نفسش رو پر حرص بیرون میده
نذار بیشتر از این دلم برنجه
نجاتم بده از این شکنجه
سروش: ببین ترنم من خوب میدونم یه چیزی شده… از حرفای مهران هم پیدا بود که چیزی میدونه ولی لعنتی چیزی بهم نمیگه
زیرلب زمزمه وار میگم: از دست تو مهران
بیا پیرهن عشقو تنم کن
توی تاریکیها روشنم کن
سروش: بلند بگو من هم بشنوم
منمو غرور تیکه پاره
منمو آسمون بی ستاره
-چیز خاصی نبود وگرنه بلند میگفتم
سروش: مهم نیست دلم میخواد همون چیز عادی رو هم بشنوم
وقتی میبینه جوابش رو نمیدم با ناراحتی سری تکون میده و صدا رو دوباره زیاد میکنه
حالا سهم من از تو سکوته
حالا عاشقتو رو بروته
چشمام رو میبندم و سعی میکنم فعلا به حرفای سروش فکر نکنم… بیشتر به این فکر میکنم که وقتی پدرم رو دیدم چی باید بگم؟… اصلا چه جوری باید برخورد کنم
دیگه نمیخوام از تو جدا شم
دیگه نمیخوام آشفته باشم
آخه بی تو به لب رسیده جونم
دیگه قول میدم عاشق بمونم
کم کم گذر زمان رو از یاد میبرم…. دیگه چیزی از آهنگ نمیشنوم… تمام فکر و ذکرم شده اینکه چیکار کنم که جلوی خودم رو بگیرم.. که توهین نکنم.. که هیچ کار نکنم.. که تند برخورد نکنم
وقتی ماشین از حرکت وایمیسته آروم چشمام رو باز میکنم
——
سروش: بیداری؟
-اوهوم
سروش: ترنم فقط………
بهش نگاه میکنم و میگم: فقط چی؟
غمگین میگه: میدونم برات سخته.. اصلا دوست نداشتم الان بیای.. حتی به طاهر هم نگفتم چون میدونستم مخالفه ولی چون خودت میخواستی به دیدنشون بیای همراهیت کردم.. حالا که داری به دیدنشون میری فقط یه خورده مراعات کن
به در خونه امون نگاه میکنم… دلم تنگ شده بود… هم برای خونه.. هم برای اتاقم
سروش: ترنم شنیدی چی گفتم؟
سری تکون میدمو تلخ میگم: نترس حواسم هست به حرمت روزایی که مراعاتم رو نکردن مراعات میکنم
از ماشین پیاده میشم سروش هم سری به نشونه ی تاسف تکون میده و از ماشین پیاده میشه
سروش: آماده ای ترنم؟
نگام فقط به خونه مونه… بدون اینکه نگام رو از خونه ای که هزار تا خاطرات تلخ و شیرین رو بهم هدیه کرده بگیرم میگم: آماده ام… آماده ام که برای آخرین بار پا تو خونه ای بذارم که برای زندگی تو یه اتاقش چهار سال سرکوفت شنیدم
لرز بدی به بدنم میفته.. سروش آروم دستم رو میگیره و میگه: چته ترنم؟
-یهو سردم شد
سروش: بذار کتم رو از ماشین برات بیارم
-نمیخواد.. فقط زودتر بریم.. دیگه بیشتر از این تحمل این کابوس رو ندارم
سروش: اما….
-خواهش میکنم سروش
دستش رو دور شونه هام حلقه میکنه و میگه: بریم
با چشمای گرد شده میگم: اینجوری؟
من رو مجبور میکنه باهاش حرکت کنم
سروش: چه جوری؟
-دستت رو بکش کنار
سروش: خانوم خودمی.. دم نمیخواد دستم رو بکشم
-من خانوم تو نیستم
همینکه به در میرسیم زنگ رو میزنه
با لبخند میگه: حرف نباشه خانوم کوچولو.. آدم که رو حرف بزرگترش حرف نمیزنه
میخوام به کناری هلش بدم که لبخندش پررنگتر میشه و حلقه ی دستاش رو محکم تر از قبل میکنه.. من رو کامل به خودش میچسبونه و با شیطنت میگه: خوب شد کت رو قبول نکردیا… اینجوری به جای کت توسط صاحب کت گرم میشی
-ولم کن……
طاها: بله؟
سروش: طاها باز کن
طاها: سروش شمایین… بیاین داخل
در با صدای تیکی باز میشه.. ضربان قلبم به شدت بالا میره.. نگاهی به سروش میندازم… لبخندی میزنه و میگه: نگران هیچ چیز نباش.. اینجا خونه ی پدرته
سعی میکنم لبخند بزنم… هر چند خیلی سخته
در رو هل میده و دستش رو از روی شونه هام برمیداره… من رو به داخل هدایت میکنه و خودش هم پشت سرم وارد میشه
به سختی لبخند میزنم…یه لبخند تلخ… یه لبخند که خیلی حرفا توشه… یه لبخند که سعی میکنم بی رحمانه نباشه… خودخواهانه نباشه… مغرورانه نباشه
نگاهی به اطراف میندازم… حس میکنم با این خونه و آدماش غریبه ام… خونه ی مهران و ماندانا رو به این خونه ترجیح میدم.. نمیدونم چرا؟… واقعا نمیدنم چرا؟…همه ی سعیم رو میکنم و آرزو میکنم من مثله آدمای این خونه نباشم
مدام زیر لب تکرار میکنم: ترنم تو میتونی.. آره تو موفق میشی
سروش آروم کنار گوشم زمزمه میکنه: آره.. تو میتونی خانمی… مطمئن باش
تو همین موقع در ورودی باز میشه و طاها با سرعت از خونه بیرون میاد
طاها: ترنم اومدی؟
خیلی سخته لبخندم رو روی لبام حفظ کنم… حس میکنم بیشتر از لبخند به دهن کجی شباهت داره.. فقط سری تکون میدم
لبخند مهربونی تحویلم میده و محکم بغلم میکنه
طاها: ممنونم ازت ترنم… به خدا نوکرتم… خیلی دوستت دارم.. خیلی زیاد
هیچی نمیگم فقط بی حرکت تو آغوشش میمونم… با تمام تلاشی که میکنم دستام باهام همراهی نمیکنند و دور کمر طاها حلفه نمیشن… یعنی واقعا سنگدل شدم؟
آروم من رو از آغوشش بیرون می
💔سفر به دیار عشق💔, [۲۳.۰۸.۱۶ ۰۰:۵۳] اره و غمگین نگام میکنه
طاها: میدونستم که نمیتونی بد باشم… مطمئن بودم
دلم داره از هجوم حرفایی که نمیتونم بزنم منفجر میشه… حتی اشکم هم سرازیر نمیشه.. انگار سروش متوجه ی حالم میشه چون میگه: بهتره بریم داخل
طاها تازه به خودش میاد و میگه: آره.. آره.. حق با توهه سروش.. از بس خوشحالم نمیدونم دارم چیکار میکنم
دست من رو آروم تو دست میگیره و همراه خودش میکشه… نگام به دستاش میفته که آروم دور مچ دستم حلقه شده… بارها از همین دستا کتک خوردم.. چطور میتونم صاحب این دستا رو ببخشم
من و طاهر جلوتر از سروش حرکت مینیم و سروش هم آروم آروم پشت سرمون میاد… همینکه وارد سالن میشم نگاهم به زن عمو میفته… سروش که الان دقیقا کنارم واستاده با دیدن زن عموم اخماش تو هم میره و خشن به طاها نگاه میکنه
زن عمو هنوز من رو ندیده چون پشتش به منه
طاها آروم کنار گوشم زمزمه میکنه: تو این مدت زن عمو مراقب مامان بود
فقط سرمو تکون میدمو هیچی نمیگم
سروش با عصبانیت میگه: طاها قرارمون این نبود… تو گفتی ترنم فقط به دیدن مامان و بابات بیاد
طاها: سروش باور کن زن عمو تازه اومده… تو این مدت برای درست کردن شام و نهار یا زن عمو یا خاله به خونمون میومدن
سروش میخواد چیزی بگه که بی حوصله میگم: مهم نیست
زن عمو با شنیدن صدای زمزمه ی ماها به عقب برمیگرده و میگه: ترنم، عزیزم پس بالاخره برگشتی؟
با سرعت به طرف من میاد و میخواد بغلم کنه که با اخم خودمو عقب میکشم
زن عمو از این حرکت من ناراحت میشه ولی چیزی نمیگه
بی تفاوت از کنار زن عمو و طاها رد میشم روی اولین مبل دو نفره میشینم و سرد میگم: طاها من منتظرم
سروش هم کنارم میشینه و چیزی نمیگه
———-
صدای دور شدن قدمهای یه نفر رو میشنوم.. حدس میزنم طاها باشه
زن عمو میاد رو مبل رو به رویی میشینه و آروم میگه: عزیزم مامان و بابات الان به وجودت نیاز دارن
غمگین نگاش میکنم
-درست مثل من… که توی اون چهار سال برای با اونا بودن با نگام با حرفام با چشمام با گریه هام التماس میکردم… مگه من به وجودشون نیاز نداشتم
زن عمو: میدونم از دست همه مون دلخوری ولی عزیزم دنیا ارزشش رو نداره بخوای این دو روز زندگی رو هم با کینه و نفرت بگذرونی… اونا هر چقدر هم که اشتباه کرده باشن پدر و مادرت هستن.. برات زحمت کشیدن.. تو بزرگی کن و ببخش
-پس عدالتتون کجا رفته زن عمو… وقتی همه من رو گناهکار میدونستن چرا نگفتین این دختر هر چقدر هم اشتباه کرده باشه باز پاره تنه تونه.. چرا اون روزا به پدر و مادرم این حرفا رو نزدین… الان که نوبت به من رسید باید ببخشم؟… مگه شماها بخشیدن رو له من یاد دادین… من بخشش رو از کی باید یاد میگرفتم؟.. از پدرم؟… اون که حتی حاضر نبود من پدر صداش کنم.. از مونا؟.. اون که حتی راضی به زنده بودنم نبود.. از شماها؟… شماها که فقط به فکر تمسخر و خرد کردن شخصیتم بودین.. تو تمام این سالها یه بار حرف از بخشش و بخشیده شدن به وسط نیومد تا امروز من بخوام بخشیدن رو سرلوحه ی کارام کنم… من تک تک روزا رو به امید بخشش برای گناه نکرده سپری کردم ولی شماها برای اینکه من رو از سر خودتون باز کنید به فکر پیدا کردن شوهر برای بنده بودین… آخه مگه شماها در حقم بزرگی کردین که الان از من انتظار بزرگواری دارین
زن عمو: حق داری گلم.. حق داری این حرفا رو بزنی ولی الان همه مون پشیمون هستیم
-از رفتار پدربزرگ و عمو کاملا معلومه چقدر پشیمون هستن
زن عمو: عزیزم تو دلخور نشو.. اونا هم نگران پدرت هستن… پدرت با دیدن تو صد در صد سرحال میشه… تو هم بی انصافی نکن ترنم جان.. میدونم برات سخته ببخشی ولی تو این شرایط یه خورده کوتاه بیا.. درسته این چهار سال بهت سخت گذشت ولی قبل از این چهار سال که برات چیزی کم نذاشتن.. تا سن بیست و دو سالگیت همیشه هوات رو داشتن و وظیفه ی پدر و مادری رو در حقت به جا آوردن.. ترنم جان اونا ترانه رو از دست داده بودن حق داشتن که باهات اونطور برخورد کنند
-واقعا فکر کردین حق داشتن؟… اصلا حق با شما اونا حق داشتن ولی آخه چند ماه؟.. یه ماه ، دو ماه، سه ماه، یه سال.. آخه چقدر… آخه بی انصاف 4 سال اونا حق داشتن؟… ترانه رفت ولی من که بودم… چرا هر روز من باید ذره ذره آب بشم؟… من از این خونه نرفتم تا به همه ثابت کنم بیگناهم ولی با موندم همه چیزم رو از دست دادم… کی گفته اگه پدری دست رو فرزندش بلند کنه حق داره… آیا صرفا چون پدر و مادر یه عمر برای بچه هاشون زحمت میکشن حق دارن فرزندشون رو توی جمع بشکنند و آخر سر هم بگن ببخش چون یه عمر زحمتت رو کشیدیم الان باید بخشیده بشیم… زن عمو جان حالا یه سوال اساسی برام پیش اومد اگه پدر و مادرم برای من زحمت کشیدن مگه من برای اونا جبران نکردم؟… مگه من براشون فرزند بدی بودم… من که در سخت ترین شرایط هم صدام رو براشو
💔سفر به دیار عشق💔, [۲۳.۰۸.۱۶ ۰۰:۵۳] ن بلند نکردم… مگه همینا جبران زحمات پدر و مادر نیست… پس چرا همه تون یه جوری نگام میکنید که انگار وظیفمه که ببخشم… من که در گذشته همه چیز رو جبران کردم… چطور وقتی یه فرزند از خونوادش طرد میشه همه به چشم بد نگاش میکنند ولی وقتی فرزندی پدر و مادرش رو قبول نکنه میشه بیرحم.. میشه خودخواه… زن عمو یه روز بیاین به جای من زندگی کنید… ببینید میتونید؟… ببینید میشه تحمل کرد؟… به نگاه غریبه ها کاری نداشته باشین فقط یه لحظه برین تو آغوش کسی که فکر میکنید از همه ی وجودش هستین بعد اون هلتون بده و بگه تو قاتل دختر منی… چیکار میکنید؟… اولین سوالی که تو ذهنتون شکل میگیره چیه؟… آیا تو اون لحظه از خودتون نمیپرسین مگه من دخترت نیستم؟… اگه ترانه دخترت بود خب من هم دخترتم… نمیگم چقدر سخته…چون اگه ساعتها هم حرف بزنم باز یه جواب میشنوم اونا پدر و مادرت هستن… تعجبم از اینه که تمام این سالها یه بار هیچکس نگفت این دختر دخترتونه ولی توی همین مدت کوتاه بارها از زبون خیلیا شنیدم اونا پدر و مادرت هستن… هر چند این دردا برام چیزی نیستن درد اصلی رو وقتی با همه ی وجود احساس کردم که فهمیدم مونا مادرم نیست و بدتر از اون اینه که ازم متنفره
