوع نشست نبود بنابراین با اخم وایستادن اعتراض خودش را اعلام کرد…هر سه به او نگاه کردند اما نگاه او بیشتر به همسرش بود…او بلند شد وکنارش ایستاد آهسته گفت:
-یه امشب وسخت نگیر، خواهش می کنم بشین
صدای عصبی و خفه اش را به گوش کامیار رساند:خوشم نمیاد کنار این مردک بشینم،به این زن بگو بره کنار شوهرش بشینه
کلافه دستی به موهایش می کشد: تو که رو به روی من نشستی اصلا به اون نگاه نکن
-یعنی تو راضی میشی من کنار این بشینم؟
-راضی نیستم ولی…تو سه ساله اینجا زندگی می کنی هنوز به فرهنگ اینا عادت نکردی؟
جیمز:ببخشید…مشکلی پیش اومده؟
مریم می خواست حرفی بزند که کامیار با لبخندی سریع گفت:نخیر…ظاهراهمسرم چیزی روفراموش کردند من بهش گفتم امکان برگشتن وجود نداره
مریم با اخم وحرص کنار مردی که اولین باراست او را دیده ولی هیچ ازاو خوشش نمی امد نشست…مرد دست به طرف او دراز کرد:
-من جیمز هستم
مریم فقط نگاهی به دستان او وصورت کامیار انداخت وگفت:خوشوقتم…من هم مریمم
به دستانش نگاه کرد وخندید:زن جالبی هستید
جیمز برایش نوشیدنی ریخت:به افتخار آشناییمون
اما او ترجیح داد از آن نخورد لیوان برداشت وبرای ایزابلا گذاشت:ممنون من میل ندارم
وبرای رفع تشنگیش لیوان ابی که روی میز بود برداشت ونوشید…آن دو با تعجب به مریم ورفتارهای عجیبش نگاه می کردند..کامیار لبخند تلخی زد وسرش پایین انداخت مریم سر به زیری همسرش که دید گفت:
-نمی خوای منو معرفی کنی؟
کامیار نفسی کشید وگفت:ایشون مریم، خانم بنده هستند
زن باهمان چهره تعجب ولبخندی سری تکان داد اما جیمز گفت:پس اسم شما خانم عجیب مریه
با گفتن کلمه مری او یاد مهیار افتاد که یک بار مری صدایش زده بود به یاد این خاطره لبخندی زد جیمز خندید وگفت:
-من فکر می کردم خیلی آدم بد اخلاقی باشید اما با این لبخند زیبا متوجه اشتباهم شدم
ایزابلا:کامیار واقعا شما رو دوست داره…زمانی که با همسر سابقش بود اصلا احساس خوشحالی نمی کرد…همیشه می گفت زن رویاهای من در ایران زندگی می کنه…خیلی دوست داشتم شما رو از نزدیک ببینم
مریم به همسرش نگاه کرد:امید وارم لیاقت این همه محبت کامیار روداشته باشم
-حتما همین طوره…همین دعوای کوتاهی که الان داشتید ومن نمی دونم بخاطر چی بود شما با نشستنتون تمومش کردید یعنی کامیا رو دوست دارید
لبخندی به اجبار زد ومشغول خوردن شامشان شدند…نگاه مریم بیشتر به زنی بود که فاصله خیلی نزدیک به همسرش نشسته وگاهی با لبخند در گوش او چیزی می گوید وکامیار می خندد وچیزی که بیشتر عذابش می داد وعصبیش کرده بود توجه نکردن همسرش به او بود…آنقدر حواسش به آن دو بود که نمی دانست جیمز با آن صدایی که بیشتر شبیه صدای گرفته ی کلاغ بود چه می گفت با خنده های اوفقط کشی به لبانش به عنوان لبخند می داد وخودش هم نمی دانست برای کدام حرفش این لبخند را زده…بعد از شام جیمز گفت:
-ما به دو مناسبت اینجا جمع شدیم اول آشنا شدن دو خانواده چون قراره بعد از امضا کردن قرار داد توسط کامیار ما رابطه نزدیکی با هم داشته باشیم و دوم تولد همسرعزیزم ایزابلا
اواز شوق دست جلوی دهانش گذاشت:عزیزم…بازم مثل همیشه غافلگیرم کردی
با آوردن کیک آنها دست زدند وتولد به او تبریک گفتند ایزابلا می خواست شمع ها ار فوت کند جیمز:
-عزیزم صبر کن…اول اجازه بده کامیار قرار داد وامضا کنه،بعد می تونی برای موفقیت شرکت آرزو کنی چطوره؟
ایزابلا با لبخند به آن دو نگاه کرد وگفت:شما هم موافقید؟
کامیار با خوشحالی بله ای گفت اما مریم به زحمت لبخندی رضایتش را اعلام کرد…کامیار زیر برگ ها امضا می کرد ومریم با ناراحتی و دلخوری به خودنویسی که امضاء همسرش روی ان کاغذ نقش می بست نگاه کرد ضربان قلبش بی اراده بالا رفته بود…کامیار پاکت سفیدی که محتویات تمام دارایی وارثش بود به دست جیمز داد…کیک بریدن ودر شادی سه نفر وناراحتی یک نفر خورده شد…بعد از جشن از آنجا خارج شدند.
جیمز:کامیار تو از فردا برو یه جای مناسب برای شرکت باش منم کارای اداریش وانجام میدم
-حتما
با یک دیگر دست دادن وجیمز دستش به طرف مریم دراز کرد با لبخند دستش عقب کشید:فراموش کرده بودم شما دست نمی دید
-شب بخیر
هنوز چند قدمی به ماشین نزدیک نشده بود که برگشت:باید یه اسم خوب برای شرکت پیدا کنیم به نظر شما چه اسمی مناسبه؟
ایزابلا نزیک آمدبازوی همسرش گرفت:فکر نکنم اینجا جای مناسبی باشه هر چهار نفر بریم خونه فکر کنیم چه اسمی بهتره
هر سه با خنده موافقتشان را اعلام کردند و با خداحافظی سوار ماشین هایشان شدند وهر یک به سمت خانه شان رفتند…وارد آپارتمان تاریکشان که مریم نام آن راقبرستان متروکه گذاشته بود شدند…کامیار چراغ ها زد مریم با باز کردن دکمه هایش گفت:
-کاش اینکارو نمی کردی
پالتو از تن بیرون کرد وروی مبل نشست کامیار خم شد وبا لبخندی در چشمانش نگاه کرد:
-چقدر دوست دارم روزی رو ببینم که میگی کامیار کاش زودتر این کارو می کردی
این حرف را می زند وبرای درست کردن قهوه به آشپزخانه می رود… دو فنجان روی میز میگذارد مریم لبانش تر می کند:
-کامیار
-جانم
-میشه بریم ایران؟
به شوهرش که پشت به او ایستاده نگاه می کند…او برمی گردد نگاهش می کند:ایران؟چرا؟
-دلم تنگ شده…تو قول دادی هر وقت خواستم میذاری برم
-آره گفتم هنوزم میگم هر وقت دوست داشتی برو…حالا دلت واسه کی تنگ شده؟ خانوادت؟تو اصلا زنگ بزن ببین جوابتومیدن…(نگاهی دقیق به مریم می اندازد)نکنه دلت واسه کس دیگه تنگ شده؟
مریم بی اراده فریاد می زند:بس کن کامیار…تو چرا هر چی میشه به اون می چسبونیش؟مهیار برای من تموم شده میفهمی؟…اگر هم قرار باشه برم ایران فقط برای دیدن دخترمه همین بفهم
این چند روزآنقدر از دست کارهای شوهرش عصبی بود که به دنبال یک بهانه برای خالی کردن خودش میگشت وبهانه جور شده بود…با اشک در چشمانش به سرعت به سمت اتاقش می رودصدایش را در بالشت خفه می کند…آرام دست زیر بالشت می کند وگردنبد سفالی بیرون کشید…هر وقت دلتنگ ایران بود گردنبدی سفالی که مهیار با خاک وطنش ساخته بود بو می کشد اینطور دلتنگیش کمتر می شد.
*********
همه در اتاق جمع شده بودند دکتر کنار تخت ایستاد:مهیار جان حاضری؟
مهیار آب دهانش قورت داد ترس وامید به یک باره به سراغش آمده بود سر تکان داد وبا صدایی که می لرزید گفت:آره
دکتر با گفتن “بسم الله الرحمن الرحیم”باند از روی چشمانش بر می داشت..پرویز تحمل وزن سنگین بدنش را نداشت وبه دیوار تکیه داد…فرزین از استرس نفس های عمیق می کشید…عزیز پایین تخت روی مبل نشست وبا تسبیح در دستش ذکر می گفت…سایه در آغوش عمه اش در کنار تخت ایستاده بودند..مهران تمام باند ها برداشت وگفت:آروم چشمات وباز کن
افکاربد به سمتش هجوم بردند..واز ترس ندیدن چشم باز نمی کرد این آخرین عمل وآخرین امیدش بود…پلک هایش می لرزید آرام باز کرد وسریع بست…فشاری به چشمانش داد ودوباره باز و بسته کرد.
دکتر: چرا چشمات وباز نمی کنی؟
-نور..نور اذیتم می کنه
با شنیدن این جمله لبخندی زدند سایه از عمه اش جدا شد ودستان برادرش گرفت:
-یعنی می بینی؟
-سایه تو هم اینجایی؟
-آره اینجام…تورو خدا چشمات وباز کن
مهران:فقط نور؟
-آره
دکتر نگاهی به پرویز که دیگر رنگی به صورت نداشت انداخت می ترسید عملش ناموفق باشد وفقط نور باشد.جرات گفتن هیچ حرفی نداشت رو به مهیار گفت:
-سعی کن چشمات وکامل باز کنی حتی اگر نور اذیتت کرد
چندین بار چشمانش باز وبسته کرد تا به نور اتاق عادت کند واز لای چشمان خمار وبی تاب دیدنش صورت خیس از اشک عزیزمی بیند لبخندی می زند چشم می بندد ، باز می کند چند قطره اشک می ریزد:
-عزیز دارم می بینم
سایه وراحله با جیغ وخوشحالی خودشان را در آغوش مهیار می اندازند پرویز می نشید:خدایا شکرت…شکرت
عزیز با چادری که ازسرش افتاده به سمت مهیارمی رودو در بغل می گیرد قربان صدقه اش می رود،می بوسیدش مهیار فقط به انان که پنج سال از دیدنشان محروم بوده می نگردمی خندد دوست داشت همچون دیوانه ها فقط بخندد.
-هنوز جونیا عمه
راحله گریه می کرد نمی توانست جوابی دهد مهیار به سایه که روسری پوشیده نگاه کرد دست روی صورتش کشید:
-سایه تویی؟چقدر خانوم شدی با این روسری
خودش را در اغوش برادرش می اندازد:داداشم دوست دارم…خیلی دوست دارم
مهران به سمت پرویز که روی زمین نشسته واشک می ریزد رفت دست به طرف او دراز می کند:
-پاشو مرد…تو این چند سال مگه منتظر نبودی بچت ببینه ؟
پرویز نگاهش می کند:هیچ وقت اینجوری کمر خم نکردم
دست مهران می گیرد وبلند می شود…نگاهش به پدرش می افتد،تغییر کرده بود انگار دیگر آن پدر شاد سالهای گذشته نبود… موهای سفیدی که در ته ریشش بود نشان دهنده ی پیری پدرش بود…سایه از او جدا می شود مهیار لبخندی با بغض به پدرش می زند.
-بابا
پرویز خم می شود و چندین بار چشمانش می بوسد:جان بابا..عمرم
سفت و محکم در اغوشش می کشد مهیار آرام می گوید:چقدر پیر شدی
-الان جوون شدم…بیست سال جوون تر شدم،کل عمرم به اندازه امروز خوشحال نبودم
فرزین که گوشه ای ساکت ایستاده واز خوشحالی اشک می ریخت وفقط نظاره گر مهیار بود…نمی خواست مزاحم شادی انان شود مهیار گفت:
-پس فرزین کو؟
پرویز کنار رفت وبه فرزین که کنار در ایستاده بود نگاه کرد:تو چرا اونجا وایسادی بیا
پرویز کنار می رود مهیار با دیدن فرزین لبخندی زد و وخندید:اوه اینو ببین …این ریشا چیه گذاشتی ؟
فرزین بدون حرفی در اغوشش می رود گریه می کند مهیار از خوشحالی خندید:چطوری مرد؟
به چشمان مهیار که در حرکت است نگاه می کرد:عالی…مگه بهتر از این هم میشه؟
با دست اشک های فرزین پاک می کند:اون موقع که نمی دیدم اینا چشمای من بودم اشکیشون نکن
-دلم برای دوباره با هم بودن تنگ شده
-من خیلی بیشتر از تو
باز در گوشش می گوید:اون دختر تپل خوشگلت عروس خودمه ها
تازه یادش آمد دختری دارد…تازه یادش افتاد زنی در زندگیش بوده…لبخندش با یاد آوری آن زن از بین رفت.به عمه اش نگاه کرد:
-ساینا کجاست؟
-الان می گم مستانه بیارتش
دکتر با وجود اینکه چندین بار به او تذکر داده بود اشک نریزد باردیگر هم به او گفت:
-اقا مهیار سعی کن توی چند روز اشک نریزی برای چشمات خوب نیست..واینکه ما باید یه مدت چشمات وببندیم
مهیار:چرا؟
فرزین:حداقل بذارید دخترش وببینه بعد
-بنده که نگفتم ایشون نمی تونن دخترشون و ببینن…یه مدت که میشه بیست روز باند چشماشو عوض می کنیم که عفونت نکنن
-خب خانواده ی آقای سعادتی…وقت ملاقات تموم
سایه:ببخشید اقای دکتر میشه داداشم دخترشو ببینه؟یعنی میشه ما شب بیاریمش
-بنده اینجا هیچ کارم دخترم…شب وقت ملاقات نمی دن مگر اینکه پدرتون بتونن کاری کنن
سایه به برادرش نگاهی انداخت:نگران نباش دخترت و میارم
مهیار با لبخند تشکری کرد…همه برای خداحافظی به نوبت مهیار را بوسیدند وبیرون رفتند.
فرزین:می خوای پیشت بمونم
– نه ممنون (به چشمانش خیره می شود) اگر تمام عمرم ازت تشکر کنم کمه
-منم نمی تونم گوشه ای از محبتای تورو جبران کنم…پس دیگه در موردش حرف نمی زنیم باشه؟
فقط چشمانش را برای گفتن باشه باز وبسته می کند بعد از رفتن دوستش به اطراف نگاه کرد،چشمانش همه چیز را تار می دید. خوشحال بود هر چه بود بهتر از ندیدن بود…پرستار کنارش ایستاد وباندی برای بستن چشمانش بر داشت،نگاهش به پنجره افتاد…تنها کسی که الان می خواست اورا ببیند مریم بود،فقط دوست داشت ببیند چهره اش همچون دل نامهربانش خشن است…نفسی کشید وچشمانش بست..بست تاشاید خاطرات گذاشته اش از بین برود.
سه هفته تمام به دستور پزشک دران بیمارستان ماند،هر روز تعدادی برای دیدنش می امدند،تنها ارزویش رهایی از ان قفس برای دیدن دنیا ناجوانمردانه بود.
عزیز:بیا این اب هویجم بخور
مهیارکه روی تخت نشسته بود به لیوان نگاه کرد:عزیز نمی خورم شدم عین هویج
راحله:بخور برای چشمات خوبه
-به خدا اگر قبل از عمل این همه اب هویچ به خوردم می دادید،اصلا احتیاجی به عمل نبود بینا می شدم
به اجبار پنجمین اب هویجش هم خورد..ساینا جلو امد: بابا می هوام
خم شد از روی زمین بلندش کرد ودر اغوشش گرفت:یه ب*و*س بده
با بوسیدن ساینا مهیار چند بار صورت وچشمانش بوسید:دختر خوشگلم…الان میگم بهت اب هویج بدن
قبل از اینکه چیزی بگوید عزیز اب هویجی به دست ساینا داد…مهیار جرعه جرعه اب هویچ به دخترش می داد.دکتر وپدرش وارد اتاق شد.
پرویز ساینا رااز مهیار گرفت ودکتر برای اخرین بار چشمانش معاینه کرد وگفت:
-عینک برات نوشتم دادم فرزین برات بگیره
-ممنون…کی می تونم برم؟
-از دیدن قیافه های ما خسته شدی؟
-نه..دلم برای خونه تنگ شده می خوام زود تر برم
-باشه می تونی فردا بری
با ناباوری وتعجب گفت:واقعا؟جدی می گید؟
-بله…فردا مرخصی
-یعنی می تونم برم خونه؟
-خب اره…مگر اینکه خودت دوست داشته باشی بمونی
-اصلا…حتی یک لحظه هم نمی مونم
-فقط…هر دوهفته برای معاینه چشمت باید بیای مطب
-چشم حتما…بابت زحمتی که برای چشمام کشیدید ممنون،کلا از بیناایم نا امید شده بودم
-من کاری نکردم عزیزم..تمام کارها رو پدرت کرد،این عملم اگر خدا نمی خواست موفقیت امیز نبود
راحله وعزیز با تشکر کردن از دکتراز اتاق خارج شدند.راحله وعزیز برای تهیه مراسم مهمانی رفتند.پرویز گفت:
-چیزی لازم نداری؟
-لباس…احساس می کنم دارم تبدیل به فسیل میشم حالم از خودم داره بهم می خوره
خندید:گفتم فرزین برات بیاره
لحظاتی بعد از رفتن پرویز ودخترش که به زحمت از پدرش جدا کردند، فرزین با ساکی که در دست داشت وارد شد:
-درود
سر برگرداند وبا لبخندی به عینک افتابیش نگاه کرد:سلام…افتاب خیلی اذیتت می کنه؟
-شدیددددد
-اهان
-خوشگل شدم؟
-هییی
لبه تخت نشست:رفتم یه عینک خوشگل برات گرفتم..با همون ادرسی که گفته بودی خوبه؟
جعبه اش باز کرد وعینک برداشت روی چشمانش زد خوب شده بود دنیا دیگر تار نبود:چطور شدم؟
فرزین انگشت شصتش بالا اورد:یک
-آینه اینجا نیست؟
از پاکت اینه ای بیرون اورد مهیار خندید وگفت:اینو از کجا اوردی؟اینکه دخترونه است
-گرفتمش دیگه…ببین خودتو
آینه در دست گرفت یادش آمد پنج سال است چهره اش ندیده …خیره به پشت اینه چوبی شده بود.
فرزین:چیه؟
-خیلی وقته خودمو ندیدم
-خوب می خوای بعدا خودتو برانداز کن
اینه از دستش بر می دارد…آن شب خواب به چشمانش نیامد…بغض کرده بود زنی فکرش را مشغول کرده.نفسی کشید وچشمانش بست می دانست با فکر کردن به او اوضاع زندگی اش بد تر می شود.ثانیه ها به سرعت می امدند ومی رفتند…روی تخت منتظرنشسته بود که تقه ای به در خورد برگشت با دیدن فرزین ودخترش که در اغوش اوست لبخندی زد.
فرزین:بگو بابا سلام
-شلام
-سلام به روی ماهت خوشگل من
فرزین کنارش نشست ومهیار ساینا گرفت وبوسید:خوبی؟آره؟
سرش تکان داد:آره…
فرزین ساکی روی تخت گذاشت:اینم لباس اگر به سلیقه ات نیست دیگه ببخش
نگاهی به لباس ها می اندازد:خوبه دست درد نکنه..بابا اومده؟
-آره رفته کارای خلاص شدنت وانجام بده
خندید:واقعا اینجا مثل زندون شده برام(روی صورتش دست کشید)خیلی بد شده؟
-هنوز خودتو ندیدی؟
-نه
-مهیار جان چشمات نمی دیده صورتت که نسوخته بوده که این کارا و می کنی…نترس لولو نشدی،فقط ریش وسبیلت شده عین پاپانوئل
می خندد: برید بیرون می خوام لباس عوض کنم
ادای خانم ها در می اورد:وا همچین میگه برو بیرون که انگار هیچیشو ندیدم
می خندد:گمشو برو دیگه
فرزین ساینا در اغوش گرفت:اخه خدا رو خوش میاد تو این سرمای زمستون با یه بچه بیرونم می کنی؟شیرمو حرومت می کنم
مهیار با تعجب به ادای زنانه ی فرزین که از اتاق خارج می شد نگاه کردلبخندی زد:این چهل سالش هم بشه هنوز مغزش رشد نکرده
لباس عوض کرد و با زدن عینک به چشم از اتاق بیرون امد..به نظر خودش با ان ته ریش وان عینک شیشه ای ظاهر خوبی پیدا نکرده.
مهیار با دیدن ساینا که به عروسکش دارو می داد به طرفش رفت بغلش کرد:چیکار می کنی؟
فرزین:بابا این بچه رو یک دقیقه بذار زمین نفس بکشه همش بغله
-دوردونه خودمه می خوام لوسش کنم
در سالن قدم بر میداشت وبه همه جا نگاه می کرد انگار هنوز از دیدن این دنیای پست سیر نشده…حس می کرد اولین بار چشمانش می بیند.با دیدن پدرش لبخندی زد.
-سلام
-سلام..خوبی؟چشمانت اذیت نمی کنه که؟
-نه فعلا
-خوبه پس بریم
به حیاط بیمارستان رسیدند با تابیدن نور خورشید به چشمانش. چشمانش فشرد. دستانش سایه بان قرار داد.