زن عمو: این جور نگو مادر… مونا اون موقع عصبانی بود یه چیز گفت.. درست نیست به اسم صداش میکنی… بهش بگو مادر… تو باید از این به بعد جای ترانه رو براش پر کنی.. اون که کسی رو به جز تو نداره
غمگین میگم: این من نیستم که مونا رو از شنیدن کلمه ی مادر از زبون خودم محروم کردم… اون خودش اینطور خواست… به بدترین شکل ممکن حقیفت تلخ زندگی رو برام روشن کرد و برای یه لحطه فکر نکرد که این دختر چه طور زنده میمونه… چه طور تحمل میکنه
زمزمه وار میگم: من بد نبودم… شماها بدم کردین… شماها راه بخشش رو بستن
زن عموم اشکی که گوشه ی چشمش جمع شده رو پاک میکنه و میگه: عزیزم با وجود تموم این اتفاقات باز هم چیزی تغییر نمیکنه.. اونا پدر و مادرت هستن.. حق دارن نگران آیندت باشن… حتی ماجرای اون خواستگاری هم فقط و فقط برای خوشبختیه خودت بود
سروش با عصبانیت میگه: واقعا فکر میکنید اون ازدواج برای خوشبختیه ترنم بود؟
زن عمو: مونا و پدر ترنم بدش رو نمیخواستن
سروش پوزخندی میزنه و تلخ میگه: حق با شماست اگه ترنم با کسی که دو تا بچه داشت ازدواج میکرد مخصوصا با اون اختلاف سنیه وحشتناک حتما خوشبخت میشد
متعجب به سروش نگاه میکنم.. من خودم اطلاعاتی در مورد خواستگارم نداشتم
رنگ از روی زن عموم میپره ولی باز خودش رو نمیبازه و میگه: سروش جان تو اون شرایط خواستگار بهتری برای ترنم نبود
سروش چنگی به موهاش میزنه و با عصبانیت میگه: من و خونوادم هیچوقت در مورد این اتفاق تو هیچ جمعی صحبت نکردیم تعجبم از اینه که چطور بعد از اون ماجراها توی تمام مهمونی ها حرف از ترنم و گناهکار بودنش بود
زن عمو: بالاخره حرف دهن به دهن میچرخه
سروش: نه خانوم مهرپرور… این خود شماها بودین که حرف رو تو دهن دیگران گذاشتین… خودتون آبروی ترنم رو بردین… نه تنها توی فامیل خودتون بلکه این بحثا رو تو فامیل ما هم کشوندین
-تلخ میگم نه سروش این اطرافیان نبودن که آبروی من رو بردن
سروش متعجب میگه: چی؟
لبخند تلخی میزنم و میگم: این پدره من بود که توی جمع کوچیکم کرد و دیگران رو کنجکاو کرد
زن عمو: عزیزم گذشته ها گذشته
-و آبروی بر باد رفته ی من هیچ جوری بر نمیگرده
زن عمو سرش رو پایین میندازه… سروش هم غمگین بهم نگاه میکنه
تلخ ادامه میدم: امروز من ترنم مهرپرور میگم هیچ پدر و مادری حق نداره شخصیت بچه ش رو خرد کنه چون بعدش هر آدم غریبه ای به خودش اجازه میده که با اون بچه مثله یه آشغال برخورد کنه… پدرم توی جمع من رو تحقیر کرد من رو به باد کتک گرفت من رو داغون کرد و بعد از اون بقیه هم باهام همونطور برخورد کردن……………
با شنیدن صدای پدرم حرف تو دهنم میمونه
پدر: حق داری دخترم
آهی میکشم و از جام بلند میشم… به عقب برمیگردمو مونا و پدرم رو میبینم… پدرم شکسته تر از همیشه… خیلی پیر شده.. کل موهای سرش یکدست سفید شدن… مونا هم خیلی شکسته شده
مونا: شرمندتم ترنم…
حرفی واسه گفتن ندارم… وقتی سکوتم رو میبینه با قدمهایی بلند خودش رو به من میرسونه و محکم بغلم میکنه
———
نمیدونم چرا اینقدر سردم… اینقدر بی تفاوتم… یعنی واقعا تا این حد بی احساس شدم… شاید هم به قول زن عمو که میگه دنیا رزشش رو نداره که بخوای زندگیت رو کینه بگذرونی کینه ای شدم… الان دقیقا نمیدونم باید چیکار کنم؟
مونا: از وقتی حقیقت ماجرا رو فهمیدم یه شب هم خواب راحت نداشتم دخترم
با شنیدن کلمه ی دخترم به گذشته ها سفر میکنم…
«مامان: کجا؟
-دانشگاه… خواب موندم
مامان: اول صبحونه بعد دانشگاه
-نمیشه مامان…
💔سفر به دیار عشق💔, [۲۳.۰۸.۱۶ ۰۰:۵۳] دیرم شده
مامان: تو کی میخوای آدم بشی دختر.. مگه مجبوری تا نصف شب بیدار بمونی
-مامان جونی اینقدر غر نزن بیریخت میشیا
مامان: تــرنم
-جونم خوشگله
مامان: از دست توی شیطون بلا… واستا برات لقمه بگیرم
-من رفتم.. دیگه نمیتونم منتظر بمونم
مامان: واستا ببینم.. بیا اینو بگیر توراه بخور
-قربون مامان غرغروی خودم برم که اینقدر دخترشو لوس میکنه
مامان: تو خودت ذاتا لوس و ننر تشریف داری…به جای این حرفا زودتر برو دانشگاه دیرت شده
– اصلا بیخیال.. دانشگاه کیلویی چنده بیا بریم با هم……….
مامان: ترنم میری یا با کتک بفرستمت»
به یاد اون روزا اشک تو چشمام جمع میشه… ناخودآگاه دستم بالا میاد و دورش حلقه میشه
وقتی این عکس العمل من رو میبینه محکم تر از قبل من رو به خودش فشار میده
مامان: ببخش که در حقت مادری نکردم
حرفی واسه ی گفتن ندارم… یعنی دیگه انتظاری از مونا ندارم… روزی که فهمیدم مونا مادرم نیست قید تمام محبتها و مهربونیهاش رو زدم… همون 22 سال هم که دختر هووش رو بزرگ کرد و دم نزد خودش خیلیه
زن عمو به طرف مونا میاد و اون رو از من جدا میکنه
زن عمو: موناجان بیا بشین.. حالت زیاد خوب نیست
مونا میخنده و میگه با برگشتن ترنم حال من هم به زودی خوب میشه
زن عمو با بیچارگی نگام میکنه.. کلافه نگام رو از زن عموم میگیرم…برام سخته… من نمیتونم بین این آدما زندگی کنم.. همین الان هم به زور دارم همه چیز رو تحمل میکنم.. از وقتی اومدم حتی جرات نکردم به در اتاقم نگاه کنم.. از بس تو اون اتاق زجر کشیدم و خاطرات بد دارم.. خاطرات این چهار سال از بس برام پررنگه خاطراته اون 22 سال رو نمیبینم… دست خودم نیست.. انگار من هم شدم مثله خودشون… بیشتر از این چهار سال این چند ماه اخیر آزارم میده.. یعنی واقعا پدرم قصد داشت من رو بده به مردی که قبلا ازدواج کرده بود و دو تا بچه هم داشت؟… پس مهر و محبت پدریش کجا رفته بود؟
پدر: دخترم
نگاش میکنم… نگاش پر از محبت و مهربونیه.. مثل گذشته ها ولی نگاه من دست هر چی زمستون رو از پشت بسته.. از بس سرد و یخیه.. هر قدمی که بهم نزدیک میشه قلب من بیشتر از قبل از پدرم فاصله میگیره
همین که در چند قدمیم قرار میگیره سریع نگام رو ازش میگیرم و خیلی آروم میگم: طاها گفته میخواستین من رو ببینید
پدر: ترنم من………..
به سختی زمزمه میکنم: فقط نگین شرمنده این.. از این جمله ی کلیشه ای متنفرم
سکوت میکنه
همینکه دستش رو دراز میکنه تا من رو تو آغوشش بگیره میگم: بشینید… انگار زیاد حالتون خوب نیست
از بس طعم اغوش گرمش رو نچشیدم مزه ی شیرینی بغلش رو فراموش کردم… الان فقط احساس سرما میکنم
سنگینیه نگاهش رو احساس میکنم اما سرم رو بالا نمیارم
برام سخته بهش بگم تو رو از هر نامحرمی نامحرم تر میدونم… برام چه غریبه ای پدر؟… چه کردی با من؟.. با خودت؟.. با مونا؟.. با مادرم؟… با ترانه؟.. تو چه کردی با ما؟
دلم نمیخواد بهش نگاه کنم میترسم کنترلم رو از دست بدم و حرفای ناگفته ی زیادی رو به زبون بیارم.. حرفایی رو که نباید بگم
طاها به کمک بابا میاد و با ناراحتی اون رو کنار مونا میبره… بابا میشینه و غمگین میگه: یعنی تا این حد از من متنفری؟
متنفرم؟… نمیدونم
نمیدونم چی باید بگم… میخوام دهنم رو باز کنم و بگم نمیدونم ولی پشیمون میشم
به زور فقط کلمه ی نه رو زمزمه میکنم
سروش زیاد راضی به نظر نمیرسه.. انگار انتظار عکس العمل بهتری رو از من داشت… خودم هم حس میکنم رفتارم زیاد با مونا و پدرم خوب نیست… غمگین روی مبل میشینم
پدر: ترنم هر چی دلت میخواد بگو… تو خودت نریز.. من حالم خوبه.. این سکوتت بیشتر آزارم میده… میدونم باز هم داری مراعات حال ما رو میکنی
مونا: آره دخترم… هر چی تو دته بریز بیرون
نگام بین مونا و پدرم میچرخه.. با کلمه ی دخترم مونا خیی غریبه ام.. حس میکنم اون هم باهام غریبه شده… چون قبلنا رابطه مون واقعا مثل مامانا و دخترا بود… حتی وقتی آخر جمله هاش بهم نمیگفت دخترم ولی از تک تک رفتاراش میشد فهمید که برام یه مادره اما الان با وجود تک تک ون دخترم گفتنام نمیدونم چرا محبت مادرانه ای از صداش احساس نمیکنم.. شاید چون حقیقت رو میدونم این احساس رو دارم
پدر: ترنم نمیخوای چیزی بگی؟
چند لحظه ای تمرکز میکنم … نگام رو از آدمای ساکن این خونه میگیرم و به میز رو به رو زل میزنم… بعد از چند لحظه مکث خیلی آروم حرفام رو زمزمه میکنم.. اونقدر آروم که همه به خاطر شنیدن حرفام نفساشون رو توسینه حبس میکنند
-کلی حرف داشتم.. کلی گلایه.. کلی شکایت… کلی حرفای ناگفته ولی الان که اینجا نشستم نه یادم میاد که چی میخواستم بگم نه دلم میخواد که یادم بیاد… الان که اینجام فقط برای یه چیزه… برای موندن نیومدم.. برای بخشیدن هم نیومدم… چون
💔سفر به دیار عشق💔, [۲۳.۰۸.۱۶ ۰۰:۵۳] خیلی وقته که گذشتم…
تو چشمای بابام زل میزنم و یه خورده بلندتر از قبل ادامه میدم: نیومدم تحقیر کنم… نیومدم کسی رو بشکونم…حتی نیومدم شخصیت له شدمو با شکستن غرور شماها به دست بیارم که به دست نمیاد که دیگه هیچ جوری ترنم سابق زنده نمیشه… من فقط اومدم یه جمله بگم… آره… فقط اومدم یه جمله بگم و برم… برای همیشه.. چون موندنم هیچی رو درست نمیکنه… فقط من رو بیشتر از قبل میشکونه
اشک تو چشمای مونا جمع میشه
چشمام رو میبندم و چند لحظه ای به حرفی که میخوام بزنم فکر میکنم… آره…همین یه جمله بسشونه… به خدای احد و واحد همینیه جمله تا آخر عمر یادشون میکنه… اینجوری تا عمر دارن قضاوتهای بیجا نمیکنند
حتی صدای نفس کشیدن کسی رو هم نمیشنوم
لبخند تلخی رو لبام خودنمایی میکنه
چشمام رو باز میکنم و غمگین تر از همیشه زمزمه میکنم: من اومدم بگم اشتباه از من بود شماها تقصیری نداشتین
همه متعجب نگام میکنند
-آره من اشتباه کردم.. من اشتباه کردم که از تک تک کسایی که نیمی از وجودم بودن انتظار کمک داشتم… انتظار بیجایی بود… تا عمر دارم یادم میمونه که تو سختیها فقط باید خودم واسه ی خودم بجنگم… حالا میفهمم که من حق نداشتم بمونم و خودم رو براتون ثابت کنم…
پدر: ترنم اینجوری نگو… تو هر چی بخوای ازت دریغ نمیکنم
————
-دیگه چیزی نمیخوام… الان تموم نداشته هام رو دارم… پدر میخوای چی رو جبران کنی؟
پدر: همه ی اون چیزایی که مال توهه.. سهم توهه.. من و مونا صحبت کردیم… ما تصمیم گرفتیم برای جبران گذشته ها نیمی از اموالمون رو به نامت کنیم.. تا روزی که دلت بخواد تو رو پیش خودمون نگه میداریم
مونا: آره عزیزم.. حتی شده به تک تک فامیل جواب پس بدم میدم ولی به همه ثابت میکنم بیگناهی
همونجور که با انگشتام بازی میکنم میگم: من ازتون هیچی نمیخوام… فقط میخوام برم دنبال زندگیه خودم… الان دیگه به جایی رسیدم که دیگه هیچکس و هیچ چیز برام مهم نیست