فرزین:چی شد؟
-عینکتو بده کور شدم
عینکش بدستش دادبه محض زدن فرزین گفت:الان منو می بینی؟
-اره اما شفاف نیستی
-عیبی نداره همین که منو ببینی کافیه
همانطور که قدم بر میداشتند فرزین در گوشش گفت:کثافت این عینکه چند صدتومنی بیشتر به تو میاد تا من
مهیار نگاهش کرد:خب؟
-بخرش..من دیگه نمی خوامش
-جنس بنجول خریدی می خوای به من بندازیش؟
چهره اش بغض الود کرد مهیار با خنده نگاهش کرد:چیه؟
-به پات سوختم وساختم الان اینه دستمزد این چند سال؟این حرفا تحویلم میدی؟
بلند خندید:مگه من گفتم بمون می خواستی بری
به ماشین نزدیک می شدند پرویز از خنده ی بلند مهیار لبخندی زد می دانست فقط دوستش می تواند اورا اینطور بخنداند.
فرزین:کاری ندارید من برم
مهیار:مگه نمیای ؟
-یه ذره از مهمونات کمتر بشن میام پیشت
پرویز:فرزین جان من ازت…
فرزین:خواهش می کنم احتیاجی به تشکر نیست،من هر کاری کردم واسه داداشم بوده وبس پس بیشتر از این شرمندم نکنید
پرویز:خیلی ممنون
مهیار عینک افتابی به سمتش می گیرد:دست درد نکنه
از دستش می گیرد وبه چشمان مهیار می زند:برای خودت خوشگل…بزار یه چیزی از من یادگاری داشته باشی که شبا به یادم باشی وبدونی چه گوهری از دست دادی
مهیار با لبخندی گفت:یه دونه ای فرزین
-نوکریم…خداحافظ
به محض نشستن در ماشین خودش را در اینه بغل دید…دقیق شد واب دهانش قورت داد، به چهره اش زل زد انگار به مردی غریبه می نگرندچهره اش دیگر جوان بیست وچند ساله نبود نفسی کشید وبه رو به رو خیره شد..ودر افکار خودش غوطه ور شد.
با دیدن مغازه ای گفت:وایسا
-چی شده؟
-یه عروسک فروشی بود رد کردی
-گفتم چی شده..این دخترت عروسک زیاد داره حالا باشه یه وقت دیگه
-باشه
نگاهی به پسرش انداخت می دانست اولین هدیه اش به دخترش است:پیاده شو
خندید:دلت به حالم سوخت؟
-از بس قیافت هم مظلومه
پیاده شدند عروسک خرسی بزرگ قرمز رنگی خریدند ساینا از شوق روی پایش بند نبود.
پرویز:نمیشد کوچیک ترش بخری حداقل تو ماشین جا شه؟
-برای تک دخترم باید بهترینا رو بخرم
همان طور که بیرون نگاه می کند سر دخترش بوسید…موهای دخترش شبیه خودش نبود پس احتمالا به مادرش رفته سوالات زیادی در مورد ان زن در سرش رژه می رفتن اما نمی توانست بپرسد.از میان دود اسپندی که منیره به راه انداخته بود رد شد…به خانه نگاه کرد هیچ چیز عوض نشده بود…خانه ای که با سلیقه ی مادرش چیده شده بود دست نخورده مانده…بغضش فرو فرستاد لبخند تلخی زد…با باز وبسته کردن چشمانش مستانه را روبه روی خود دید.چهره ی دخترانه اش به زنانه تغییر کرده بود.سری تکان می دهد وسلامی می کند…جوابش می دهد:
-خوش اومدی،خوشحال شدم دوباره می تونی ببینی
– ممنون
وارد خانه می شود. با هر کس می بیندسلام و احوال پرسی می کند روی مبل می نشیند رو به پرویز می کند:به هیچ چیز خونه دست نزدی؟
-دوست داشتم خونه همونجوری که بود بمونه
-اینجوری بیشتر یاد مامان می افتی
-بخاطر همین بهش دست نزدم
پرویز بلند می شود با گفتن بفرمایید زنی سر بلند می کند چشمانش به زن جوانی که با سینی چای خم شده با کنجکاوی نگاهش می کند صدایش شنیده اما مطمئن نبود:
-میل نمی کنید؟
-شما فاطمه خانمید؟
لبخندی می زند وآرام سرش تکان می دهد:بله
فاطمه با تصوراتش هم خوانی نداشت با ان همه مشکلات توانسته بود طراوت جوانی اش را حفظ کند،با لبخند زیبای اش را تحسین می کند،زنی که پرستار دخترش بود از خودش هم کوچک تر است…استکان چای بر میدارد وتشکری می کند…ضربان قلب فاطمه بالا گرفته بود اولین بار بود مهیار اینگونه اورا می کاوید.بعد از خوردن چای اش به اتاقش رفت.به محض باز کردن در،خاطرات ان زن به سمتش هجوم بردند…دستگیره ی در فشرد با عصبانیت به طرف کمد ان زن می رود،باز می کند خالی بود چشمانش می بندد ونفسی با تمام وجودش می کشد، هیچ چیز نبود حتی بوی عطر سردی که همیشه نقش لباس هایش بود.در کمد می بندد به سراغ کمد خودش می رود:
با حسرت به تمام لباس هایش نگاهی می اندازد:یه بارم برام لباس نخرید
تمام اتاق را برای پیدا کردن البوم یا حتی عکسی می گردد که چهره همسر سابقش ببیند.بی نتیجه نفسی می کشید و حوله اش برداشت وبه حمام رفت.
در اینه به خودش نگاه کرد…به چشمان سیاه ودرشتش…به ابرویش…گونه اش..مژه هایش،به چشمانش زل زد:
-مگه من چی کم داشتم رفتی؟
دستی به ته ریشش می کشد ونگاه دقیق تری به خودش می اندازد:
-چقدر پیر شدم(خندید) دیگه تا کی می خوای جوون بمونی؟!!!
بعد از حمام به سراغ لباس هایش می رود از اینکه می توانست بدون کمک دیگری رنگ و مدل لباس را انتخاب کند خوشحال بود همه لباس هایش بیرون می ریزد که یک لباس خوب پیدا کند.بعد از پوشیدن به آشپزخانه می رود .یک راست به سمت یخچال رفت در آن باز کرد به همه چیز نگاه می کرد خوشحال بود که برای برداشتن چیزی دیگر احتیاجی نیست روی ان دست بکشد.
راحله:چیزی می خوای ؟
نگاهش می کند در ان می بندد:نه…نمی دونم..فکر نکنم
-چی می گی تو؟بالاخره چیزی می خوای؟
خندید به در یخچال تکیه داد:نه..ناهار چی داریم؟
-از بیرون کباب سفرش دادیم الان هم می خوام سالاد درست کنم
.لبانش تر کرد…عینکش روی بینی جابه جا کرد… هردو دستش در جیب هایش فرو میبرد …می خواست حرفی بزند..در گفتن تعلل داشت…دو دل بود بگوید یانه؟از نظر خودش درخواست یک عکس از زن سابقش چیز زیادی نبود…اما از دل خودش وعکس العمل دیگران می ترسید نفسی کشید واز گفتن پشیمان شد.
راحله:به چی فکر می کنی؟
-هیچی
-عینک خیلی بهت میادا
-جدی؟
-آره..خیلی با شخصیت شدی
-قبلا بی شخصیت بودم؟
-نه منظورم اینه که خوشگل تر شدی آقا تر شدی
مهیار نیم خنده ای کرد وگفت:منم بچه ی 5ساله که با این حرفت ذوق کنم
در این بین مستانه وارد شد…مهیار نگاهش کرد دلش برای دختر عمه اش تنگ شده بود: جدیدا این مدل ابرو اومده؟
-چی؟
گره ای به ابروهایش داد:چرا اینجوری هستی تو؟
خندید:به محمد زنگ زدم میگم بیا اینجا میگه کار دارم
-خوب ولش کن..شاید کار داره
زنگ آیفون نواخته شد مستانه بادیدن محمد گفت:می بینیش دم در بوده الکی به من می گه نمی تونم بیام
با وارد شدن محمد به سمت مهیار رفت وابراز خوشوقتی کرد:وقتی خبر بیناایتو شنیدم واقعا خوشحال شدم
-ممنون
بعد از سلام واحوال پرسی کردن محمد وراحله از اشپزخانه بیرون رفتند مستانه مشغول تزیین میوه ها شد مهیار نگاهی به او انداخت:
-خوشبختی؟
سرش بلند می کند:هوم؟…آره خیلی دوستش دارم
لبخندی می زند:خوشحالم که اصرار هام بی نتیجه نبود…برات خوشحالم
به مهیار نگاه می کند دیگر دردلش جایی نداشت جایگزینش محمد شده:ممنون
فاطمه برای کمک به مستانه وارد اشپزخانه می شود،از شرم سرش پایین انداخت است مهیار با لبخندی او را تا رسیدن به مستانه همراهی می کند نگاه سنگینش به فاطمه باعث دستپاچگی و لرزشی در دستان او شد و کارهایش را با هم حال انجام می داد مهیار متوجه می شود و با همان لبخند می گوید:
-خوب من میریم
مستانه به رنگ پریدگی صورتش نگاه می کند:خوبی فاطمه؟
-هان؟اره…اره خوبم
آن شب مهیاربا آن همه سرو صدا وشادی نتوانست افکارش را به سمت ان زن نکشاند.انگار با خودش عهد بسته بود نام ان زن که مریم نام داشت حتی در ذهنش هم نیاورد.

*****
فصل چهارم
به ظرف های تلنبار شده ی روی سینگ که برای دوروز است می نگرد.. وبا فکر اینکه ای کاش یک نفر دراین خانه کمک دستش بود لبخند می زند.با دستکش در دست مشغول شستن می شود.با شنیدن صدای بسته شدن در سر می چرخاند کامیار ان شب خسته تر از همیشه به خانه آمد.خودش را روی مبل رها می کند بی حوصله و عصبی بودن را میشد در چهره اش دید.
مریم با تبسم همیشگی اش می گوید:سلام،
با سکوت کامیار و دیدن حالت چهره اش می پرسد:چی شده؟اتفاقی افتاده؟
-اگر رفتن اون عوضی اشغال و به حساب اتفاق بذاری اره
منظورش را نمی فهمد:کی رفت؟
هر کس که می خواهد برود فقط ان کسی که در افکار مریم هست نباشد.
-اون نامرد عوضی،اونی که قول شراکت به من داد…همه دارایم همه پولم برداشت و رفت،بدبخت شدیم مریم
در همان ورودی در خشکش زد بی جان وبی رمق ارام به زمین می نشیند: وای خدا ….نه
کامیار به سمتش میدود:مریم!!مریم خوبی؟
اب قندی برایش می اورد جرعه جرعه می خورد کامیار نگاه حسرت بارش به مریم که چرا به حرفش توجه نکرد می اندازد.
-بهتری؟
فقط سرش تکان می دهد بغض وگریه مانع حرف زدنش می شود :
-اون گفت میرم مسافرت و برمی گردم،من برای شرکت اسم انتخاب کرده بودم،ما جای شرکت و پیدا کرده بودیم
کامیار که خودش را در منجلاب بدبختی می دید با کلافگی وعصبانیت فقط نفس می کشید وکنار او نشست.
مریم بعد از چند دقیقه سکوت می گوید :از کجا فهمیدی؟ شاید برگرده
-برنمی گرده،باهاش تماس گرفتم گفتم دوماه از سفرت گذشته نمی خوای برگردی؟(از لای دندان های ساییده اش)آشغال راحت گفت هیچ وقت،هیچ وقتم پیدام نمی کنی
-حالا چیکار کنیم؟میشه شکایت کنیم؟!!!
خنده تمسخر آمیزی می کند:شکایت؟فکر کردی اینا بیکارن دنبال شکایت ما رو بگیرن
-کامیار…
دستش به نشان اینکه دیگر ادامه نده ووقت مناسبی برای حرف زدن نیست بالا می اورد.
کامیار به اتاق می رود و خودش را روی تخت می اندازد.مریم قرصی برایش می اورد فقط می خورد و می خوابد.کسی برای دلداری دادن به مریم نبود،کاش یکی بود او را در اغوش بگیرد.شبیه روزهای که با مهیار بود. با ان وضعش در پارک می نشیند،دستش روی شکمش می گذارد:
-بابا حالش خوب میشه..وضعمون بهتر میشه،بعدش بابا رو مجبور می کنیم برگردیم ایران…ایران خیلی خوشگله،غذاهای خوشمزه داره هواش بهتره مردمش مهربونن …مثل اینجا نیست..(اشک می ریزد)مامان دلش برای وطنش تنگ شده برای دایی امین، خاله پریسا، مامان وبابام سه ساله حتی صداشونم نشندیم(میان اشک ها یش لبخند شیرینی می زند)می دونی یه آبجی داری؟اسمش سایناست الان سه سالشه حتما الان خیلی بزرگ و خانوم شده واسه خودش…
در ان پارک نشست و با پسرش حرف می زد.پسری که هنوز این دنیا را ندیده، باید شاهد بی پولی پدر و مادرش باشد.با اولین قطره بارانی که به صورتش می نشیند بلند می شود و به اپارتمان کوچک و بی روحشان می رود.
صبح با شنیدن صدای وزش باد چشم باز می کند.برای خوردن صبحانه راهی اشپزخانه می شود با یادداشتی که روی یخچال است به ان سمت می رود”سلام می رم دنبال کار شب برمی گردم مواظب خودت باش دوست دارم” (زیر لب می گوید)”منم دوست دارم”
لبخندی از روی رضایت می زند خوشحال بود از انکه همسرش هنوز عشق ورزیدن را فراموش نکرده است خوشحال بود از انکه خودش را نباخته و دنبال راهی برای فرار ازآن وضعیت اسفناکشان است.
بعد از خوردن صبحانه غذای سگشان را به خانه همسایه می برد.چند دقیقه ای با آ ن پیرزن صحبت می کند.هم صحبتی جالبی نبود اما از هیچی بهتربود.دوماه تمام کامیار برای پیدا کردن کار به همه جا سر می زد و شب ها دیر وقت به خانه می امد.و هرشب با این سوال مریم که “کار پیدا کردی؟” مواجه می شد و او را عصبی و کلافه می کرد اما صدایش را بلند نمی کرد.مراعات زن باردارش می کرد. میان ان همه شب که دست خالی باز می گشت یک شب با لب خندان و دست پر پول امد.
مریم با تعجب به دستانش نگاه می کند:کار پیدا کردی؟
روی مبل می نشیند ودست پولی اش بالا می اورد:از اسمون که نیوافتاده حتما یه کاری بوده که پولشو دادن..بگیرش
مریم نگران به حلال یا حرام بودن بود از دستش می گیرد:این کدوم کاره که یه شبه این همه پول بهت دادن؟
چشمان میشی رنگ ودلخورش به او که کنارش ایستاده می اندازد:یک دفعه می گفتی حروم دیگه
کنارش روی مبل می نشیند:کامیار جان،این پولو از کجا اوردی؟
با لحن کشدار و حرصی اش می گوید:قرررض
-این همه؟تو که اینجا کسی رو نداری بخواد بهت قرض بده،اگر داشتی چرا اون موقع نمی گرفتی؟
صدای عصبی اش بلند می کند:مریم بسه؟چرا عین مته رو اعصابم میری؟تو چیکار داری پول و از کجا اوردم،تو خرج کن
مریم شوک زده و متعجب به او نگاه می کرد اولین بار بود صدای بلند او را می شنید عادت به همچین برخورد هایی نداشت.پول ها را روی میز پرت می کند و با بغض در حال گریه اش به اتاق می رود وروی تخت می خوابید.کامیار نفسش را با فوت بیرون می فرستد.بعد از چند دقیقه ای که اول باید خودش را آرام می کرد برای دلداریش به اتاق می رود.
سرش در بالشت بودکامیار دید به صورتش نداشت کنارش روی تخت می نشیند:مریم جان ببخش…مریمی!!!نمی خوای حرف بزنی؟گریه نکن دیگه عزیزم
-با من حرف نزن
-قهری ؟
-بچه نیستم
-مگه فقط بچه ها قهر میکنن
می نشیند مو هایش که از اشک خیس شده کنار می زند:من به اون پول دست نمی زنم تا نگی از کجا اوردی؟
-بگم توالت می شورم خوبه؟لباسای مردم و می سابم…دوست داری این کارارو؟توچرا اینقدر به حلال و حروم پول حساس شدی؟
-بودم!!!چون بهش اعتقاد دارم،بابام با پول رفته گری بزرگمون کرد
-بابا اینجا استرالیاست نه ایران این حرفا چیه؟
با حرص به او چشم می دوزد:مگه خدای ایران و استرالیا فرق می کنه؟؟
-نه منظورم اینه که اینا هر کاری می کنن خمس و زکات اموالش و که نمی دن من بگم حلاله
– کاری که تو می کنی در امدش باید حلال باشه من چیکار به پول اونا دارم
سرش پایین می اندازد:باور کن یه کار خوب پیدا کردم
-چه کاری؟ کارت چیه که یه شبه بهت پول دادن …بگو که خیالم راحت بشه
کامیار همانطور که با کلافگی دستی به موهایش می کشید دنبال یک دروغ بود سریع می گوید:تو یه کافه
-کافه؟
-اره…کافه،نسکافه میدم ،قهوه میدم،کف تمییز می کنم…بهش گفتم حقوق این ماهمو زودتر بده
حرفاهایش با چشمانش هماهنگ نبود..مریم هم نمی توانست باور که مرد زندگی اش که دم از کار خوب،پست خوب، مقام خوب و درامد رویایی میزد حالا حاضر شده در یک کافی شاپ کف بسابد.
-میشه کافتونو ببینم؟
-کجا می خوای بیای؟(حالا نمی دانست چطور جمعش کند)باشه….حالا بیا بریم یه چیزی بخوریم
-چقدر بهت پول دادن؟
به زود باوری مریم لبخندی می زند:زیاد نیست بیا بریم بشماریم
یک روز بعد از ان شبی که قولش داده بود همراه همسرش وارد کافه ای کوچک که قبلا توسط کامیار هماهنگ شده است می شود. مریم را به سمت مردی می برد،صحبت کوتاهی می کند او خیالش راحت می کند که انجا مشغول به کار است… قهوه ای می خورند….مریم با فکری اسوده که همسرش برای راحتی واسایش او دست به هر کاری می زند به خانه می رود.
-دیدی گفتم همه چی درست میشه!!!بابا یه کار خوب پیدا کرده،حقوقش زیاد نیست اما خوبه(لگدی می زند می خندد)آرش مامانمو می زنی؟
از ان روز به بعد کامیار هر شب با وضعی به خانه می امد شبی خوشحال و دست پر از پول وشبی عصبی که حتی یک دلار هم نداشت،شبی با چهره ای کلافه وحرصی …مریم تمام این حالات چهره اش را به حساب خستگی ناشی از کار می گذاشت و نمی دانست کامیار هر مقدار پولی که هر شب به دست می اورد از او پنهان می کند و به عنوان حقوق ماهیانه یک مقدار ثابت هر ماه به او می داد غافل از اینکه روزگار دستش را رو می کند.
هر دو سر میز مشغول خوردن غذا هستند کامیار رو به مریم می کند:بریم برای آرش یه چیزایی بخریم؟
-بریم…ولی چیزای اضافی نمی گیریم
-اگر اون اشغال گند نمی زد به زندگیم الان بهترین سیسمونی رو برای پسرم می خریدم
مریم با حسرت روزهای خوش زندگی اش به صورت کامیار که با لبخند در بشقابش بازی می کند می نگرد،انگار در گذاشته ای غوطه ور است که بر نمی گردد.
-مطمئنم بالاخره یه روزی از این وضع در میایم
به چشمان مریم خیره می شود این حرفش از روی تمسخر بود یا دلداری:
-چرا اینقدر با اطمینان حرف میزنی؟کسی که تو کافه عین خدمتکارا سینی تو دستشه از نظرت تو یه روز میلیونر میشه؟
مریم که نمی خواست دوباره بحثی شروع شود سرش پایین می اندازد:دوباره می خوای دعوا کنیم؟
دستی به مو های کوتاهش می کشد:معذرت می خوام(از سر میز بلند می شود)اگر دیگه نمی خوری پاشو بریم
سرش بلند می کند و به او که ایستاده می نگرد:تو که چیزی نخوردی؟
-سیر شدم..تو می خوای بخور من می رم حاضر شم
گاهی اوقات رفتارسرد و بی تفاوتش مریم را نگران می کرد که زندگی با او دل سرد شده است.به اتاق می رود و بعد از پوشیدن لباس بیرون می روند هر چند قرار بود خرید اضافی نداشته باشند اما نمی شد،هر چه در چشمانشان زیبا می امد می خریدند.انقدر که دیگر پولی در جیب نداشتند. به خانه می رسند کامیار خودش را از فرط خستگی روی تخت می اندازد مریم روی زمین می نشنیدو تک تک لباس ها باز می کند و با ذوق به انها دقیق می شود:
-وای قربونش برم…چقدر کوچیکه،کامیار ببین
کامیار با چشمان نمناکش لبخندی به او میزند:خدا کنه اندازش باشه
-کامیارچیه؟
-بابت روزهایی که سرت داد می زنم واشکتو در می اوردم معذرت می خوام،اصلا حالم خوب نیست
چشمان نمناک و ناراحتش بخاطر دروغ هایی است که به مریم می دهد وشاید بخاطر کارش …می ترسید اتفاقی برای همسر و فرزندش بی افتد،که نتواند بعد ها جبران کند و پشیمانی هم سودی نخواهد داشت.
مریم با لبخند برای دلداری همسرش لبه تخت می نشنید:عیب نداره،درک می کنم …بالاخره بیکاری برای تویی که یه شغل خوب یه در امد عالی وزندگی مرفع داشتی اما الان اینجا در به در دنبال یه شغل خوبی سخته…هر کسی جای تو بود عصبی میشد…اما الان که داری تو کافه بخاطر من کار می کنی این خیلی برام با ارزشه،در امدت هر چقدرم کم باشه مهم نیست…مهم اینه که ما همدیگرو دوست داریم وبا همین علاقه زندگیمون رو هر چقدر سخت باشه پیش می بریم
کامیار تبسمی می کند اماباز هم نگران بود:ممنون..تو خیلی خوبی
می خندد:پس قدر این زن خوبتو بدون
-دلم می خواد این سه ماه زودتر تموم بشه و پسرم و ببینم
-اینقدر زود تموم میشه که…همین فردا میشه عروسیش،و اونوقت تو می گی چقدر زود گذشت
آن شب و شب های بعدش نیز گذشت و کامیار همچنان به کار خودش مشغول بود.وبا پول های ممنوعه به خانه می آمد.اما مریم بدون انکه بداند از چه راهی بدست امده انها را راحت خرج می کرد.