پدر: یعنی تا این حد از ما متنفری که ححتی یه فرصت برای جبران هم بهمون نمیدی؟… میدونم چهار سال مدت زمان زیادیه و ما خیلی ازت غافل شدیم ولی الان تا آخر عمر هر جور که بخوای تامینت میکنیم.. فقط بمون ترنم
-اشتباه نکنید پدر… توی اون چهارسال با اینکه واسه هیچکس مهم نبودم ولی هنوز حس مالکیت در من زنده بود… سروش مال من بود… پدرم مال من بود… مونا مادر من بود… طاهر و طاها برادرای من بودن… اما توی این چند ماه اخیر چه تلخ تموم این من ها رو از دست دادم… الان دیگه هیچی ندارم… یه جورایی بی تفاوتم… در عین دوست داشتن بی تفاوتم… این بی تفاوتی رو دوست دارم… این غریبه بودن رو دوست دارم… من احساس الانم رو دوست دارم… تو چشمهای اشکی مونا نگاه میکنم
-وقتی هیچکدومتون رو ندارم دیگه ترس از دست دادن هم در من وجود نداره… همین برام شیرینه…
مونا: ترنم تو دختر منی… درسته به دنیا نیاوردمت ولی برام با ترانه هیچ فرقی نداشتی
دوست دارم بگم مونا اگه دخترت بودم بعد از مرگ ترانه هم پای من میموندی… اما دلم نمیخواد با حرفام آزارشون بدم… تا دنیا دنیاست یه حرفایی تو قبرستون دلم میمونند و قراضه تر از قبل… کسی که ادعای مادری داشت در سخت ترین شرایط زندگی انتقام مادری رو از بچه اش گرفت… مادرم نبودی مونا مادرم نبودی تو فقط ترانه رو بچه ی خودت میدونستی… بعضی وقتا فکر میکنم زیادی پر توقع هستم که از مونا انتظار داشتم تو اون چهار سال هم برام مادری کنه اما آخه وقتی کسی ادعای مادری میکنه باید همیشه پای حرفش واسته.. من که مجبورش نکرده بودم مادرم باشه
فقط زمزمه میکنم: میدونم… تو اون 22 سال خیلی چیزا رو بهم ثابت کردی… همین باعث میشه که از چهار سالی که کنارم نبودی بگذرم
غمگین زیر لب ادامه میدم: هر چند شنیدم برای خاکسپاری جنازه ی سوخته شده ی من هم حاضر نشدی بیای ولی باز حق رو به تو میدم… چهار سال در برابر بیست و دو سال چیزی نیست
مونا از جاش بلند میشه و با گریه میگه: فقط حلالم کن ترنم
بعد هم به سمت اتاقش میره… زن عمو با ناراحتی سری تکون میده و پشت سر مونا حرکت میکنه
نگام به چشمای پدرمه… این روزها عجی با واژه های پدر و مادر احساس غریبی میکنم
پدر: میخوای بری؟
میدونم کمرش شکسته پیر شه داغون شده واسه همیناست که سعی میکنم خودخواه نباشمو غرور نداشته ش رو نشکنم…
-اوهوم
پدر: کجا؟
-به دنبال آرزوی بر باد رفته ام
غمگین میگه: پیش خودم بمون.. کمکت میکنم به تک تکشون دست پیدا کنی
فقط نگاش میکنم
پدر: چقدر تغییر کردی… تو این چهار سال متوجه نشده بودم که تا چه حد دلمرده شدی
-چون من رو حتی لایق یه نگاه هم نمیدونستین
با حسرت نگام میکنه
پدر: بعد از رفتن مادرت میخواستم برات بهترین پدر دنیا بشم
من هم با حسرت میگم: یه رو
💔سفر به دیار عشق💔, [۲۳.۰۸.۱۶ ۰۰:۵۳] زایی واقعا بهترین پدر دنیا بودین… به حرمت همون روزاست که این چهار سال رو نادیده میگیرم
پدر: پس چرا میری؟
-از حق خودم میتونم بگذرم ولی از حق مادرم چطوری بگذرم… تمام این سالها من رو از دیدن مادرم محروم کردین و هیچوقت نفهمیدین اگه یه روز بفهمم چه بلایی سرم میاد
نگاش رو از من میگیره و زمزمه میکنه: نمیخواستم اینجوری بشه… میخواستم برم دنبالش… به خاطر تو
-شاید هم به خاطر خودتون… من یه دخترم.. مادرم رو درک میکنم.. حتی اگه برم جلوش واستم و نخواد من رو ببینه بهش حق میدم.. چون من ثمره ی عشقش نبودم
پدر: نه.. اون عاشق تو و ترنج بود
-ترنج؟
پدر: اسم خواهرت بود… میدونم که میدونی
-آره.. اسم آوا بود
آهی میکشه و با درد میگه: میدونستم دوستم نداره و فقط به خاطر شماها باهام ازدواج کرده ولی به همین هم راضی بودم… بعد از اینکه تو و ترنج رو دزدیدن حالش خراب شد.. خیلی افتضاح بود.. وقتی خبر مرگتون به ماها رسید حتی یه روز هم دووم نیاورد… از اول ازم متنفر بود ولی خبر مرگ شماها دیوونش کرده بود.. اونقدر پافشاری کرد که مجبور شدم طلاقش بدم.. وقتی پیدات کردم انگار دنیا رو بهم دادن.. تو ثمره ی عشقم بودی میدونستم به وسیله ی تو میتونم الیکا رو به دست بیارم ولی غرورم اجازه نمیداد پاپیش بذارم بعد از یکی دو سال دیگه طاقت نیاورم میخواستم برم سراغش و بهش بگم ه تو زنده ای ولی خبر ازدواجش به گوشم رسید
به تلخی ادامه میده: با عاشق سینه چاکس ازدواج کرده بود.. همون پسرعموش
قطره ای اشک از چشمام سرازیر میشه
پدر: دلم نمیخواست تو رو هم از دست بدم.. میدونستم مونا داره در حقت مادری میکنه تصمیم گرفتم شناسنامه ات رو عوض کنم و به اسم من و مونا برات شناسنامه بگیرم
-هیچوقت به مادرم در مورد من هیچی نگفتین؟
پدر: نتونستم… اون هم بعد از مدتی با پسرعموش برای همیشه از ایران رفت.. سالهاست که ازش بیخبرم
-آخه چطور تونستین؟… وقتی پدر منصور داشت از گذشته تون برام تعریف میکرد من باورم نمیشد
پدر: با ورود تو و ترنج به زندگیم من قید همه چیز رو زدم
میخوام بگم ولی من و ترنج و ترانه تاوان اشتباهات شما رو پس دادیم ولی باز جلوی خودم رو میگیرم… برام سخته اینجا بشینم و خودخوری کنم
از جام بلند میشم… طاها و پدر و سروش با تعجب نگام میکنند
به سروش نگاه میکنم و میگم: بهتره دیگه بریم
سروش به خودش میاد و سری تکون میده
اما بابا میگه: اینقدر زود؟
-رفتنی باید بره دیگه.. زود و دیر نداره
همه از جاشون وایمیستن.. میترسم بیشتر بمونم و یه چیزی بگم که بعد نشه جبران کرد.. نمیدونم تند رفتم با خوب حرف زدم فقط میدونم خالی نشدم هیچ بلکه یه چیزی مثل خره تو وجودم افتاده و داره داغونترم میکنه
پشتم رو بهشون میکنم و میگم: خداحافظ
بعد هم بدون اینکه فرصت حرف زدن به بقیه بدم سریع ازشون دور میشم صدای سروش رو میشنوم که داره با پدرم و طاها حرف میزنه ولی من بی توجه به همه چیز و همه کس بدون نگاه به اطراف از خونه خارج میشم و خودم رو به ماشین میرسونم
پس از مدتی سروش پیداش میشه و بدون هیچ حرفی به سمت من میاد… چند لحظه فقط نگام میکنه و بعد آروم بازوم رو میکشه من رو تو بغلش میگیره
متعجب میگم: چیکار میکنی سروش.. حالا یکی ما رو میبینه
زمزمه وار میگه: خیلی خانومی ترنم
آروم میگم: چی میگی سروش؟
بوسه ای به سرم میزنه و بازوهام رو میگیره… یه خورده من رو از خودش دور میکنه و ادامه میده: میدونستم داری به سختی جلوی خودت رو میگیری تا هیچی نگی برخورد اولت رو که دیدم گفتم محاله بتونی خودت رو کنترل کنی ولی تو…….
فقط سرش رو تکون میده و جمله اش رو ادامه نمیده
با دیدن ماشین عموم اخمام تو هم میره
-سروش بریم
متعجب میگه: چی؟
-عموم داره میاد… زودتر بریم
نگاهی به سر کوچه میندازه و اخماش تو هم میره… در ماشین رو برام باز میکنه و کمکم میکنه که سوار بشم
نگاه عموم به من و سروش میفته.. متعجب به ما خیره میشه.. سروش با خونسردی سوار میشه و بدون توجه به عموم ماشین رو روشن میکنه
عموم ماشین رو پارک میکنه و از ماشین پیاده میشه… سروش روی من خم میشه چشمام گرد میشه
شیطون میخنده و کمربندم رو میبنده
چپ چپ نگاش میکنم… عموم با اخمایی در هم میخواد به سمت ماشین سروش بیاد که سروش ماشین رو به حرکت در میاره با سرعت از کنارش رد میشه
——
سروش: اصلا از عمو و پدربزرگت انتظار نداشتم
پوزخندی میزنم و به بیرون نگاه میکنم… وقتی سکوتم رو میبینه آهی میکشه و هیچی نمیگه
بعد از چند لحظه تازه یاد هتل و شناسنامه ی نداشته ام میفتم
همونجور که نگاهم به بیرونه غمگین میگم: من که شناسنامه ندارم
سروش: چی؟
با بی حوصلگی نگاش میکنم و میگم: شناسنامه ندارم… کدوم هتلی به یه دختر تنها که شناسنامه هم نداره اتاق میده
سروش: دوست و آش
💔سفر به دیار عشق💔, [۲۳.۰۸.۱۶ ۰۰:۵۳] نا زیاد دارم… نگران نباش
-یعنی به یه دختر تنها اتاق میدن؟
شیطون میگه: تنها که هیچی اگه میخواستم شب رو هم پیشت بمونم باز هم بهمون اتاق میدادن
عصبانی نگاش میکنم ولی طبق معمول پرروتر از این حرفاست که بخواد به روی خودش بیاره و خجالت بکشه
-الان داری میری هتل؟
ابرویی بالا میندازه و جوابم رو نمیده.. فقط با لبخند به رو به رو نگاه میکنه
-قبل از رفتن به هتل میخوام به خونه ی مهران برم تا بهش خبر بدم و باهاش خداحافظی کنم
اخمی رو پیشونیش میشینه
سروش: لازم نکرده شما محبتاتون رو برای اون مرتیکه خرج کنید
-این چه طرز حرف زدنه
سروش: خیلی بزرگواری کردم که نرفتم و با خاک یکسانش نکردم
با اخم نگاش میکنم
سروش: وقتی بری خودش میفهمه که رفتی
– اون تو این مدت خیلی بهم لطف کرده… من بی خبر جایی نمیرم.. نمیخوام مهران رو نگران کنم
سروش: بیخود… تو امشب میری هتل چون من میگم.. چه بی خبر چه با خبر
-سروش
سروش:همین که گفتم
-چرا نمیفهمی؟… یه توهینه.. بعد از این همه مدت که مراقبم بود الان نمیتونم اینجوری از پیشش برم
جوابمو نمیده
تازه نگام به مسیر ناآشنا میفته…
چشمام گرد میشه… این طرفا دیگه کجاست
عصبی میگم: اصلا بگو ببینم کجا داری میری؟
سروش: جای بدی نیست.. خیالت تخت
حس میکنم داریم از شهر خارج میشم
– داری من رو کجا میبری؟
میخنده و میگه: یه جای خوب کوچولوی من
-چرا مسخره بازی در میاری؟… میخوای چیکار کنی؟
با شیطنت میگه: خودت چی فکر میکنی؟
——
-من تنها فکری میکنم اینه که تو خل شدی
سروش: بَه.. خانومو ببین
نگام میکنه و با شیطنت میگه: میدونستی خیلی به بنده ارادت داری
هر چی که جلوتر میره بیشتر مطمئن میشم که مسیرش خارج از شهره
یه خورده میترسم هر چند میدونم که سروش کاریم نداره اما دست خودم نیست
-سروش جدی جدی داری کجا میری؟
با لحن ترسناک و مسخره ای میگه: یه جایی که مجبورت کنم زنم بشی
با جیغ میگم: سـروش
فقط میخنده
از بس با سرعت میرونه یه خورده حالم بد میشه…
-اه.. چه خبرته… حداقل آرومتر برون
سروش: چشم بانو.. شما فقط امر بفرمایید
با دلهره میگم: سروش چرا داری از شهر خارج میشی؟.. میخوای چیکار کنی؟
یه خورده لحنش رو جدی میکنه و سعی میکنه شیطنت کلامش پیدا نباشه
سروش: میخوام بدزدمت و ببرمت جایی که دست هیچکس بهت نرسه
با ترس میگم: چی؟
نگاهی به من میندازه… نمیدونم تو قیافه ی من چی میبینه که با صدای بلند زیر خنده میزنه و با یه دستش گونه مو نوازش میکنه
همونجور که میخنده میگه: وقتی میترسی خیلی بانمک میشیا
با حرص دستش رو پس میزنم و میگم: مسخره
از شدت خنده اشک از چشماش سرازیر میشه
-کوفت.. خیلی مسخره ای
سروش: ترنم باور کن خیلی قیافت بانمک شده بود… یه بار دیگه چشماتو اونجوری کن
چشم غره ای بهش میرم و نگام رو ازش میگیرم
سروش: ای بابا… باز که قهر کردی کوچولو
جوابشو نمیدم
سروش: خانوم کوچولو دیگه باهام حرف نمیزنه
….