دچار روزمرگی شده بود هیچ اتفاقی در زندگی اش نمی افتاد.خواب،تماشای تلویزیون،اشپزی…هیچ اشنایی هم نبود محض سرگرمی به آنان سر بزند. شام درست میکند و میز را می چیند.و منتظر کامیار که ساعتی مشخص برای امدنش نداشت می ماند.ساعت از نیمه شب می گذرد اما خبری از او نشد،بیش از صد بار با همسرش تماس گرفته بود اماهر دفعه با نگرانی و اضطراب بیشتر تماس را قطع می کند.در آن وضعیت که باید مایه آرامش وآسایش او باشد دلشوره اش را بیشتر کرده بود.با به صدا در امدن زنگ با حالت دویدن به سمت می رود با دیدن چهره کامیار “هین”می کند.
-کامیار چی شده؟
کامیار که بخاطر دعوایی که داشته با صورت خونی و چشم باد شده و قرمز بی جان وبا بدن درد به سمت مبل می رود و خودش را روی ان پرت می کند.مریم به سمتش می رود و لباس نیمه پاره اش به دست می گیرد.
-چی کار کردی؟چی شده؟کامیار با تو ام؟
دستش بالا می اورد رمقی برای حرف زدن ندارد:برو یه لیوان اب بیار
مریم با همان چهره مضطربش به سمت اشپزخانه می رود.کامیار بلند می شود به حمام می رود و بخاطر لگد هایی که به شکمش خورده است هر چه در معده اش است بیرون می ریزد وهمانجا روی زمین تکیه به دیوار می نشیند مریم با عجله خودش را به او می رساند لیوان به دستش می دهد فقط نگاهش می کند و روی زمین می گذارد نمی تواند بخورد:
-یه چیزی بگو کامیار؟برای چی دعوا کردی؟
چشمان قرمز و متورم و کبود شده اش را به او می اندازد اما بازم هم لب باز نمی کند…مریم کنارش می نشنید و آرام صورتش را با بتادین تمیز می کند وگوشه لبش نگاه می کند:
-بخیه می خواد باید بریم دکتر
-خوبم نمی خواد
خیز برمیدارد که بلند شود مریم اهسته هلش می دهد که سر جایش می نشیند با چشمان اشکی وشاکی مریم رو به رو می شود:
-من چیکارتم؟یعنی محرم دلت نیستم بگی چرا این بلا سرت اومده؟
از روی خستگی و دردی که گوشه لبش خوابیده آهسته می گوید:دعوا کردم
-سر چی؟
نتوانست بگوید برسر فحشی که به تو دادن ومن غیرتی شدم، فقط گفت:با صاحب کارم، از همه چی ایراد می گیره میگه کارت خوب انجام نمی دی

مریم نمی توانست صورت داغان شده شوهرش رابه حساب یک نزاع ساده که با دوتا فریاد بلند تمام می شود بگذارد.به چشمان شوهرش دقیق می شود،راست نگفته است.
-یعنی الان اخراجی؟
-نه
با دست به صورتش اشاره می کند:با این بلایی که سر صورتت اورده کمه کمش اخراجه
دستش روی زمین می گذارد که بلند شود از درد بدنش چشمانش جمع می شود و “آخ”بلندی سرمی دهد مریم زیر بازوهایش می گیرد که بلندش کند اما کامیار دستش می کشد:
-چیکار میکنی دیونه؟می خوای بلایی سر آرش بیاد؟!!!
با تمام دردی که داشت به زحمت و سختی خودش را به اتاق می رساند.وروی تخت دراز می کشد.مریم کنارش می ایستد و به کمک شوهرش لباس های پاره شده را از تنش بیرون می کشد.
-چیزی می خوای؟
به زحمت صدایی از ته حنجره اش بیرون امد:نه هیچی..فقط می خوام بخوابم
کامیار خواب بود اما مریم گاهی روی تخت کنار کامیار می نشست، گاهی طاق بازمی خوابیدو به اه و ناله های در خواب کامیار گوش می داد.گه گاهی او را بیدار می کرد که برویم دکتراما او فقط با گفتن یک کلمه”خوبم”باز می خوابید.یک هفته کامیار در خانه بود و مریم از آن پرستاری می کرد.خوبی آن واحد آپارتمانی این بود که پله نداشت ورفت و آمد برای او راحت بود.
چند هفته ای ازرفتن کامیار به اصطلاح کارش می گذشت ومریم مشغول تمیز کردن خانه بود همه ملحفه های کثیف در ماشین انداخت ودکمه استارت را زد.نشستن و بلند شدن از روی زمین برایش سخت بود. تختشان را مرتب می کرد که صدای افتادن چیزی توجه اش را جلب کرد می نشیند اما نمی تواند زیاد خم شود نفسش تنگ می شد.دسته ی طی زیر تخت می کشد به محض برخورد با نایلون که زیاد هم سنگین نیست به طرف خودش می کشد نایلون باز می کند.و از چیزی که می دید متعجب بود.چرا کامیار باید این مقدار پول را از او پنهان می کرد. فکش منقبض می شود.
-آخ کامیار…خدا کنه تمام این مدت به من دروغ نگفته باشی،دعا می کنم فقط امانت باشه
خودش هم می دانست امانت کار غیر شرعی نیست که بخواهد از او پنهانش کند .تا امدن همسرش کلافه در خانه راه می رود.افکارمزاحمش به سمتش هجوم می برند.دزدی،کار خلاف،فروش مواد،قاچاق… اعصابش بهم می ریزد سری تکان می دهد شاید دست از سرش بردارند کامیار وارد خانه می شود با دیدن مریم که با چهره عبوس و عصبی روی مبل نشسته با لبخند به سمتش می رود و کنارش می نشیند:
-چی شده عزیزم؟آرش اذیت می کنه؟
بلند می شود نایلون مشکی از اشپزخانه می آورد رو ی میز می اندازد:این چیه کامیار؟برای چی قایمش کردی؟
او که خودش را از قبل برای چنین روزی آماده کرده بود با کم ترین عکس العملی لبخند تلخی روی لبش می نشیند خودش قصد داشت یک روز ماجرای شغلش را بگوید و خودش را خلاص کند.دیگر از پنهان کاری خسته شده بود اما حالا و در ماه های اخر بارداری مریم فهمیدن چنین چیزی زود بود:
– پس بالاخره فهمیدی؟
مریم می نشنید:یعنی اگر نمی فهمیدم هیچ وقت بهم نمی گفتی؟
-چرا می گفتم…اما الان زود بود می خواستم بعد از دنیا اومدن آرش بگم
-خوب؟!!جریان پول چیه؟
-اول تو بگو چطوری پیداش کردی؟اینقدر محکم بسته بودمش که خودم به زور بازش می کردم…نکنه رفتی زیر تخت؟
بی حوصله تر از آن بود که بخواهد حرف های اضافه بشنود لحن کلافگی اش که می خواهد زودترجریان پول را بفهمد به گوش کامیار می رساند:
-بگو این پولو چرا زیر تخت جاسازی کرده بودی؟
سرش پایین می اندازد:کارم اون چیزی نیست که بهت گفتم
مریم چشمانش را فهمیدن بهتر ماجرا ریز می کند:کارت تو کافه نیست؟پس چیه؟
-من …
مرد دنبال واژه بهتر برای شغلش بود…کلمه ای که بتواند حداقل کار را خوب جلوه دهد ..اما حافظه اش او را یاری نمی کند…همان کلمه عامیانه را به زبان می اورد:
-قمار
چقدر راحت کلمه را تلفظ می کرد حتی رگ هایی از شرمساری در لحنش نبود …حس فلج کننده ای مریم را می گیرد دیگر در بدنش خونی در جریان نیست…بدنش سرد می شود ..نیروی بدنش رو به تحلیل می رود…به زحمت نفسش می کشد:
-وای نه…
بلند می شود…کامیار می خواهد به او نزدیک شود دستش بالا می اورد صدایش بغض دار است:به من دست نزن
-کجا می خوای بری؟کاری داری بگو برات انجام می دم
اشک هایش جاری می شود به سمت اشپزخانه می رود:می خوام برم بمیرم
اب می خورد روی صندلی می نشنید برای گریه کردن سرش روی میز می گذارد:
-چطور تونستی بهم دروغ بگی؟من چقدر ساده بودم فکر می کردم پولت حلاله،بخاطر من داری عین خدمتکارا کار می کنی…حالا می بینم فقط بخاطر خودت بوده
رو یه رویش می نشیند:بخاطر تو هم بوده
سرش با خشم بلند می کند صورتش خیس است:
– با این کارت داری زندگیمون و نابود می کنی…میفهمی معنی قمار یعنی چی؟می فهمی؟یعنی اگر باختی باید منو جاش بدی؟ اینقدر بی غیرت شدی؟
کامیارکه نمی خواهد صدایش بلند کند اما از لحنش مشخص است از این جمله اخر عصبی شده است:
-من کی تو رو شرط گذاشتم…من ماشینمو فروختم دادم، شده این خونه رو بفرشم اسمی از تو نمی برم به من نگو بی غیرت
مریم که متوجه ناراحتی او شد فقط نگاهش می کند،حس می کرد باید عذر خواهی کند،اما نه باید تکلیفش را باکارش مشخص می کرد کامیار ادامه می دهد:
-مریم نترس من بلدم بازی کنم بهم یاد دادن نمی بازم یعنی یه جورایی تقلب و یاد گرفتم
-وای خدا…داری چیکار می کنی؟
-چیکار می کنم دارم کار می کنم مثل بقیه پول در میارم
-همه عین تو پول در نمیارن
هنوز خشمش را کنترل کرده است:مجبوریم می فهمی؟
-مجبور نیستم،چرا دبنال یه کار بهتر نیستی
-نمی تونم جلوی هر کس سرخم کنم
-یه ذره از اون غرور لعنتیتو کم کن تا بتونی(کمی مکث می کند نفسی تازه می کند)بیا برگردیم،می ریم تو یه ده کوره زندگی می کنیم که کسی ما رو نشناسه
سرش پایین می اندازد با دو دستش صورتش ماساژ می دهد:صد بارگفتم اسم اون کشورو پیش من نیار
-پس منم دیگه به پولایی که تو میاری دست نمی زنم، می رم یه کار پیدا می کنم…
-وای…وای.. مریم تور خدا بس کن،با این وضعیتت کجا میخوای کار کنی؟
-هر جا،دوست ندارم بچم با پول حروم بزرگ بشه
خشم کنترل شده اش را رها می کند:اینقدر نگو ..حروم، حروم،…دیونم کردی،فکر کردی عالم وآدم حلال خورن فقط ما شدیم حروم خور؟
-عالم وآدم قمار نمی کنن،من این زندگی رو نمی خوام
نفس نفس می زند با لبخند زهرش سرش تکان می دهد:
-چیه منتظر یه زندگی رویای بودی؟خونه بزرگ ویلایی؟ماشین آخرین مدل؟خریدای اخر هفته؟مسافرتای اروپا؟ببخش که خط کشیدم روی آرزوهات
با بهت و ناباوری حرف های اورا هضم می کند:من کی همچین حرفی زدم؟تو از تمام حرفای من همین برداشت کردی؟من اگر پول می خواستم که هیچ وقت از مهیار جدا نمی شدم!!!باباش اونقدر داشت که می تونست از پول سیرم کنه..اما من تورو دوست داشتم بخاطر تو این همه سختی دارم می کشم اونوقت تو…
بغض مجالی برای ادامه حرف زد ن به او نمی دهد کامیار نفسش فوت می دهد کنارش می نشیند وسرش در آغوش می گیرد:
-معذرت می خوام…عصبیم کردی اما خوب چیکار کنم من نمی تونم کارای که تو میگی رو انجام بدم،احساس می کنم افسرده شدم
سرش بر می دارد به چشمان رنگی زیبای همسرش خیره می شود انگار از عصبانیتش کاسته شده این را می توانست از چشمانش بفهمد:
-من که نمی گم کارایی که من میگم و بکن..یه کاری که هم سرگرمت کنه هم از این اوضاع واحوال درت بیاره
خندید:مثلا کنار خیابون بشینم و یولون بزنم و مردم جلوم پول بندازن؟
-من هر چی می گم تو یه چیزی می گی؟
کامیار بلند می شود مریم سرش به سمت او می چرخاند:قرار نیست همیشه تو رئیس باشی
-اما من فقط ریاست می خوام
-الان با این کارت فکرمی کنی رئیسی؟
دستش میان موهایش فرو می برد:مریم من به ته رسیدم فکر می کنم این تنها چیزیه که منو آروم می کنه
-نابودمون می کنی
-نه شاید خوشبخت ترت کردم
-کسی با قمار خوشبخت نشده
هر دو نگاه خسته ای به هم می اندازند.خسته از جدال و بحث به نتیجه نرسیده…کامیار سرش را پایین می اندازد و به اتاق می رود.با خودش کلنجار می رفت به جز این کار کجا می توانست شغلی پیدا کند که “بله قربان، چشم قربان نگوید”اگر به ایران هم برود ممکن بود مریم به سمت همسر سابقش برود.در ذهنش به دنبال شغلی می گشت که اسوده و پر در آمد باشد.اما راه به جایی نبرد و به خواب رفت.