سروش: زبونتو موش خورد خانوم خانوما؟
…
سروش: خانومم
…
سروش: جواب نمیدی؟
-نه
ریز ریز میخنده
-کوفت
با جدیت میگم: همین الان برگرد
سروش: آخه عزیز من، من که تو رو جای بدی نمیبرم
-نمیخوام باهات جایی بیام… برگرد
سروش: نمیشه… باید بیای
-نمیخوام.. من با تو تا خوده بهشت هم نمیام
سروش: فعلا که چه بخوای چه نخوای تو ماشین من نشستی و باهام همراه شدی.. پس چاره ای نداری جز اینکه به حرف من گوش کنی
-زورگو
سروش: من کجام زورگوهه
-قبلنا خیلی بهتر بودی؟
سروش: تو زن من شو… من همونی میشم که تو میخوای
-نمیخوام
سروش:آخه به چه زبونی بگم دوستت دارم
محلش نمیدم… چشمام رو میبندم و سرم رو به شیشه ماشین تکیه میدم.. کم کم با تکون های ماشین به خواب میرم
💔سفر به دیار عشق💔, [۲۴.۰۸.۱۶ ۱۳:۳۳] با تکون های دستی از خواب بیدار میشم… چشمام رو به زور باز میکنم
سروش: بیدار شو خانوم خوابالو
نمیدونم چرا اینقدر سرم درد میکنه.. دستی به سرم میکشمو دوباره چشمام رو میبندم
سروش:اِ… تو که دوباره خوابیدی؟
خمیازه ای میکشم و زیرلبی میگم: بیدارم
سروش: پس پیاده شو
چشمام رو میمالم و میگم: به هتل رسیدیم؟
وقتی سکوت سروش رو میبینم تازه یادم میاد که اصلا مقصدمون هتل نبود… خیلی سریع چشمام رو باز میکنم و به اطراف نگاه میکنم… چشمام از شدت تعجب گرد میشن… اینجا بیشتر به بیابون بی آب و علف شباهت داره
-نـــه.. اینجا کجاست سروش… منو کجا آوردی؟
چشمکی میزنه و میگه: گفتم که میخوام بدزدمت و بیارمت جایی که دست هیچکس بهت نرسه
مات و مبهوت نگاش میکنم
همونجور که داره از ماشین پیاده میشه میگه: پیاده شو.. بقیه راه رو باید پیاده بریم
-پیاده؟.. اونم بقیه راه رو؟… مگه باز هم مونده
سروش: آره
-سروش این مسخره بازیا چیه داری از خودت در میاری؟… کم کم داره باورم میشه که واقعا منو دزدیدیا
باز میخنده و هیچی نمیگه
از ماشین پیاده میشم و متعجب به اطراف نگاه میکنم
با دقت بیشتری به اطراف نگاه میکنم زیاد هم به بیابون شباهت نداره ولی به جز سنگ و خاک چیزی نمیتونم پیدا بکنم.. حداقل یه سبزه ی یه گلی.. یه پرنده ای یه جک و جونوری
به سمت من میادو دستم رو میگیره
سروش: به تو که باشه تا فردا صبح فقط این طرف اون طرف رو نگاه میکنی
من رو دنبال خودش میکشه و ادامه میده: دیگه غمگین نیستی؟
-غمگین؟
سروش: اوهوم
-من که از اول هم غمگین نبودم
همونجور که کمکم میکنه از پستی و بلندی ها رو پشت سر بذارم میگه: چرا… غمگین بودی… فقط سعی میکردی چیزی نگی تا بقیه ناراحت نشن
چیزی واسه گفتن ندارم.. جایی برای انکار نیست… یه خورده احساس سرما میکنم… میخوام دستام رو تو جیب مانتوم بذارم تا یه خورده گرم شن اما یکی از دستام اسیر دست سروشه.. همین که یه کوچولو سعی میکنم دستم رو از دستش بیرون بیارم با اخم میگه: نداشتیما
خندم میگیره
خنده ام رو که میبینه شیر میشه و میگه: دیگه نبینم از این کارا کنیا
-حالا خوبه دست خودمه
سروش: در آینده تک تک اعضای بدنت ماله من میشه.. حتی این انگشتات
-باز پررو شدی
سروش: مگه بده؟
-پس نه.. فکر کردی خوبه؟
سروش: آره.. دقیقا همین فکر رو کردم
-وای سروش.. دارم از دستت کلافه میشم
با شیطنت میگه: عیبی نداره.. کم کم باید عادت میکنی
-فرار که نمیکنم.. دستمو ول کن.. میخوام تو جیبم بذارم یه خورده گرم بشم
دستم رو با دست خودش تو جیب شلوارش فرو میکنه و میگه: بفرما.. این هم جیب… ببینم بهونه ی دیگه ای هم داری
—————–
با حرص فقط نفسم رو بیرون میدم و میگم: اصلا چرا من رو آوردی اینجا؟
سروش: عجله نکن… میفهمی
-سروش دیروقته… بیا برگردیم
ابرویی بالا میندازه و با یه لبخند استثنایی نگام میکنه و میگه: نکنه میترسی؟
خب یه خورده میترسم ولی به روی خودم نمیارم و میگم: من و ترس؟!… عمرا… فقط چون داره شب میشه………
میپره وسط حرفمو میگه: خب شب بشه
با ناله میگم: سروش
سروش: تا وقتی من کنارتم حق نداری از هیچی بترسی
آهی میکشم و میگم: آخه اینجا کجاست؟
سروش: اینقدر خودت رو خسته نکن… وقتی برسیم بهت میگم
بعد از یه خورده دیگه راه رفتن بالاخره سروش رو لبه ی یه پرتگاه متوقف میشه
با تعجب به اطراف نگاه میکنم.. خب اینجا که با اونجایی که ماشین پارک شده بود فرق چندانی نداره.. سروش فقط به پرتگاه خیره شده و هیچی نمیگه… نگاه سروش رو دنبال میکنم تا به یه چیز به خصوص برسم ولی باز چشمم به چیز خاصی نمیفته
منتظر به سروش نگاه میکنم انگار سنگینی نگاهم رو احساس میکنه چون همونجور که نگاهش به رو به روهه لبخند غمگین و در عین حال مهربونی میزنه
-سروش چی شده؟.. منظورت از این کارا چیه؟
بالاخره سکوت رو میشکنه و شروع به صحبت میکنه
سروش: چهار سال پیش وقتی اون فیلم لعنتی رو دیدم به معنای واقعی شکستم… وقتی دیدم عشقم چه جوری داره توی اون فیلم از نفرتش به من و عشق و علاقه اش نسبت به سیاوش حرف میزنه آتیش گرفتم… اون روز تمام خاطرات قشنگمون جلوی چشمام به نمایش در اومد… برام در حد مرگ سخت بود که بخوام باور کنم که همه ی اون خاطرات فقط یه بازیه مسخره بود برای رسیدن عشقم به برادرم… یادمه اون روز بعد از دیدن اون فیلم فقط روندم و روندم و وقتی به خودم اومدم دیدم اینجا هستم… اونقدر اینجا داد زدم.. فریاد کشیدم.. به همه ی دنیا بد و بیراه گفتم تا یه خورده آروم گرفتم… من اینجا شکستم.. خرد شدم.. به زانو دراومدم… ولی هیچکس ندید.. آره ترنم هیچکس همه ی این شکستنا رو ندید… بعد از اون دیگه نیومدم اینجا دلم نمیخواست برای بار دوم شکسته شدنم رو ببینم.. دوست نداش
💔سفر به دیار عشق💔, [۲۴.۰۸.۱۶ ۱۳:۳۳] تم همه چیز برام یادآوری بشه تا اینکه برای بار دوم شکستم… اما نه اینجا بلکه جلوی همه… دومین بار که اینجا اومدم هزار بار آرزو کردم که ایکاش همه شکستنا به راحتی شکسته شدن غرور آدما باشه… میدونی دومین بار کی بود؟
فقط نگاش میکنم منظورش رو از این حرفا نمیفهمم
آروم به سمت من برمیگرده و تو چشمام خیره میشه… دستم رو به لبش نزدیک میکنه و بوسه ای به نوک انگشتام میزنه
چشماش رو برای چند لحظه میبنده و نفس عمیقی میکشه
بعد از چند لحظه مکث ادامه میده: دومین بار وقتی شکستم که خبر مرگت رو شنیدم…اون موقع توی منجلابی دست و پا میزدم که خودم به وجودش آورده بودم… حاضر بودم داشته باشمت حتی اگه خائن ترین آدم روی کره ی زمین باشی… بیشتر از هر وقت دیگه ای پشیمون بودم.. دیگه گناهکار بودن یا نبودنت برام رنگ باخته بود … فقط یه چیز رو میدیدم اون هم این بود که دیگه ندارمت… درسته گناهکار نبودنت رو باور نکرد بودم ولی به باور عشقت رسیده بودم اما آخرین حضورم در اینجا اون روز نبود.. بلکه اون روز یه شروع بود برای اومدن و رفتن هر روزه ام…سومین بار وقتی اومدم اینجا از اون دو بار قبل داغون تر بودم.. هنوز یادمه که هیچ جوری آروم نمیشدم… سومین حضورم در اینجا زمانی شکل رفت که فهمیدم بیگناهی… اون موقع فکر میکردم مردی.. که دیگه ندارمت.. که چهار سال بیگناه مجازاتت کردم و خودم هم چهار سال بیخودی عذاب کشیدم…سومین بار داغونه داغون بودم.. اونقدر داغون بودم که دیگه کار هر روزم شده بود بیا اینجا… بعد از فهمیدن خبر بیگناهیت دیگه نمیتونستم راحت زندگی کنم… آروم و قرار نداشتم فقط تو رو میخواستم… سومین باری که اومدم اینجا حتی یه ذره هم آروم نشدم… بعد از اون کار هر روزم شده بود این که یا بیام اینجا یا برم سر……….
دستش سرد میشه و آروم زمزمه میکنه: قبری که فقط به اسم تو بود
-تو اون روزا انگار هر روز خبر مرگت رو بهم میدادن… انگار هر روز مثل روز اول عزادارت بودم… بارها خواستم خودم رو از همین پرتگاه پرت کنم پایین تا هم خودمو خلاص کنم هم بقیه رو
از شدت استرس قلبم تند تند میزنه
———————
-نه؟!
لبخند تلخی میزنه: آره ترنم درست شنیدی هزار بار تا مرز خودکشی رفتم و با صدای تو برگشتم… وقتی صدات تو گوشم میپیچید دلم نمیومد خودم رو از دیدن دوبارت محروم کنم… مدام با خودم میگفتم اگه اینجا ندارمش حداقل باید اون دنیا مال من بشه… اینجایی که تو الان میبنی شاید قشنگ نباشه.. شاید منظره ی جالبی نداشته باشه ولی محرم اسراره منه… وقتی اینجا رو میبینم یاد اشتباهاتم میفتم و یاد تاوانهایی که برای اون اشتباهات پس دادم
آروم مینالم: سروش با خودت چیکار کردی؟
هر دو تا دستام رو تو دستاش فشار میده و میگه: من کاری نکردم خانومی… کار توهه
-سروش
شروع به زمزمه شعری میکنه که برام ناآشنا نیست: آبی تر از آنم که بی رنگ بمیرم/ از شیشه نبودم که با سنگ بمیرم/ من آمده بودم که تا مرز رسیدن/ همراه تو فرسنگ به فرسنگ بمیرم/ تقصیر کسی نیست که اینگونه غریبم /شاید که خدا خواست که دلتنگ بمیرم
-این که شعره……..