مریم سر میز صبحانه به خوردن همسرش نگاه می کند:کامیار
با بلند کردن سرش با دو چشم ملتمس مواجه می شود با تبسمی جوابش می دهد:جانم
-میشه خواهش کنم…
میان حرفش می پرد:نه
-بذار حرفمو بزنم
-من که می دونم می خوای چی بگی..یا کار کنی یا من دیگه این کارو ادامه ندم،…کدومش؟
نفسش با بینی بیرون می فرستد:دومی که حرفمو گوش نمی کنی و می خوای کار خودتو انجام بدی….اولی
– تو با این وضعیتت به زور راه میری،نفس می کشی چه جوری می خوای کار کنی؟ چرا اینقدر بی فکری
با لحن اعتراض ودلخورش می گوید:من بی فکرم یا تو؟
-منه عوضی خوبه؟؟اصلا می دونی چیه هر کاری دلت خوات بکن فقط بچمو بده و برو…
خودش هم از حرفی که زده متعجب بود. می دانست در عصبانیت نباید هر حرفی زد اما او زده بود. به چشمان بهت و شوک زده مریم خیره می شود:
-چی می گی؟به من داری این حرفا رو می زنی؟ چرا اینقدر عوض شدی؟!!!چرا هر چی به ذهنت میاد بهم میگی؟!!نمی شناسمت کامیار
کلافه بلند می شود از اشپزخانه بیرون می رود نمی داند چطور باید دلداری اش بدهد چی باید به او بگوید… کلمات محبت آمیز و عاشقانه را از یاد برده بود مریم حس می کرد از امروز باید به دعواهای هر روزشان بر سر شغل کامیار عادت کند.کامیار به اشپزخانه بر می گردد هر دودست در جیبش است پشیمانی در چهره اش نمایان است مریم با چشمانی که اشک ان را احاطه کرده نگاهی به او می اندازد:
– ازت خواهش می کنم دنبال کار نرو سعی می کنم امروز دنبال کار برم باشه؟
مریم خوشحالی اش را پنهان می کند و فقط نگاهش به او می دوزد:
-باور کنم؟!!!بعد ازاین همه حرف هایی که از دیشب بهم می زنی باور کنم الان دنبال کار می ری؟باشه تو خونه می مونم..من تا ابد توی خونه می مونم فقط تو این کار آشغال و بزار کنار
پوزخندی گوشه لب کامیار می نشیند:هیچ وقت ما با هم اینجوری حرف نمی زدیم،اون روزها چقدر با عشق بهم نگاه می کردیم
سکوت چند ثانیه ای بینشان می نشیند مریم خیره به همسرش است لب باز می کند:
– من هنوزم دوست دارم من فقط با کارت مشکل دارم نه خودت،تو یادت رفته بهم بگی مریم دوست دارم..عزیزم…عشقم..اینارو قبلا بهم می گفتی الان دیگه نمی گی
سر تکان می دهد:راست می گی(با کمی مکث به چشمانش خیره می شود لبخندی می زند)دوست دارم
-بهم ثابت کن..نه با ب*و*س بغل؛ با کارت
-ناهار میام دنبالت بریم بیرون
-من نگفتم…
انگشتش روی لب می گذاشت:هیشش..همین که گفتم خیلی وقت نرفتیم
نمی دانست چطور باید به او بفهماند نمی خواهد از پول او در هیچ جای زندگیش استفاده کند.
فقط رفتن کامیار را تماشا می کند.به حمام می رود و خودش را به آب گرم می سپارد، برای رهایی از آن همه تشویش که یک جا به سراغش اماده بود خوب است.
از روی بی میلی همسرش را برای ناهار همراهی می کند.مثل سابق انقدر پول نداشتند که بخواهند به یک رستورانی با غذای گران بروند.اما برای مریم که علاقه ای به خوردن غذا با آن پول ها نداشت برایش فرق نمی کرد غذا گران یا ارزان باشد.
-مزش فرق می کنه؟
مریم با گیجی می گوید:چی
به گیجی زنش می خندد:میگم مزه غذا با پول به قول تو حروم فرق می کنه؟
آری برای او فرق می کرد تلخ بودن غذا در دهانش احساس می کرد، و حسی که او را بیشتر ترقیب می کرد با کراهت غذا را بخورد سمی بودن غذا می بود که تصور می کرد هر آن امکان دارد این غذای مسموم جانش را بگیرد.خودش را به نفهمیدن می زدند.
-دست درد نکنه خوشمزست
زیر چشمی به او نگاه می کرد با بی میلی غذا را قورت می داد اما با این وجود گفت:نوش جان
بعد از آن ناهار قدم می زنند از کنار یک گل فروشی رد می شدند که کامیارایستاد و متقابلا مریم استاد:چیه؟
کامیاربه گل زیبا که از پشت شیشه به او لبخند می زنند چشم دوخت:خیلی وقت برات گل نخریدم
لبخندی زد:ممنون نمی خواد بریم
بازوهایش می کشد اما کامیار دستش میگیرد:پول یه شاخشو دارم بیا
با خودش به مغازه می برد…کامیار به دنبال گلی زیبا و البته ارزان بود که مریم متوجه صحبت های یک زن با صاحب مغازه می شود با تمام شدن حرف هایشان ..لبخند از روی شوق می زند به طرف همسرش می رود:
-کامیار می دونی چی فهیمدم؟
-چی؟قراره پولدار بشیم
چشم غره ای به او می رود:پولدار نه اما..یه کار پیدا کردم
اخم هایش در هم می کشد مریم ادامه داد:نه برای خودم…برای تو
اخمش به تعجب می گیرد:چه کاری؟
-همینجا..اون پیرزنه رو می بینی؟صاحب مغازست قراره شعبه دو همین گل فروشی رو بزنه
بی تفاوت به هیجان مریم می گوید:خوب؟
-هیچی دیگه قراره چند نفر دیگه هم استخدام کنه
نگاهش به لبخند او می افتد:حالت خوبه؟من تو گل فروشی کار کنم؟
مریم با لحن همسرش گرمی هیجانش سرد می شود:خوب آره مگه چیه؟
سه شاخه گل رز صورتی برای تزیین دست مرد جوان می دهد مریم منتظر به او چشم دوخته است کامیار متوجه نگاه او می شود بر می گردد:
-نه مریم..اینجوری هم نگام نکن
-باشه پس منم گلتو نمیخوام
از مغازه بیرون می رود و سرعتش انقدر زیاد نیست که بخواهد دور شود کامیار با دسته گل جلویش می ایستد ومانع رفتنش می شود با لبخند گل ها رو به رویش می گیرد:
-بگیر..نارحتم نکن
-گلی رو که با دوست داشتنت فرق کنه نمی خوام…ادعای دوست داشتن می کنی و توی عمل هیچ
-یعنی من اگر برم گل دست مردم بدم اون وقت تو باور می کنی من دوست دارم؟این چه منطقی که داری؟
-منطق من میگه اگر همسرت از راه حرام پول دراورد از اون پول استفاده نکن…اگر نری تو گل فروشی کار کنی،خودم می رم
از کنارش رد می شود وبا همان قدم های آهسته به راهش ادامه می دهد،کامیار با پوفی که می کشد دنبالش راه می افتد بازوهایش می گیرد:
-وایسا
مریم در اثر عصبانیت اخم در هم کشیده بازویش رها می کند:ولم کن
گل به سمتش می گیرد:خواهش می کنم گلامو قبول کن، برای تو خریدم
به لبخند کامیار چشم می دوزد:قبول می کنم به شرط اینکه تو هم این کار و قبول کنی
-ای بابا…میشه اول گل و برداری بعد حرف بزنیم؟
-نه
انگار چاره ای جز این نداشت با بی رغبتی سرش تکان می دهد مریم می گوید:چی؟
باز سرش را به نشانه باشد تکان می دهد مریم با لبخند دندان نمایی می گوید:نمی فهمم چی می گی؟
کامیار با چشمان خندان به خنده های شیطنت او می نگرد:نمی فهمی چی می گم نه؟
می خندد:نه
نگاه کامیار به دختر جوان مو قرمز که کنار ایستگاه اتوبوس ایستاده می افتد:
-باشه ،الان که رفتم این گل و به اون دختر دادم و ازش درخواست ازدواج کردم می فهمی
مریم با ناباوری به همسرش به طرف دختر می رفت خیره شد نزدیک که شد جیغ زد:کامیار
با لبخند پیروزمندانه وابروهای بالا رفته می گوید:جانم
-بیا
-بیام چیکار؟
با چشمان حرصدارش می گوید:باشه،باشه گلتو قبول می کنم،اون سرت هم که تکون دادی فهمیدم یعنی قبول کردی
می خندد قدمی به سمتش بر می دارد :بفرما،از اینکه زود تسلیم میشی خوشم میاد
از دستش می گیرد: شما مردا کلا دوست دارین زنا تسلیمتون باشن
سرش کج می کند:چشم عزیزم فردا می رم گل فروشی خوبه؟
لبخندی میزند.. با هم قدم هایشان آهسته و آرام بر میدارند و به سمت همان گل فروشی میروند.مریم بیرون می ایستد که بخاطر حجاب ومسلمان بودنش کار همسرش گیر نکند،زن مسن خیلی زود قبول می کند و قرار شد از فردا در محل جدید مشغول به کار شود.