سروش: آره… شعریه که تو خیلی دوست داشتی ولی من الان با همه ی وجودم از این شعر متنفرم.. چون روی سنگی حک شده بود که اسم تو روی اون نوشته شده بود
باورم نمیشه…
سروش: میدونی بعد از هزار بار اینجا اومدن و سر اون قبر لعنتی رفتن بالاخره چه جوری آروم شدم
غمگین نگاش میکنم.. دلم نمیخواد این جور پژمرده و غمگین ببینمش
با بغض زمزمه میکنه: تو اتاق تو.. با بوییدن لباسای تو… وای ترنم نمیدونی اون روز چه روزی بود.. سبک سبک شده بودم.. خالیه خالی… بعد از مدتها تو رو کنار خودم میدیدم… دلم نمیخواست از اون اتاق دل بکنم
اشک تو چشمام جمع میشه
روی زمین میشینه و مجبورم میکنه که کنارش بشینم…همونجور که با یه دستش دستام رو گرفته.. اون یکی دستش رو دور شونه هام حلقه میکنه.. ناخواسته سرم رو روی شونه هاش میذارم
همونجور که صداش میلرزه ادامه میده: اما الان هیچ چیزی به جز تو نمیتونه آرومم کنه… ترنم نمتونم هیچ جوری حال روزم رو برات توصیف کنم… نمیتونم بگم چقدر از اینکه کنارمی غرق لذتم… آخ.. ایکاش میشد بگم با من چه کردی
لبخندی رو لبم میشینه
سروش: حق با تو بود… یعنی همیشه ی خدا حق با تو بود ولی پررنگ ترین حرفت که ملکه ی ذهنم شده بود خیلی از روزا عذابم میداد… گفته بودی یه روزی پشیمون میشم ولی من بهت خندیده بودم… تاوان تک تک اون خنده ها، اون توهینا، اون باور نکردنا، اون تهمتها رو به بدترین شکل ممکن پس دادم… نداشتنت همراه با اون عذاب وجدان خیلی خیلی تلخ بود و من اون روزا فقط خدا رو صدا میزدم… بهش التماس میکردم تو رو بهم برگردونه.. با تمام ناامیدیم باز هم امیدوار بودم.. با خودم میگفتم شاید همه اتفاقا یه کابوس وح
💔سفر به دیار عشق💔, [۲۴.۰۸.۱۶ ۱۳:۳۳] شتناک باشه باشه… مدام از خدا میخواستم یا من رو ببره یا تو رو برگردونه ولی جوابمو نمیداد.. انگار قصدش تنبیه ی من بود… میدونستم قدر فرشته کوچولوم رو ندونستم خدا هم اونو از من گرفته ولی این انصاف نبود… این مجازات سنگینی بود برای منی که خودم دل شکسته بودم… میدونی ترنم اینجایی که تو نشستی بارها و بارها من همینجا به زانو در اومدم.. شکستم.. پشیمون شدم.. منی که کوهی از غرور بودم بدون تو حتی اون غرور رو هم نمیخواستم… امروز آوردمت اینجا تا تو هم خالی بشی ترنم… تا بتونی بدون ترس و نگرانی برای دیگران حرفات رو بیرون بریزی.. همه ی اینا رو بهت گفتم تا بدونی فقط تو عذاب نکشیدی.. من هم این احساست رو تجربه کردم
قلبم از شنیدن حرفاش زیر و رو میشه… با سکوتش یه بار دیگه به اطراف نگاه میکنم… این بار دیگه اینجا رو یه پرتگاه معمولی نمیدونم… از جام بلند میشم و سروش هم با من از روی زمین بلند میشه
سروش: هر چقدر دلت میخواد داد بزن.. فریاد بکش… حرف دلت رو بیرون بریز.. مگه اون دل کوچولوت چقدر ظرفیت داره خانومی.. اینجا دیگه هیچکس نیست که به جای حمایت ازت تو رو وادار به سکوت کنه
وقتی حرفاش تموم میشه.. چند قدم از من فاصله میگیره.. همونجور که دستاش تو جیبشه منتظر نگاه میکنه
دلم میخواد به حرفاش گوش کنم… حق با سروشه… اینجا دیگه خودم هستم و خدای خودم.. هیچکس نیست که منو به کاری مجبور کنه که دوست ندارم… آروم آروم شروع میکنم و کم کم صدام اوج میگیره… همونجور که اشکام روون میشن.. فقط و فقط خدا رو صدا میزنم… از دردام میگم و حضور سروش رو به کل فراموش میکنم.. ازش گله میکنم و با ناله از روزای سخت زندگیم میگم.. نمیدونم چقدر گذشته فقط وقتی به خودم میام که روی زمین زانو زدمو با صدای بلند دارم گریه میکنم… دستای سروش رو روی شونه هام احساس میکنم.. کمکم میکنه از روی زمین بلند شم.. مثل تمام این مدت من رو تو بغلش میگیره و آروم آروم کمرمو نوازش میکنه…
—————–
… من هم محکم تر از همیشه خودمو بهش میچسبونم و با ناله میگم: سروش همه خیلی خودخواه شدن… چهار سال بهم توهین کردن و من فکر میردم با برگشتم همه جبران میکنند اما الان میبینم هیچکدومشون به فکر حمایت از من نیستن.. اونا فقط دارن پولشون رو به رخم میکشن
آهی میکشه و زمزمه میکنه: میدونم عزیزم
-دست خودم نیست.. هیچکدوم از حرکاتم تو این روزا دست خودم نیست.. دلم نمیخواد اطرافشون باشم.. برام در حد مرگ سخته که بخوام سر یه میز با آدمایی شام بخورم که یه روزی حتی حاضر نبودن موقع غذا خوردنشون من از کنار میز رد بشم… برام سخته از آدمایی پول بگیرم که روزی برای استفاده از وسایلای خونشون با پوزخند نگام میکردن.. برام سخته سروش… برام در حد مرگ سخته وقتی میبینم مجبورم برم به خونه ای که طاهر داره با پول بابام میخره.. بابایی که یه روزی نه تنها من رو ازث بلکه از محبتش هم محروم کرد… خسته ام.. دلم آرامش میخواد.. یه تنهایی مطلق.. یه سقف بی منت… یه زندگیه آروم بدون اینکه کسی بهم با پوزخند نگاه کنه
اونقدر تو بغلش گریه میکنم و حرف میزنم که بی حال میشم… اون هم بدون هیچ حرفی فقط گوش میده و گوش میده.. حس میکنم سبک شدم.. خالیه خالی ولی نه به خاطر داد و فریادام رو لبه ی پرتگاه بلکه به خاطر این آغوشی که محبت و حمایتش رو دارم با همه ی وجود لمس میکنم
وقتی مطمئن میشه که دیگه نایی برای ادامه ندارم ی خورده من رو از خودش دورتر میکنه و میگه: حالت بهتره ترنم؟
با لبخند میگم: خیلی… خیلی بهترم سروش
اون هم لبخند غمگینی میزنه و میگهک میدونستم بهتر میشی.. این پرتگاه معجزه میکنه ولی همیشه هم جواب نمیده
فقط نگاش میکنم… ایکاش میفهمید که این مکان معجزه نمیکنه این وجوده اونه که مثل همیشه آرومم میکنه
بعد از چند لحظه مکث مهربون و غمگین ادامه میده: درسته اشتباه کردم ترنم.. میدونم اگه من تاوان اشتباهاتم رو پس دادم تو تاوان بیگناه بودنت رو با جون و دلت دادی اما الان دیگه نمیتونم اینجوری ادامه بدم… هر چقدر دوست داری مجازاتم کن ولی دیگه پسم نزن… دیگه تحمل شکسته شدن رو ندارم..
برق اشک رو تو چشماش میبینم
سروش: ترنم خانومی کن و همراه همیشگیم شو… هیچی برات کم نمیذارم… دیگه نمیتونم اینجوری ادامه بدم… برام سخته کنارت باشم و مال من نباشی… لمس وجودت وقتی که برای من نیستی کلی عذابم میده… من رو شرمنده ی خودم و خدای خودم میکنه ولی مقاومت در برابرت هم خیلی برام سخته.. هر بار که میبینمت کلی با خودم میجنگم وی باز تسلیم نگاه مهربون تو میشم… ترنم تو منو ببخش من تا ابد باورت میکنم… بیشتر از چشمام بهت اعتماد میکنم
چند لحظه مکث میکنه و بعد از چند لحظه ادامه میده: حتی اگه خطایی هم کنه با جون و دل از اشتباهاتت میگذرم
این همه مهربونیه سروش برام قاب هضم نیست… چشمام از شدت گریه م
💔سفر به دیار عشق💔, [۲۴.۰۸.۱۶ ۱۳:۳۳] یسوزنند ولی باز هم نمیتونم جلوی سرازیر شدن اشکام رو بگیرم
سروش: هم پدرت میشم.. هم مادرت.. هم برادرت میشم.. هم خواهرت.. قول میدم تکیه گاه همیشگیت باشم.. تا وقتی زنده ام ازت دست نمیکشم… به جان خودت که برام عزیزترینی قسم میخورم که به جای تک تکشون ازت حمایت کنم و به جای تک تکشون باورت داشته باشم
بدون اینکه بخوام.. این دفعه من پیش قدم میشم و تو آغوشش فرو میرم
با هق هق گریه میگم: تو این چهار سال خیلی تنها بودم… وقتی نامزد کردی فکر کردم برای همیشه از دستت دادم
سروش: فرشته ی کوچولوی من
…
سروش: به خاطر تمام آزارایی که بهت رسوندم هیچوقت خودم رو نمیبخشم… این رو همیشه یادت باشه تو عشق اول و آخرم بودی و هستی.. نامزدی من با الاگل بزرگترین حماقت زندگیم بود…
-فکر میکردم دیگه دوستم نداری
کنار گوشم آروم زمزمه میکنه: من توی این دنیا هیچکس و هیچ چیز رو به اندازه ی تو دوست ندارم… اون حماقتم هم فقط به خاطر این بود که………….
سکوتش رو که میبینم با صدایی که از شدت گریه به شدت گرفته میگم: که منو بچزونی بذار بهت بگم که موفق شدی سروش… اون روز که خبر نامزدیت رو بهم دادن روز مرگم بود
سروش: ببخش ترنم… باور کن عاشقتم
آهی میکشم و چشمام رو میبندم… این حس قشنگه با سروش بودن رو دوست دارم
من رو محکم به خودش فشار میده.. با اینکه تمام بدنم از این همه فشار درد میگیره ولی دلم نمیاد از این آغوش دل بکنم
سروش: دوستت دارم ترنم… خیلی زیاد
دهنم رو باز میکنم که من هم اعتراف کنم ولی تازه یاد وضعیت خودم میفتم… احساس میکنم دنیا رو سرم خراب شده… چشمام رو باز میکنم… حلقه دستام ناخودآگاه شل میشن… من دارم چیکار میکنم؟.. با خودم.. با سروش..
سروش متعجب به حرکاتم نگاه میکنه و من خودم رو از آغوشش بیرون میکشم
سروش: چی شد ترنم؟
-هان؟… هـ ـیچـ ـی
سروش: ترنم حالت خوبه؟… چی شده؟
حالم… مگه میشه خوب باشه… میخوام داد بزنم و بگم من هم میخوامت سروش.. من هم دلم آغوشتو میخواد. من هم دوستت دارم ولی آخه چه طوری میتونم قبولت کنم.. منی که معلوم نیست چه آینده ای در انتظارمه.. منی که هرشب رو با کابوسهای شبانه ام صبح میکنم.. منی که با یه مشت قرص و دارو سر پا هستم.. منی که حتی معلوم نیست بتونم مادر بشم یا نه… چطور میتونم تو رو اسیر خودم کنم
سروش: ترنم… چرا چیزی نمیگی؟
با ناراحتی نفس عمیقی میکشم و فقط میگم: دیروقته.. بهتره برگردیم
سروش هاج و واج نگام میکنه.. باورش نمیشه من همون ترنم چند دقیقه پیش باشم
-سروش من رو ببر به یه هتلی برسون
سروش: اما…
-خواهش میکنم سروش.. حالم زیاد خوب نیست… فقط میخوام برم
با ناراحتی دستی به صورتش میکشه و بعد از چند لحظه سری تکون میده
زیر لب غمگین زمزمه میکنه: هر چی تو بگی
دستم رو آروم میگیره و به سمت ماشین هدایتم میکنه… حس میکنم حواسش اینجا نیست فقط متفکر و با اخم قدم برمیداره.. میدونم رفتارای ضد و نقیض من آزارش میده فقط نمیدونم چیکار باید بکنم که بتونم خوددارتر باشم
وقتی به ماشین میرسیم بدون هیچ حرفی با احترام در رو برام باز میکنه و بعد از اینکه خیالش از جانب من راحت شد… سوار ماشین میشه و اون رو روشن میکنه… قبل از حرکت نگاهی به من میندازه.. انگار میخواد چیزی بگه اما پشیمون میشه و ماشین رو به حرکت در میاره
——-
اول فکر کردم داره شوخی میکنه ولی وقتی قفل مرکزی رو زد تازه فهمیدم واقعا تو این مدت که نبودم از این رو به اون رو شده
-واقعا برات متاسفم
سروش: باش.. تا اموراتت بگذره خانوم کوچولو… گوشیتو بده ببینم
-آخه چرا؟
کیفم رو از رو پام برمیداره و بازش میکنه.. به طرفش خیز برمیدارم تا کیفم رو از دستش بیرون بکشم اما خیلی فرز و سریع کیف رو از من دور میکنه
-بی ادب… شاید من یه چیز شخصی اون تو داشته باشم
سروش: آخه توی جوجه چیز میز شخصیت کجا بود
ناخودآگاه میگم: جوجه خودتی
سرش رو میاره بالا با تعجب اول به من بعد به خودش نگاه میکنه… بعد پقی میزنه زیر خنده
خودم هم خندم میگیره
همونجور که داره میخنده میگه: اگه من جوجه ام پس تو چی هستی؟
سرمو میخارونم و میگم : خودت که خل شدی رفت هیچ.. داری من رو هم مثل خودت خل میکنی
سروش: آها.. پیداش کردم.. بیا کیفتو بگیر
همین که گوشیم رو تو دستش میبینم اخمام تو هم میره
-سروش اون گوشی رو بهم بده.. امانته
سروش: نه دیگه این امانتی پیش من گروگان میمونه تا خیالم از بابت اون پسره پررو راحت باشه.. خودم هم گوشی رو به صاحابش برمیگردونم
-خواهشا جنابعالی از پررویی حرف نزن که دست هر چی پرروهه از پشت بستی
سروش: نه بابا.. بنده انگشت کوچیکه ی آقا مهران هم نمیشم
-کاملا معلومه.. چنان دستت رو توکیفم کردی که نزدیک بود کیفم سوراخ بشه… حتی با خودت نگفتی شاید بنده ی خدا
💔سفر به دیار عشق💔, [۲۴.۰۸.۱۶ ۱۳:۳۳] یه چیز تو کیفش داشته باشه که نخواد من ببینم
سروش: چشمم روشن.. مگه قراره تو کیفت چی باشه که من نباید ببینم؟
کیفم رو از دستش چنگ میزنم و با حرص میگم: سر بریده.. راحت شدی
با خنده میگه: از این جربزه ها نداری خانوم خانوما
میخوام گوشی رو از دستش در بیارم که اجازه نمیده و اون رو خاموش میکنه بعد هم تو جیبش میذاره و میگه: گوشی پیش خودم میمونه… فردا خودم برات گوشی و خط جدید میخرم
-سروش تو رو خدا اینکار رو نکن.. مهران گناه داره
سروش: به جای دلسوزی واسه اون مرتیکه به فکر حال و روز خودت باش که رنگ به چهره نداری
بعد از کلی جر و بحث کردن بدون اینکه به هیچ نتیجه ی مثبتی برسم به ناچار به حرفش گوش میدم و از ماشین پیاده میشم
-سروش
سروش: نمیخوام در این مورد چیزی بشنوم
ناراحت نگاش میکنم
چشماش رو میبنده و میگه: خودم خبرش میکنم دیگه حرف نباشه.. راه بیفت
لبخندی رو لبم میشینه… پشت سرش با فاصله حرکت میکنم
برمیگرده و با مهربونی نگام میکنه… بدون هیچ غرغر و اخمی منتظرم میشه و وقتی بهش میرسم روم دستش رو پشت مم میذاره شونه به شونه ی من راه میاد.. قدمهاش رو مثل من کوتاه برمیداره و هیچ اعتراضی هم به این همه آروم اومدن من نمیکنه
وقتی به هتل میرسیم دهنم باز میمونه
-منو آوردی اینجا؟
سروش: آره.. مگه چیه؟.. اگه به نظرت جاش خوب نیست بریم یه هتل دیگه؟… من به خاطر راحتیه خودت اینجا رو انتخاب کردم تا مسیر رفت و آمدت از شرکت به هتل کم باشه
-اینجا نه… بریم جای دیگه
سروش: باشه… من چند جای دیگه سراغ دارم… البته یه خورده رفت و آمدت سخت میشه ولی از نظر بقیه ی چیزا……….
با ناراحتی میگم: سروش من نمیخوام تو اینجور هتلا بیام
متعجب میگه: منظورت چیه؟
با حرص میگم: هزینه ی یه شب موندنه من توی این هتل برابر میشه با حقوق یه ماه من و دادن حقوق یه ماه من برای یه اتاق یعنی دور ریختن پولی که با جون کندن به دست آوردم… و دور ریختن اون پولا برای من حکم گرسنگی داره…
سروش: ترنم چی داری میگی؟
-دارم میگم بوجه ام نمیکشه بیام تو این جور هتلا
از شدت عصبانیت رگ گردنش متورم میشه
سروش: یعنی اینقدر بی غیرت شدم که به خاطر………
وسط حرفش میپرم و میگم: ربطی به بی غیرتی تو یا خونوادم نداره.. حتی اگه الان تو پول هتل رو حساب کنی بعدها باید بهت برگردونم ترجح میدم هزینه هام رو به حداقل برسونم
با عصبانیت به بازوم چنگ میزنه و میگه: ترنم داری رو خط اعصاب من بدجور یورتمه میری… بهتره با زبون خوش خودت همراهم بیای وگرنه بی توجه به آخر و عاقبتش میبرمت خونه ی خودمو مجبورت میکنم تا مشخص شدن وضعیتت همونجا بمونی
-ولی………
سروش: تمومش کن ترنم.. من فقط به شرطی بهت اجازه میدم که تو هتل بمونی که خودم اون هتل رو تائید کرده باشم
خشن من رو دنبال خودش میکشه و اجازه ی حرف زدن رو بهم نمیده
وقتی وارد هتل میشیم کمی اخماش رو از هم باز میکنه و کنار گوشم زمزمه میکنه: اگه دوستم این طرفا اومد فقط حرفام رو تائید کن… حرف اضافه بزنی من میدونم با تو
-داری تهدیدم میکنی؟
سروش: تو اینجور فکر کن… من برم فرم پر کنم
-حالا مطمئنی بهم اتاق میدن؟
سروش: خیالت راحت
سری تکون میدمو چیزی نمیگم… سروش هم از من دور میشه و میره فرمی رو تحویل میگیره
همینجور به سروش که در حال پر کردن فرمه زل زدم که صدای مکالمه ی 2 تا جوون که از قضا خارجی هم هستن و با زبون انگلیسی هم حرف میزنند توجهم رو جلب میکنه.. ناخودآگاه نگاهم رو از سروش میگیرم و به اون دو تا پسره نگاه میکنم.. یکیشون پشتش به منه و اون یکی رو به روی من بی حواس داره با دوستش حرف میزنه… نگاهش رو از دوستش میگیره که با من چشم تو چشم میشه.. اول یه خورده متعجب نگام میکنه و بعد کم کم لبخندی رو لباش مییشینه… سری برام تکون میده و چیزی به دوستش میگه… دوستش متعجب به عقب برمیگرده و با دیدن من اون هم لبخند دندون نمایی تحویلم میده.. پسره ی اولی دوستش رو کنار میزنه و به سمت من حرت میکنه… با چشای گرد شده به پسره نگاه میکنم و نمیدونم چیکار باید کنم
—————-
—————-
همینکه به من میرسه به فارسی میگه: سلام بانو
متعجب سلامی زمزمه میکنم
پسر: شما انگیسی بلد هست؟
لبخندی میزنم و سری به نشونه ی آره تکون میدم
نفسی از سر آسودگی میکشه و به انگیسی میگه: فارسی خیلی سخته
نمیدونم چی بگم فقط زمزمه میکنم: یادگیریه هر زبانی سختیهای خودشو داره
پسر: درسته حق با شماست… فکر کنم شما هم تو این هتل ساکن هستین… درسته؟
-بله
پسر: میتونم از چهره ی شما بانوی ایرانی یه طرح بزنم؟
خندم میگیره… آخه قیافه ی من چیه؟.. که این پسره بخواد ازش طرح هم بزنه
به انگلیسی جواب میدم: فکر نکنم اونقدرا چهره ی جذابی داشته باشم که بخواین یه طرح ازش بزنی
💔سفر به دیار عشق💔, [۲۴.۰۸.۱۶ ۱۳:۳۳] د
اخمی میکنه و در جواب حرفم میگه: این حرفو نزنید چهره ی دلنشین و شرقیه شما به من حس خیلی خوبی میده
-شما لطف دارین.. اگه فرصتی بود خوشحال میشم
پسر متعجب میگه: شما ایران زندگی میکنید؟
-بله.. چطور؟
پسر: اگه چهره ی شرقیتون نبود اصلا نمیتونستم تشخیص بدم ایرانی هستین
لبخندی میزنم و زیر لب تشر میکنم
در ادامه هم میگم: امیدوارم از گشت و گذار در ایران لذت ببرین و سفر خوبی رو براتون باشه
پسر: ممنون.. فقط من و دوستم تا یک ماه آینده تو همین هتل اقامت داریم هر وقت فرصتی داشتین خوشحال میشیم که یه سر بهمون بزنید تا یه طرح از چهره ی زیباتون بزنم
-حتما
صدای سروش رو از پشت سرم میشنوم که میگه: فقط همینو کم داشتم
متعجب به عقب برمیگردم نمیدونم از کی نزدیک من واستاده… با حرص چند قدم فاصلش رو با من طی میکنه و کنار من وایمیسته.. پسره با دیدن سروش لبخندی میزنه و سلام میکنه
سرش با اخمای در هم زیر لبی جواب میده
پسر رو به من میگه: بانوهای ایرانی برای من واقعا منحصر به فردن.. خصوصیات خاصی دارن که تا الان کمترجایی دیدم
سروش نفس عمیقی میکشه و میگه: در مورد مردهاشون نشنیدین؟
پسر متعجب به سروش نگاه میکنه اما سروش با حرص ادامه میده: که تا حد مرگ روی بانوهای عزیزشون حساسن؟
پسر با حیرت به ما نگاه میکنه… معلومه که متوجه ی منظور سروش نشده
سروش یه لبخند زورکی تحویل پسره میده و میگه: ببخشید ما عجله داریم
پسر:اوه.. بله.. متاسفم که وقتتون رو گرفتم
سروش زیرلبی به فارسی میگه: خوبه میدونی و شرت رو کم نمیکنی؟
با اخم به سروش نگاه میکنم
پسر: بله؟
-از صحبت با شما نهایت لذت رو بردیم
پسر میخنده و میگه: ممنون
سروش دستم رو آروم تو دستش میگیره و یه خداحافظیه زیرلبی تحیل پسره میده.. هنوز من دهنمو باز نکردم تا با پسره خداحافظی کنم من رو دنبال خودش میکشه
-این رفتارا یعنی چی سروش؟
ابرویی بالا میندازه چپ چپ نگام میکنه
سروش: نه.. میبینم که خوشت اومده
خندم میگیره.. بعد مدتها دلم میخواد یه خورده حرصش بدم
-اتفاقا.. آره… خیلی دوست دارم یه نقاشی از چهره ام داشته باشم.. چرا نذاشتی باهاش حرف بزنم؟
با جدیت و در عین حال حرصی میگه: تو مثله اینکه بدجور تو دلت مونده بود با این زبانی که بلدی با یه خارجی حرف بزنی
چشم غره ای بهش میرم
ولی اون با خونسردی ادامه میده: نترس دور دنیا میبرمت تا هر چقدر دوست داری با خارجیا حرف بزنی.. فقط یه امشب رو جون من کوتاه بیا که ظرفیتم تکمیله
و در آخر هم یه نگاه خسته و سرزنشگر بهم میندازه… دلم براش میسوزه… نگام رو ازش میگیرم و دیگه چیزی نمیگم… همین که به اتاق مورد نظر میرسم دلم میگیره… بغض بدی تو گلوم میشینه.. احساس غریبی میکنم
——-
سروش: ترنم چیزی شده؟
به زمین نگاه میکنم و غمگین میگم: نه.. همه چیزخوبه
دستش رو جلو میاره و چونم رو میگیره.. آروم چونم رو بالا میاره و میگه: مطمئنی؟
سری تکون میدم
سروش: قرصات رو تو کیفت دیدم ولی نمیدونم همه شون رو با خودت داری یا نه.. اگه کم و کسری ای هست بگو برات تهیه کنم
آروم زمزمه میکنم: نه… همه شون تو کیفمه
سروش: خوبه
کارتی رو به سمتم میگیره و میگه: این کارت هم دستت باشه که اگه شمارم رو حفظ نیستی یا در کل یادت رفته بتونی باهام در تماس باشی… اتاقت تلفن داره.. عر مشکی داشتی خبرم کن… دلم نمیخواد واسه ی اون پسره هم زنگ بزنی.. خودم همین امشب باهاش تماس میگیرم
کلید رو به سمتم میگیره و میگه: حالا هم برو تو اتاقت
بغضم بیشتر میشه.. سریع کلید رو از دستش چنگ میزنم و میگم: باشه
سروش: راستی؟
نگاش میکنم
سروش: فردا صبح من جایی کار دارم اما با ماشین هتل هماهنگ کردم که سر ساعت تو رو به شرکت ببره
میخوام اعتراض کنم که یاد حرفای سروش میفتم… حوصله ی کل کل و دعوا رو ندارم.. خودم فردا صبح میرم پیش مهران بعد که رفتم شرکت بهش میگم.. اینجوری دیگه تو عمل انجام شده قرار میگیره و نمیتونه کاری کنه
بی حوصله یه باشه ی الکی میگم
سروش: ترنم مستقیم میری شرکتا
سری تکون میدم و پشتم رو بهش میکنم
بغضی که تو گلوم نشسته بدجور اذیتم میکنه… همینکه در رو باز میکنم یه قطره اشک از چشمام سرازیر میشه بدون اینکه برگردم با صدایی که سعی میکنم نلرزه میگم: خداحافظ
هر چند با همه ی تلاشم لرزشی تو صدام حس میکنم.. وارد اتاق میشم
سروش هم غمگین میگه: خداحافظ
دلم از این خداحافظی بیشتر میگیره.. در رو میبندم و چشمام رو میبندم.. حس بدی دارم.. حس آدمای آواره ای که هر شبش رو یه جا میگذرونه و یه سقف ثابت بالای سرش نداره..آروم آروم از روی در سر میخورم و روی زمین میشینم.. اشکام از این همه بی کسی جاری میشن.. دستام رو جلوی دهنم میگیرم تا صدای هق هقم بلند نشه.. میدونم رفتارم بچه گونه به نظر میرسه ولی برام سخته ک
💔سفر به دیار عشق💔, [۲۴.۰۸.۱۶ ۱۳:۳۳] ه بی کس و غریب دور از همه باشم… غرورم هم قبول نمیکنه برم پیش پدربزرگ و عموم… دلم هم نمیخواد به خونه ی پدریم برگردم.. درست هم نیست که بخوام با سروش و مهران زندگی کنم… طاهر هم که از خداشه جایی رو پیدا کنه میدونم در اولین فرصت خبرم میکنه.. پس چاره ای ندارم به جز اینکه با این تنهایی انس بگیرم…
با صدای ضربه هایی که به در میخوره متعجب میشم
زیر لب زمزمه میکنم: این موقع شب کی میتونه باشه؟
یه خوررده میترسم… از رو زمین بلند میشمو اشکام رو پاک میکنم
سروش: ترنم منم… در رو باز کن
با شنیدن صدای سروش نفسی از سر آسودگی میشم و در رو باز میکنم
سروش با دیدن من حیرت زده نگام میکنه
-چی شده؟… چرا برگشتی؟
با اخم به داخل هلم میده و خودش هم به داخل اتاق میاد.. در رو پشت سر خودش میبنده و میگه: این چه وضعشه؟
با تعجب میگم: چی میگی؟
سروش: چرا باز گریه کردی؟
سرم رو پایین میندازمو با انگشتام بازی میکنم
سروش: مگه بهت نگفتم هر مشکلی داشتی بهم بگو
…
عصبی میگه: وقتی دارم باهات حرف میزنم منو نگاه کن
آروم سرم رو بالا میارمو مستقیم نگاش میکنم
سروش: آخه من با تو چیکار کنم ترنم؟… چرا این همه گریه میکنی؟
چنگی به موهاش میزنه و با ناراحتی میگه: روز به روز داری ضعیف تر میشی… دوست ندارم آب شدنت رو ببینم