-کامیار پاشو
فقط تکانی به خودش :هووم
-میگم پاشو میگی هووم(لبه تخت می نشیند)برو از اون گلفروشی برام گل بیار
با خماری یکی از چشمانش باز می کند:یادم رفته بود یک هفته است باغبون شدم
می خندد:حالا نمی خواد طعنه بزنی،کار به این خوبی روحیت هم شاد میشه
طاق باز می خوابد و پتوروی سرش می کشد:اره خیلی،شبیه باغبان سبز پارک شدم
-ممنون که بخاطر من قبول کردی
-وقتی من حرفتو گوش می کنم مرد خوبیم،اما وقتی کاری باب میل خودم می خوام انجام بدم میشم آدم بده
بلند می شود:صبحانتو حاضر می کنم زود بیا
پتو از روی سرش بر میدارد راه رفتن لاک پشتی مریم که هنوز به در اتاق نرسیده می بیند:مریم
برمی گردد چهره ناراحتش به او نشان می دهد:بله
-چرا قیافت این شکلیه؟
-از اول این شکلی بود دقت نکرده بودی
-یعنی گول خوردم؟
-شدید
-چرا اینقدر دل نازک و زود رنج شدی؟
-ناراحت نشدم
روی تخت می نشیند :نشدی؟به جای چشمت صورتت داره اشک می ریزه
-خوب چی بگم؟تا زمانی کار باب میلت پیدا نکردی ما این دعوا رو داریم،منم نمی خوام کشش بدم
با تبسمی سرش پایین می گیرد:نمی خوام زیاد تو گل فروشی کار کنم،یه ذره دستم باز میشه می رم سراغ یه کار دیگه
با لبخند دلگرم کننده ای چشمانش باز و بسته می کند:باشه هرکاری خودت دوست داری به جز…
-می دونم،اگر پولش وسوسه کننده نبود سراغش نمی رفتم
-بازم ممنون
برمی گردد که بیرون برود صدایش می زند:حداقل یه لبخندی بزن بعد برو،که بدونم ناراحت نیستی
لبخند دندان نمایی می زند:فکر منی یا پسرت؟
-پنجاه،پنجاه
-ولی گل پسرت بیشتر
-حسود
بعد از خوردن صبحانه ،کامیار به سمت گلفروشی می رود.مطمئنا اگر تحت فشار التماس های مریم نبود هیچ گاه چنین کاری نمی کرد.اما مجبور بود دوست داشتنش را اینطور به همسرش اثبات کند.دوماه به سرعت باد گذشت و در این مدت کامیار توانسته بود مقداری پول پس انداز کندو مهم تر از آن مریم از او راضی بود و حالا بعد از ماه ها احساس خوشبختی می کرد.در این مدت کامیار با یکی از زن های مسن آنجا که اهل هند بود اشنا شد.واز فرط تنهایی دو خانواده زود با یک دیگر رابطه خانوادگی برقرار کردند.
زن هندی با همسر و دو دخترش زندگی می کرد.وقتی مریم متوجه شد آنها هم برای زندگی بهتر به آن کشور مهاجرت کردند پوزخندی زد “که دراین خراب شده هیج چیزی برای خوشبخت شدن وجود ندارد”.دید و بازدید هایشان فقط دوبار انجام گرفت کامیار نمی خواست مریم ماه های آخر بارداریش در فشار باشد.اما مریم خوشحال بود که توانسته بعد از چهار سال، دوستی برای خودش پیدا کند.هر چند زن هندی پنجاه سال سن داشت.
درد زایمان او را می گیرد به زحمت به سمت تلفن می رود وشماره همسرش می گیرد:
-الو …کا…کامیار…
نفس های تندومنقطعش کامیار را وحشت زده می کند:مریم؟چی شده؟
-دارم می میرم بیا
به سرعت بدون توجه به مشتری که برای تزیین گلش جلویش ایستاده از مغازه خارج می شود.دوباره بر می گردد و سریع جملاتی ادا می کند که زن فقط متوجه می شود باید خانمش را به بیمارستان برساند.او هم تند سرش را تکان می دهد و باشه ای می گوید.
کامیار به خانه می رسد با حال بد مریم دست پاچه می شود با گرفتن یک تاکسی اورا به بیمارستان می رساند،کلافگی وهیجان ونگرانی از حال مریم در پشت اتاق زایمان منتظر می ایستد بعد از انتظار طولانی پرستاردر حالی که نوزادی را در پارچه سفید پیچانده بود بیرون آمد.کامیار در آغوشش می گیرد اشک شوق می ریزد و می بوسد:
-آرش خوش اومدی
پسرش را دست پرستار می سپارد.آخر روزبا دست گل بزرگ با انواع گل ها به دیدن همسرش می رود:
کامیار گل های زیبا را جلویش می گیرد: سلام و بفرما
با دیدن آن دسته گل چشمانش از شوق باز می شود:وای دستت درد نکنه،چرا اینقدر بزرگ؟
-بابت همه ی اذیت هایی که این مدت کردم خیلی هم کوچیک گرفتم
-دیگه حرفشو نزن خیلی وقت تموم شده و منم فراموش کردم
به آرش که کنارش خوابیده بود نگاه کرد:خوابه؟
-آره…پسرمون خوشگله نه؟
-شبیه خودته؟
-هنوز که معلوم نیست
برق خوشحالی در چشمان کامیار می دید:مطمئنم مثل خودت میشه
-اما من میگم کامیار دوم میشه
چهره اش غمگین می شود،دلش می خواست الان خانواده اش هم کنارش باشن کامیار لبه تخت می نشیند:
-چی شد؟
-کاش مامانم و خانواده ام اینجا بودن
-بهشون زنگ بزن،تو این مدت یک بارم زنگ نزدی
-می ترسیدم جوابمو ندن و تلفن روم قطع کنن
-تو زنگ می زدی بعد نتیجه گیری می کردی ؟حتما تا الان مادرت دلش خیلی برات تنگ شده
سرش پایین می اندازد:شاید امشب بهش زنگ زدم
می خندد:حالا صبر کن یه ذره حالت بهتره بشه
آرش دستان و چشمانش را فشار می دهد و نق نقی می کند کامیار بر می گردد و بغلش می کند:
-جانم بابا گشنته؟
خنده مهمان لب های مریم می شود:چی چیو گشنشه الان شیر خورده
به دست مریم می دهد:گ*ن*ا*ه داره بچه زبون نداره من می فهمم چی می گه
-پس از الان معلوم شد طرف کی هستی
بینی اش جمع می شود:حسود
هر دو می خندند.از بیمارستان مرخص می شود وکامیار تاز مانی که مریم بتواند کارهایش انجام دهد در کنارش ماند. مشغول تماشای تلویزیون بودند.
کامیار:کاش می رفتیم سینما نه؟
نگاهش می کند:خوبه تلویزیون روشن کردی یاد سینما افتادی
-فردا بریم؟
-آرش و چیکار کنم؟
-با خودمون می بریمش،بچم ارومه گریه نمی کنه
-پس یه فیلم آروم عاشقانه می بینیم،که سرو صدا نداشته باشه
می خندد:چه حرفایی می زنی،فیلم عاشقانه بدون سرو صدا هم مگه میشه
مریم هین می کند:نه منظورم این بود …
-باشه فهمیدم یه فیلمی می بینیم که خوابمون ببره خوبه؟
مریم می خندد ومشتی حواله ی بازویش می کند کامیار ادامه می دهد:شامیتا و شوهرش می خوان فردا شب بیان
با لبخند وکردن گج شده اش به او چشم می دوزد:چی؟شامیتا؟!!!فامیلی نداره این خانم؟
-عزیزم یه پیرزن اینقدر حسادت نداره
لبش می گزد:زشته کامیار
-زشت نیست اتفاقا قیافش خوبه،فقط یه غذای مشت ایرانی درست کن که بدونه غذا بدونه فلفل هم می شه خورد،نامرد اون دفعه معلوم نبود غذا به ما داد یا فلفل خالص
مریم می خندد:بعد فکر نکنه بدون فلفل بهش بی احترامی کردم
-بی احترامی مهم نیست بگو مزه غذا روبا اون همه فلفلی که خورده بفهمه
بعد از سکوت چند ثانیه ای به تلویزیون خیره بودند مریم گفت:کاش یه ماشین می خریدیم
-می خرم
مریم ترس از آنکه دوباره به کار سابقش برگردد می گوید:یه ماشین ارزون که فقط بتونیم باهاش تا یه جایی بریم
-می خرم گلم،یه ماشین خوبش می خرم
ترسش در چهره اش نمایان می شود:اصلا ولش کن،تو این وضعیت ماشین می خوایم چیکار
کامیار:حالت خوبه؟الان گفتی ماشین می خوای
-خوب دیدم الان اونقدر وضعمون خوب نشده که بتونیم ماشین بخریم
-می ترسی؟
-از چی؟
-خودت می دونی؟
-کامیار…
-من قرار نیست برای همیشه اونجا کار کنم،دیر یا زود میام بیرون
سرش پایین می اندازد و با دسته فنجون بازی می کند:پس،فردا بریم خرید می خوام یه غذای خوب درست کنم
کامیار نفسش را با صدا بیرون می فرستد،وسرش را تکان می دهد.مریم پشیمان از ان حرفی که زده فقط به صفحه تلویزیون نگاه می کند و از فیلم هیچ نمی فهمد.