آروم گونه ام رو نوازش میکنه و آهی میکشه
مهربون ادامه میده: با خودت این کار رو نکن ترنم… من تحمل از دست دادن دوبارت رو ندارم
دلم براش میسوزه.. دستش رو تو دستام میگیرمو میگم: من خوبم سروش.. باور کن چیزی نشده.. من فقط یه خورده دلم گرفته بود
——————–
سروش: هر وقت دلت گرفت با من حرف بزن.. من رو شریک غصه هات کن ولی اینجوری با روح و روان خودت بازی نکن… باشه؟
لبخندی میزنم سری تکون میدم
-حالا به خاطر چی برگشتی؟
آروم میزنه رو پیشونیشو میگه: با این کارات هوش و حواس واسه ی آدم نمیذاری
فقط نگاش میکنم و چیزی نمیگم
لبخندی میزنه و میگه: اومدم بگم یه اتاق دیگه هم گرفتم
متعجب نگاش میکنم
سروش: من هم همینجا میمونم تا احساس تنهایی نکنی… اصلا نترس و شب رو با خیال راحت بخواب.. هر وقت هم کار داشتی باهام تماس بگیر.. حرص اون پسره رو هم نخور براش زنگ زدم
باورم نمیشه.. از شدت خوشحالی دوست دارم بپرم بغلش کنم اما جلوی خودم رو میگیرم با همه ی اینا مطمئنم که برق چشمام رو نمیتونم مخفی کنم
سروش که انگار متوجه ی تغییر حالتم شده میخنده و بینیم رو بین انگشتاش محکم فشار میده
-آخ
به عقب هلش میدم و میگم: چیکار داری میکنی؟
همونجور که من دماغم رو میمالم اون میخنده و میگه: قیافتو اینجوری نکن بغلت میکنم میبرم اتاق خودما
چپ چپ نگاش میکنم که با خنده ادامه میده: اصلا چرا ببرم اتاق خودم.. اتاق تو هم که تختش دو نفره هست
خندم میگیره
سروش: آفرین کوچولوی من همیشه اینجوری بخند.. دیگه غمتو نبینما
بیشتر میخندم که دیگه طاقت نمیاره و محکم بغلم میکنه
سروش: وای ترنم.. وقتی اینجوری نگام میکنی و مهربون میخندی طاقتم رو از دست میدم
چیزی نمیگم… با این حرفش یه جورایی دلم بیشتر میگیره
سروش: دوستت دارم کوچولوی من
تو دلم میگم: من هم همین طور تنها امید زندگیم
من رو از آغوشش بیرون میاره و با لبخند سر تا پای من رو برانداز میکنی
یهو میگه: وای
با ترس میگم: چی شد؟
ولم میکنه به لباسای تنم اشاره میکنه
سروش: اصلا یادم رفته بود.. امشب میخوای چی بپوشی؟… تو که لباس خواب نداری؟
-ترسیدم.. فکر کردم چی شده؟… خب با همین لباسام میخوابم دیگه
سروش همونجور که به شلوار جینم زل زده میگه: چقدر هم که تو با جین خوابت میبره
هنوز هم تک تک عادتامو یادته.. آخ سروش ایکاش میدونستی با این کارات تا چه حد تصمیم گیری رو برام سخت میکنی؟… اصلا چه جوری از سر خودم بازت کنم
با لبخند زورکی میگم: نگران نباش.. شلوارمو در میارم
سروش: آره که تا صبح با اون وضع پتو انداختنت و اون پاهای لخت یه سرمای درست و حسابی بخوری
دلم از این همه محبت زیر و رو میشه… ایکاش زودتر بره.. هر لحظه که میگذره بی تاب تر میشم… حتی اگه بخوام به گذشته ها هم نگاه کنم میبینم همیشه نگرانم بود… یاد اون روزی میفتم که از بابام کتک خورده بودم اون روز هم تا سروش منو دید نگرانی تو چشماش نشست… حتی از طاهر هم بامحبت تره… من جلوی طاهر کتک خوردم ولی اون کاری نکرد اما سروش اون توی اون روزا هم حتی تحمل این رو نداشت که من کتک بخورم
سروش: فهمیدم
-چی؟
سروش: حواست کجاست بچه؟.. میگم فهمیدم.. تو ماشین چند دست پیراهن دارم.. آخرین بار که دادم اتوشویی یادم رفت خونه بذارم.. الان میرم برات میارم.. حداقل بلندتره
-نمیخواد سروش.. با همین مانتوم میخوابم
سروش: نه دکمه هاش اذیتت میکنه… زود میام
لبخندی
💔سفر به دیار عشق💔, [۲۴.۰۸.۱۶ ۱۳:۳۳] میزنم و دیگه اعتراضی نمیکنم
رو تخت میشینم و منتظرش میشم.. حدودای ده دقیقه بعد بالاخره پیداش میشه
سروش: چرا در رو نبستی؟
-گفتم الان میای دیگه لازم نیست ببندم
سروش: بیخود.. از این به بعد همین که پامو از اتاق بیرون گذاشتم در رو ببند و از پشت قفل کن
-مگه باز میخوای بیای؟
میخنده و میگه: ای بچه پررو.. عوض تشکر داری بیرونم میکنی؟
-از دست تو
پیرهنو به سمتم میگیره و میگه: به جای لباس خواب بپوش.. حداقل یه خورده برات بلنده کمتر احساس سرما میکنی؟
همین که پیراهنو از سروش میگیرم چشمم به مارکش میفته چشمام گرد میشه
-سروش دیوونه شدی این پیراهن مارکدار با اون قیمت نجومیش رو میدی من تا به عنوان لباس خواب استفاده کنم.. تا صبح که دیگه این لباس از ریخت میفته
میخنده و با مهربونی میگه: فدای سرت.. پیراهن مارکدار میخوام چیکار؟… وقتی تو قراره با این لباسا عذاب بکشی
-آخه
اخمی میکنه و میگه: اصلا اگه فردا صبح این پیراهن پر از چروک نباشه من میدونم و تو.. اینطور نباشه من برم بیرون تو هم پیراهنو بذاری یه گوشه و ازش استفاده نکنیا
نمیدونم در جواب محبتهای سروش چی بگم… فقط زیر لب میگم: ممنونم سروش
سروش: خواهش کوچولو
پشتش رو به من میکنه و میگه: خوب بخوابی
-سروش
به سمتم برمیگرده
-فقط یه چیزی؟
سروش: چی؟
-خودت چیکار میکنی؟
مهربون نگام میکنه و میگه: نگرانه من نباش عزیزم.. من راحتم… کارم هم داشتی که میدونی چیکار باید کنی؟
-اوهوم
سروش: آفرین.. یادت نره در رو از پشت قفل کنی
-باشه
سروش: خداحافظ
بدون اینکه منتظر جوابم باشه میره بیرون و در رو پشت سرش میبنده
زمزمه وار میگم: حق نگهدارت باشه آقایی
بعد از اینکه در رو قفل کردم به پیراهنش نگاه میکنم… آروم پیراهن رو به بینیم نزدیک میکنم.. بوی تلخ ادکلن مردونش تو بینیم میپیچه
زمزمه میکنم: مگه نداده اتوشویی پس چرا هنوز بوی ادکلنش رو میده
شونه ای بالا میندازمو میگم: بیخیال ترنم
لباسام رو در میارم و پیراهنش رو تنم میکنه.. یه حس خیلی خوبی دارم
آروم میرم زیر پتویی که روی تخته میخزمو میخندم… همونجور که نگاهم به سقف با لبخند به سروش فکر میکنم
زمزمه وار میگم: ایکاش تو تمام این سالها کنارم بودی سروش
چه شبا که از درد کتکای بابام نمیتونستم بخوابم وی الان سروش حتی نگران لباس خوابه من هم هست.. نمیدونه که الان با شوار جین که هیچی رو یه تیکه سنگ هم میتونم بخوابم… صد در صد اگه سروش بود هیچوقت نمیذاشت که کتک بخورم
-خیلی دوستت دارم سروش.. خیلی…
چشمام رو میبندم و با یاد سروش کم کم به خواب میرم
—————
نرسیده به کوچه از ماشین پیاده میشم و ماشین رو میفرستم… به سمت خونه ی مهران حرکت میکنم و با خودم فکر میکنم چه جوری مسئله ی رفتنم رو مطرح کنم که مهران ناراحت نشه… همینکه به سر کوچه میرسم سرجام خشکم میزنه
زیر لب زمزمه میکنم: ماشین سروش اینجا چیکار میکنه؟… نکنه..
با ترس جیغ خفیفی میکشم و قدمهام رو تندتر مینم
-حتما اومده به خاطر اون حرفا حساب مهران رو برسه
با نگرانی خودم رو به در میرسونم و بامیخوام با کلیدی که مهران بهم داده در رو باز کنم که متوجه میشم در بازه… میخوام در رو کامل باز کنم و برم داخل که میبینم سروش و مهران دارن باهم حرف میزنند و دعوایی در کار نیست.. نفسی از سر آسودگی میکشم و به سمت خونه ی ماندانا میرم تا بعد از رفتن سروش با مهران حرف بزنم… زنگ خونه شون رو میزنم و منتظر میشم.. این روزا حال مانی خیلی بهتر شده و خدا رو شکر میتونه یه خورده تحرک کنه
ماندانا: ترنم تویی؟.. بیا بالا
در با صدایی تیکی باز میشه
-باشه عزیزم… الان میام
ماندانا: منتظرتم
میخوام به داخل خونه برم که با صدای داد سروش سرجام متوقف میشم… با نگرانی به در خونه ی مهران نگاه میکنم و دوباره برمیگردم.. نمیدونم چیکار کنم
صدای سروش رو میشنوم که میگه: دِ نشد دِ لعنتی.. از یه طرف برای من درباره ی حال و روز خراب ترنم سخنرانی میکنی از طرف دیگه میای از ترنم خواستگاری میکنه
از لای در سروش رو میبینم که به یقه ی مهران چنگ زده و اون رو به دیوار چسبونده
مهران با عصبانیت خودش رو از دست سروش خلاص میکنه و میگه: من هر چی بهت گفتم حقیقت بوده
سروش: بنده رو خر فرض کردی.. اگه ترنم مشکلی داشت که تو بهش پیشنهاد ازدواج نمیدادی… اینو تو گوشت فرو ن مهران اون سی که تو قلب ترنم جا داره منم… سعی نکن موش بدونی… کسی که در آخر شکست میخوره من نیستم.. خودت هم خوب میدونی که چی دارم میگم
مهران: ببین سروش داری زیادی تند میری.. من حرفام رو به ترنم زدم… یه بار هم واسه ی تو میگم… من تا آخرین لحظه از ترنم حمایت میکنم……
سروش مشتی به صورت مهران میزنه و میگه: تو غلط میکنی… ترنم به حمایت تو احتیاجی نداره
دو دل
💔سفر به دیار عشق💔, [۲۴.۰۸.۱۶ ۱۳:۳۳] م نمیدونم برم داخل یا نه.. میترسم با رفتنم اوضاع بدتر بشه
سروش: تنها کسی که از ترنم حمایت میکنه منم… به هیچ مردی اجازه نمیدم به عشق من به چشم بد نگاه کنه
سروش دستش رو بالا میبره تا دومین مشت رو بزنه که مهران دست مشت شدش رو میگیره و میگه: چته؟.. چرا افسار پاره کردی؟… من کی گفتم به ترنم به چشم بد نگاه میکنم.. من میگم اگه ترنم تو رو قبول نکرد من پیش قدم میشم
سروش با حرص مهران رو به عقب هل میده و میگه: تو – میخوری… من هیچوقت بهت اجازه نمیدم به ترنمم نزدیک بشی
مهران دستش رو روی شونه سروش میذاره بعد از کمی مکث لحنش رو آرومتر میکنه و میگه: سروش باور کن……..
سروش خودش رو عقب میکشه و میگه: به من دست نزن لعنتی… چرا نمیفهمی ترنم منو دوست داره… پات رو از زندگیه من و ترنم بکش بیرون
مهران غمگین میگه: سروش من تو زندگیتون نیستم… من بیرون گودم… من میگم اگه ترنم تو رو هیچوقت قبول نکرد………..