کامیار:حاضر شدی مریم؟
-بله..ما الان دونفریم صبر کن
-اون بدبخت که لباسی نداره..سرو تهش و هم بیار و زود بیا
مریم خندید:بیرون وایساده و فقط داد می زنه،بچم باید خوشگل باشه..مگه نه آرش
بعد از حاضر شدند هر سه برای خرید بیرون رفتند.ملبورن محل زندگی کامیار و مریم دومین شهر پر جمعیت استرالیا …که با آن اسمان خراش ها معماری نفس گیری را به نمایش می گذاشت و مناظر خیابانی شگرف پارک ها و باغ های زیبا و هوای پاک و تمییز،زیبایی این شهر را دو چندان کرده بود.وارد خیابانی می شوند که با سنگ فرش چیده بودند و نمای قدیمی جلوه ی زیبایی به او داده بود کافه صندلی های چوبی و میز ش را بیرون چیده بود کامیار نگاهی به او انداخت:
-یه چیزی بخوریم؟
-بخوریم
هر دو می نشیند مریم آرش را در کریر روی زمین می گذارد کامیار بلندش می کند:
-بزارش رو میز گرد وخاک میره تو حلقش؛چی می خوری؟
-یه چیز خنک امروز هوا خیلی گرمه
-باشه،لیموناد خوبه؟
-عالی
کامیار همان طور که لیمونادش می خورد به ساختمان بلند و زیبایی چشم دوخت و آه حسرت باری گفت:
-چقدر خوشگله،کاش ما هم تو همچین جایی زندگی می کردیم
مریم رد نگاهش می گیرد و به ان اسمان خراش نگاهی می اندازد:بد نیست
کامیار:بد نیست؟ می دونی توش چه شیکه
مریم نگاهی به همسرش و بلند پروازی هایش می اندازد می دانست این شوهر در ناز و نعمت بوده و حالا که به این روز افتاده افسوس گذشته می خورد.و ممکن روزی کاری دست خودش و او دهد.
-کامیار من جایی که زندگی می کنم راضیم
-تو راضی هستی من نیستم،اگر داییم اون بلا رو سرم نمی آورد مطمئنم بعد چهار سال توی یکی از این برجا زندگی می کردیم
فقط سرش را پایین می اندازد و برای تاسف سرش تکان می دهد:چرا به جای قبول اشتباه خودت دیگران رو مقصر می دونی؟
-داییم مقصر نیست؟
-نه نیست،اگر کل پولتو بدون فکر به اون مردیکه نمی دادی….
لحنش عصبی می شود:میشه اینقدر این مسئله رو تو سر من نکوبی؟
-پس قبول کردی اشتباه کردی؟
پوفی می کشد:یه زخم چرکی رو بازش نکن،من فقط گفتم این برج برای زندگی خوبه
-ما هم می تونستیم همچین جایی زندگی کنیم اگر…برمی گشتیم ایران واز اول شروع می کردیم وضعمون خوب می شد توی یه محله خوب تهران زندگی می کردیم
با لحن تمسخرش می گوید:هه،تهران …تهران!!! تو ملبورن و با تهران مقایسه می کنی؟یک چهارم زیبایی ملبورن و تهران داره؟
-یه جوری حرف می زنی انگار ده کوره است
-آره هست، یه نگاهی به دور واطرافت بنداز،توی یه هوای تمییز می تونی نفس بکشی…به رودخونه ای که وسط شهره و پل داره نگاه کن،ساحل ماسه ایش عالی نیست؟ این همه جاهایی دیدنی..شب های ملبورن برای من عالیه نمی تونم با شب ها ی تهران مقایسه اش کنم
مریم با لحن تعصبی اش گفت:خیلی خوب فهمدیم،اینجا از نظر تو عالیه…برای منم خوب …من ایران رو با دیزی ها ش ،اب دوغ خیاراش، کله پاچش،شلوغی بازاری موقع خرید عید و دست فروشایی که سر خیابون صف کشیدن و به این شهر مدرن اما دلگیر ترجیه می دم
کامیار پوزخندی می زند:ناراحت نشی ولی،خلایق هر چی لایق(بلند می شود نوشیدنی اش نصفه رها می کند)بریم…می رسونمت خونه مرخصی چند ساعتم داره تموم می شه
به زحمت چشمان گلایه دارش به سمت کامیار که ایستاده حر کت می دهد بغض می کند حرفش مثل سوزن به دلش می نشیند از درد فقط می گوید:دستت درد نکنه
بلند می شود و کریر بر می دارد قدم هایش با ناراحتی به حر کت در می آورد جلوتر از شوهرش راه می رود. چند قطره دور از چشم شوهر از چشمانش سرازیر می شود کامیار با خرید ها هم پای مریم قدم بر می دارد،هیچ کدام چیزی نمی گویند.مرد به این فکر می کرد چرا زنش هم عقیده و سلیقه او نیست؟ چرا به کمترین امکانات زندگی راضیست؟چرا همسرش را برای موقعیت اجتماعی بهتر وثروت اندوزی بیشتر او را حمایت نمی کند؟.
قانع بودن همسرش به هر چیزی او را کلافه میکرد.دوست داشت زنش اجازه هر کاری به او دهد تا بتواند پول بیشتری در بیاورد.مریم هم همچون زنان دیگر زندگی پر از رفاه و آسایش می خواست اما راهی که کامیار در پیش گرفته بود با عقاید مریم همخانی نداشت.کامیار خودش می دانست هم جنس هم نبودند.فاصله ی میانش باعث این اختلافات شده بود. با خرید های در دست وارد خانه می شوند.مریم آرش را روی مبل می خواباند و کامیار وسایل را روی میز اشپزخانه می گذارد.
کامیار:خسته شدم…این همه خرید برای چی بود؟
کامیار مشغول خوردن اب است که مریم با چهره دلخورش وارد می شود وسایل را در کابینت می چیند:مریم
-سکوت
-الان مثلا قهری جواب نمی دی؟
ماکارونی را در کابینت می گذارد:مگه به حال تو فرقی هم می کنه؟اصلا مگه من برات مهمم؟!!!
پوفی می کشد:خوشت میاد دم به دقیقه ازت معذرت خواهی کنم نه؟
-کی گفته معذرت خواهی کنی(رو به رویش می ایستد به چشمانش خیره می شود)عوض شدی همه چیزت عوض شده،اخلاقت، رفتارت، دیگه کامیار سابق نیستی
-قبلا چطوری بودم؟همینجوری
-اینجوری؟اینجوری با نیش وکنایه با من حرف می زدی؟
مریم پلاستیک ها را درون اسطل اشغال می اندازد کامیار می گوید:اوووه…حالا بخاطر یه حرف اینقدر ناراحت شدی؟
-آره شدم!چون غیر مستقیم حرفتو زدی
این را می گوید و از آشپزخانه بیرون می رود کامیار دنبالش می رود:وایسا..با تو ام می گم وایسا
مریم به راهش ادامه می دهد که کامیار بازویش می کشد:من چه حرفی به تو زدم که اینقدر شلوغش می کنی؟
مریم چند ثانیه ای نفس خشمگینش بیرون می فرستد:
-فکر کن خلایق هر چی لایق یعنی چی!!!تو می دونستی بابام رفتگره،از وضع زندگیمون با خبر بودی اما هیچ وقت به روم نمی آوردی…اما حالا چی شده اینجوری بی پروا حرف میزنی؟
بازویش رها می کند با اخم های در همش می گوید:منظوری نداشتم،یه چیزی گفتم
این را می گوید و به سمت در می رود دستش به دستگیره در نخورده رویش می چرخاند:من تا حالا هر کاری کردم بخاطر تو بوده،توی اون گل فروشی هم بخاطر تو دارم کار می کنم خودت می دونی که از اونجا متنفرم…کاش تو هم یه ذره به فکر من بودی و می ذاشتی اون کاری که دوست دارم و انجام بدم
لب باز می کند حرفی بزند اما کامیار زود تر خارج می شود؛مریم چند دقیقه ای روی مبل کنار آرش گریه می کند.دلش یک نفر برای درد و دل می خواست که در آغوشش گریه کند.دلش برای ایران و خانواده اش انقدر تنگ شده بود اکه اگر دو بال پرواز داشت همان وقت پرواز می کرد.ناهار درست می کند،منتظر می ماند از کامیار خبری نمی شود در تنهایی و سکوت خانه ناهارش را می خورد. بعد از استراحت کوتاهی مشغول اماده کردن شام برای مهمان هایشان می شود.در خانه نواخته می شود در باز می کند.با دیدن کامیار لبخندی می زند شاید کدورت صبح از بین برود.
-سلام
فقط سرش تکان می دهد… به سمت اتاق می رود لباس هایش بر می دارد و دوش می گیرد.مریم در حال درست کردن سالاد شیرازی است با دیدن همسرش که با حوله روی سر تلویزیون تماشا می کند با یک لیوان اب میوه به سمتش می رود:
-خسته نباشید
بر می دارد و زیر لب تشکر می کند:ممنون
-کی میان؟
به ساعت نگاه می اندازد:نمی دونم
اخلاقش در مواقعی که روزگار به کامش بود خوب بود اما در مواقع دیگر اخلاقش تغییر موضعه می داد.حس می کرد اگر به جای گوش دادن به حرف های مریم کاری که می خواست انجام می داد حتما الان به جای گل فروشی یک مغازه داشت.
-چرا اینجوری جواب می دی؟
-خسته ام
-هر روز خسته بودی اما اینجوری باهام حرف نمی زدی
بلند می شود به سمت اشپزخانه می رود کامیار پوف صدا داری می کشد:
-چرا اینقدر نق می زنی؟ حوصله ندارم ..خسته ام بفهم خسته شدم از بس گل پیچندم دور یه مشت کاغذ
مریم زیر لب حرفی می زند که خودش به زحمت می شنود..کامیار بر می گردد به صورتش که موهای لختش صورتش را پوشانده دقیق می شود:
-چیزی گفتی؟
همانطور که گوجه ریز می کرد گفت:نه
-گفتن ساعت 8میان
-باشه
-میرم حاضر شم
مریم به ساعت نگاه می کند…45دقیقه تا آمدنشان مانده بود.با دستش موهایش کنار می زند به میز تکیه می دهد.نمی دانست عاقبتش با تغییراخلاق شوهر ش چه می شود.گمان نمی کرد روزی او را این چنین ببیند.برای تعویض لباس به اتاق می رود.آرش خواب بود…او را می بوسد ولباسش را می پوشد.در اینه شوهرش را مشغول بستن کرابات می بیند.مریم گره روسری اش را می بندد اما موهایش نافروم بیرون می ایند؛
-حالا یه شب اینو نپوش چی میشه؟
مریم نگاهش می کند در چشمانش به دنبال عشق می گردد..ایا هنوز او را دوست دارد؟…هیچ چیز در چشمانش نیست نه عشق نه نفرت،متوجه بهانه گیریش نمی شودبا چهره متعجبش پاسخ می دهد:
-تو چهار ساله اینجا منو با شال و روسری دیدی؟الان چی شده این حرفو می زنی؟
رو در روی هم به چهره هم نگاه می کنند:اگر ازت بخوام دیگه نپوشی چی؟
لبخند میزند:می دونی که اینکارو نمی کنم
صدای در مجالی به ادامه بحث نمی دهد کامیار برای باز کردن می رود.مریم پشت سرش می رود با دیدن زنی با صورت گرد وسبزه رو که موهای بافتنی اش را روی لباس ساری نقش دارش انداخته و خال قرمزی میان دو ابرویش است لبخندی به اجبار برای حسن مهمان نوازی اش روی لبش آورد.اگر کامیار قبل از امدن مهمان ها خلق اورا تنگ نمی کرد بهتر می توانست از مهمان ها پذیرایی کند.تمام شب در فکر این بود چرا کامیار همچین چیزی از او خواسته است شب موقع خواب سوالش را می پرسد.
-کامیار
-هوم!!!
-تو دلت می خواد من اینجا بدون روسری باشم؟