سروش با عصبانیت میگه: هیچوقت این اتفاق نمیفته
صدای نفسهای پرحرصش رو از همینجا هم میشنوم
سروش: مهران همین امروز تکلیفم رو باهات روشن میکنم بهم بگو چی از ترنم میدونی؟
مهران: چی داری میگی؟
سروش: خودت رو به اون راه نزن
مهران: من واقعا منظورت رو نمیفهمم
صدای پرتمسخر سروش تو گوشم میشینه و ضربان قلبم بالاتر میره
سروش: آقا مبادیه ادب دارم بهت میگم چی از ترنم میدونی که مدام بهم اخطار میدی؟
مهران: من کی بهت اخطار دادم. فقط میگم اینقدر آزارش نده… یه خورده باهاش مراعات کن… مطمئن باش یه روزی بهت همه چیز رو میگه
سروش با داد میگه: من اون همه چیز رو الان میخوام بدونم… زندگیم رو هواست.. میفهمی؟… هر لحظه ممکنه ترنم رو از دست بدم… دارم آب شدنش رو میبینم.. قبولم میکنه.. اعتراف میکنه دوست داره.. آغوشمم پذیراست اما آخرین لحظه پا پس میکشه.. من دلیل این پا پس کشیدنه رو میخوام
با بغض زمزمه میکنم: نه مهران.. نگو.. خواهش میکنم
سکوت مهران دلهره ی من رو بیشتر و سروش رو جری تر میکنه
سروش با عصبانیت مهران رو تکون میده و میگه: همه ی حرفات دروغ بود آره.. میخوای یه کاری کنی که ترنم رو از من دور کنی
————
————–
تا رسیدن به داخل شهر هیچی نمیگم.. سروش هم چیزی نمیگه فقط گهگاهی مشکوک نگام میکنه… نمیتونم حرف نگاش رو بخونم… انگار تو یه دنیای دیگه سیر میکنه… زیادی متفکر به نظر میرسه… آهی میکشم و با انگشتام بازی میکنم… سعی میکنم به چیزی فکر نکنم ولی رفتارای عجیب غریب سروش برام جای سواله و بدجور فکرم رو به خودش مشغول کرده
با مهربونی خاصی میگه: پیاده شو
-چی؟
لبخندی میزنه و میگه: باز حواست کجا بود خانم کوچولو.. میگم پیاده شو
دلم از این همه مهربونیش یه جوری میشه
نگاهی به اطراف میندازم… نزدیک یه هتل ماشینش رو پارک کرده
میخواد از ماشین پیاده شه که یاد مهران میفتم
سریع میگم: اما من که به مهران خبر ندادم
به طرف من برمیگرده و با اخم میگه: اگه لازم بود خودم خبرش میکردم.. زودتر پیاده شو.. دیروقته
با ناراحتی میگم: سروش
سروش: حرف نباشه ترنم… پیاده میشی یا مثله همیشه وارد عمل بشم
با اخم میگم: دوباره شروع کردی؟
میخنده و با شیطنت میگه: مگه چیزی رو تموم کرده بودم
-اذیت نکن سروش.. فقط یه لحظه بریم من با مهران صحبت کنم نمیخوام ناراحتش کنم
سروش: نترس اون پسره دلقکتر از این حرفاست که بخواد با بی خبر رفتن تو ناراحت بشه… پس بیخودی حرص اون سیب زمینی رو نزن
-خیلی خودخواهی
شونه ای بالا میندازه و شیطون میگه: میبینم که دوباره بنده رو به القابهای دوست داشتنی مستفیض کردی
-معنی این کارا چیه سروش؟… چرا اینقدر بهم زور میگی؟.. من فقط میخوام یه صحبت ساده با مهران داشته باشم
سروش: و از اونجایی که من وقت ندارم پس نمیریم
-تو یه آدم خودخواه گنده دماغه زورگویی
با خنده میگه: تو هم یه دختر خوشگل و لوس و بی ادبی
-سروش
سروش: جانم خانومی؟
-مسخره بازی در نیار.. نگران میشه
با حرص میگه: گفتم نه.. یعنی نه
-چرا نمیفهمی سروش از دستم ناراحت میشه
سروش: به درک… اون اصلا آدمه که داری براش حرص و جوش میخوری؟
-پس نه..فقط تو آدمی
سروش: کم کم دارم بهت امیدوار میشم… از کجا به این موضوع مهم رسیدی؟
چپ چپ نگاش میکنم و با غیض میگم: اصلا به جهنم.. براش زنگ میزنم و خبرش میکنم…فردا صبح هم دیرتر میام شرکت تا برم باهاش صحبت کنم
سروش: جنابعالی فرداصبح یکسره میای شرکت
ابرویی بالا میندازم و میگم: چیه؟.. نکنه اگه دیر کنم اخراجم میکنی؟
شیطون نگام میکنه و سرش رو نزدیک صورتم میاره… یه خورده خودم رو عقب میکشم و میگم: چیکار میکنی؟
سرش رو نزدیک گوشم میاره و آروم زمزمه میکنه: مگه دیوونه ام اخراجت کنم.. اگه به حرفام گوش نکنی دفعه ی بعد
💔سفر به دیار عشق💔, [۲۴.۰۸.۱۶ ۱۳:۳۳] میبرمت همونجایی که امروز بردمت ولی دیگه بهت قول نمیدم که همینجوری برگردونمت
سرم رو عقبتر میبرم و اخمی میکنم
-منظورت چیه؟
میخنده و میگه: منظورم روشنه کوچولوی من… خانوم خودم میشی و برمیگردی
جیغی میکشم و به شدت هلش میدم
-دیوونه
با صدای بلند میخنده
میخوام از ماشین پیاده بشم که مچ دستمو میگیره و میگه: یه لحظه صبر کن
متعجب نگاش میکنم
اون یکی دستش رو جلو میاره و با همون چشمای شیطونش میگه: رد کن بیاد
با چشمای گرد شده میگم: چی رو؟
سروش: گوشیتو
-چی؟
سروش: گوشیتو بده کار دارم
-مگه خودت گوشی نداری؟
سروش: شد من یه بار یه چیز بگم تو جوابم رو ندی؟
چشم غره ای بهش میرمو میگم: حداقل دستمو ول کن تا از تو کیفم بردارم
ابرویی بالا میندازه و میگه: از کجا معلوم فرار نکنی… بذار قفل مرکزی رو بزنم تا خیالم راحت شه
-تو حالت خوبه سروش؟
میخنده و میگه: نه زیاد.. فکر کنم کم کم دارم از دست تو دیوونه میشم
آهی میکشم و سری به نشونه ی تاسف تکون میدم
💔سفر به دیار عشق💔, [۲۶.۰۸.۱۶ ۰۱:۰۵] مهران غمگین تر از همیشه میگه: نه سروش
سروش چنگی به موهاش میزنه و با داد میگه: حتما این پا پس کشیدنای ترنم هم تقصیر توهه… آره… حتما همین طوره وگرنه ترنم تو وضعیت بدتر از ایناش هم از من دست نکشید
دلم برای مهران میسوزه
با ناله میگه: چی تو گوشش خوندی عوضی؟… چی تو گوشش خوندی که با اون همه عشقی که تو چشماشه از من دوری میکنه
اشکام سرازیر میشه… دلم میسوزه… واسه ی مظلومیت مهران.. برای بدبختیه من… برای دل عاشق سروش… دلم برای این همه قربانی میسوزه… دلم نمیخواد سروش از خیلی چیزا محروم کنم ولی بعضی وقتا میمونم که کارم درسته یا نه
مهران: سروش من همیشه میخواستم کمکتون کنم
سروش با صدای بلند میخنده و میگه: تو؟… کمک؟… اگه فکر کردی مثله ترنم ساده ام و میتونی سرمو شیره بمالی کور خوندی
مهران آهی میکشه و چیزی نمیگه
سروش چشماش رو میبنده و چند تا نفس عمیق میکشه.. معلومه داره سعی میکنه خودش رو آروم کنه.. بعد از چند دقیقه میگه: هدفت واقعا کمکه؟
مهران پوزخندی میزنه
مهران: مگه لگم آره باور میکنی؟
سروش: نه ولی اگه دلیل رفتارای ترنم رو بهم بگی باور میکنم و این رو هم بدون که اگه باز بخوای من رو علاف خودت کنی ترنم رو مجبور میکنم که با ماندانا قطع رابطه کنه… درسته زنم نیست ولی خودت که دیدی دیشب نخواستم برگرده و اون هم نتونست بیاد
مهران: من بهش قول دادم سروش
سروش: به این فکر کن که اگه به من نگی ممکنه آینده ترنم تباه بشه
ایکاش به مهران چیزی نمیگفتم… از شدت دلهره پاهام رو به شدت تکون میدم
مهران هیچی نمیگه معلومه مردده
سروش که مهران رو مردد میبینه با لحنی که سعی میکنه آروم باشه میگه: مهران مطمئن باش ترنم به غیر از من با هیچکس ازدواج نمیکنه حتی اگه با کس دیگه هم ازدواج کنه هیچوقت طعم خوشبختی رو نمیچشه چون قلبش رو خیلی وقت پیش به من باخته… اگه واقعا موضوعی هست بهم بگو… این فرصت رو از من و ترنم نگیر… ترنم توی این وضعیت ممکنه با یه اشتباه کوچیک هم خودش رو هم من رو داغون تر از قبل کنه.. من به جهنم.. به ترنم فکر کن
میخوام در رو باز کنم و برم داخل که صدای مهران باعث سقوطم میشه
مهران: ترنم ممکنه هیچوقت نتونه مادر بشه
سکوتی که بین سروش و مهران به وجود میاد غمگین تر از قبلم میکنه
همونجور که روی زمین پخش شدم سعی میکنم بلند شم ولی موفق نمیشم.. خودم رو بدون کوچیکترین سر و صدایی به سمت دیوار میکشونم و سرم رو روی پاهام میذارم… فقط شانس آوردم اوله صبحه و کسی توی کوچه نیست
سروش حیرت زده میگه: تو چی گفتی؟
مهران: میدونم سخته… شاید با ترنم بودن واست به قیمت بچه دار نشدنت تموم شه واسه همینه که ترنم داره ازت میگذره
از لای در نگاه ناباور سروش رو میبینم
غمگین میگه: چه بلایی سر ترنمم اومده؟
مهران: بچه…….
سروش با داد میگه: بچه میخوام چیکار؟.. بهم بگو مگه چه اتفاقی افتاده که ترنم تا این حد آسیب دیده
باورم نمیشه که اینجا هم من براش در الویت هستم.. اشکام از روی چونم سر میخورن و به روی دستام میریزن
مهران سری تکون میده و میگه: مثله اینکه یه روز پیمان و نریمان برای کارای ماموریت ترنم رو تنها میذارن و منصور هم گیرش میاره
سروش با ترس میناله: خب؟
مهران: هیچی دیگه.. به قصد کشت زیر مشت و لگدش میگیره و تا حد مرگ شکنجه اش میکنه.. همین که زنده موند خیلی شانس آورد
سروش با بغض میگه: پس چرا چیزی بهم نگفت؟… من که گفتم همه جوره پشتشم
مهران: نمیخواست پاسوزش بشی
سروش پوزخندی میزنه و میگه: پاسوز؟
سروش رو میبینم که بی توجه به مهران به سمت در میاد و همونجور میگه: پس تمام این مدت فقط و فقط به خاطر بچه ردم میکرد
خشم رو تو تک تک حرکاتش میبینم… حتی اونقدر جون ندارم که از روی زمین بلند شم
در با خشونت زیادی باز میشه و سروش از خونه خارج میشه.. میخواد به سمت ماشین بره که من رو میبینه
از بین دندونای کلید شده میگه: تو.. اینجا؟
نیم خیز میشه و به بازوهام چنگ میزنه… مهران رو میبینم که با تعجب به سمت در میاد
متعجب میگه: ترنم تو اینج……………………
سروش خشن بلندم میکنه فریاد میزنه: این پسره چی میگه ترنم؟
با ترس نگاش میکنم
سروش: تمام این مدت به خاطر بچه من و خودت رو عذاب میدادی؟
حرفای مهران تو داد و فریادای سروش گم میشن
به شدت تکونم میده و میگه: آره؟
مهران: سروش؟!… آروم باش.. بیا داخل با ترنم حرف بزن
سروش خشن تر از قبل میگه: با توام ترنم؟… بگو که این پسره داره دروغ میگه.. بگو که به خاطر بچه من رو از خودت نروندی؟.. بگو که بخاطر بچه داغونم نکردی؟
هیچ جوابی واسه ی حرفاش ندارم… هیچوقت فکر نمیکردم اینقدر نسبت به این مسئله بی اهمیت باشه.. فکر میکردم عاشق بچه هاست
سروش با ناله میگه: دِ یه چیزی بگو دختر.. یه حرفی بزن.. دلم داره آ
💔سفر به دیار عشق💔, [۲۶.۰۸.۱۶ ۰۱:۰۵] تیش میگیره.. حرفای این پسره رو انکار کن… بهم بگو که اینقدر به عشقم بی اعتماد نشدی که به خاطر یه بچه قیدم رو بزنی
حس میکنم همه ی بدنم یخ بسته… فشار دستاش رو روی بازوهام بیشتر میکنه
با صدایی که به شدت گرفته میگم: سروش من نمیخواستم یه سدی باشم در مقابل آرزوهات
سروش: ولی بودی.. آره ترنم تو یه سد بودی… تنها آرزوی من رسیدن به تو بود و هست اما تو یه سدی در برابر تنها آرزوی زندگیم
-ولی آخه بچه……..
فشار دستاش کم میشه و با ناباوری میگه: ترنم تو واقعا توی این مدت من رو به خاطر بچه پس زدی؟
—————–
ولم میکنه و عصبی میخنده
سروش: اون هم بخاطر بچه ای که اگه با تو نداشته باشم با هیچ زن دیگه ای ندارم.. اصلا مگه من چه گلی به سر پدر و مادرم زدم که بچه های من بخوان برای من کاری کنند
با خودش میگه: سروش آروم باش… آروم باش پسر.. ترنم داره باهات شوخی میکنه
زیر لب میگم: سروش
اما اون همونطور ادامه میده: اون محاله به خاطر بچه تو رو پس بزنه و این بلاها رو سرت بیاره… تنم میدونه که بدون اون نمیتونی زندگی کنی… اون میدونه ه بچه برات مهم نیست
با داد میگه: اون میدونه که همه زندگیه تو توی لبخندای اون خلاصه میشه
اشکام رو با پشت دستم پاک میکنم و میگم: من…….
وسط حرفم میپره و میگه: تلافیه همه ی زجرایی که تو این چهار سال بهت دادمو میخوای اینجوری در بیاری؟… آره ترنم؟
سرمو به نشونه ی نه تکون میدم
بغض نشسته در گلوش باعث لرزش صداش میشه و دل من رو هم به لرزه در میاره
سروش:ترنم امروز میخوام همه ی حقای دنیا رو به تو میدم…اگه من رو نمیخوای…اگه نمبتونی من رو ببخشی… اگه تحمل کردنم برات سخته… اگه برات تبدیل شدم به بدترین کابوس زندگیت… اگه دنبال یه زندگیه جدید با یه آدمه جدیدی
اشک تو چشماش جمع میشه
سروش: باشه من میرم
اشک از چشماش جاری میشه
سروش:اگه تو اینجوری خوشحال میشی واسه ی همیشه میرم… نه تنها از این شهر حتی اگه شده باشه واسه خوشحالیه تو از این کشور هم میرم اما ترنم تو رو خدا بچه رو بهانه نکن که ازت دل بکنم چون کار تو فداکاری در حق من نیست بلکه ظلمه.. میفهمی ترنم؟… ظلمه که عاشقم باشی و به خاطر خودم از منی که دارم برات میمیرم بگذری
حس بدی همه ی وجودم رو گرفته.. یعنی تمام این مدت اشتباه میکردم
دهنم رو باز میکنم تا چیزی بگم اما ذهنم خالی از هر حرفیه
سروش به تلخی ادامه میده: میرم که غمت رو نبینم… عذابت رو نبینم.. اشکهای هر روزت رو نبینم ولی حق نداری اسم این کارو بذاری عشق… چون این کارت عشق نیست.. جنایته… جنایت در حق تویی که میگی عاشقم هستی و منی که واقعا عاشقت هستم
مهران: سروش
سروش خشن به سمت مهران برمیگرده و میگه: هیچی نگو مهران
-سروش من دلم میخواد تو هم مثله همه ی مردا بچه ی خودت رو تو آغوشت بگیری
اشکاش رو پاک میکنه و عصبی میشه
با داد میگه: تو حق نداری به جای من تصمیم بگیری؟.. میفهمی
….
همونجور که نفس نفس میزنه عصبی میگه:هه.. به خاطر بچه
….
سروش: خانوم مهرپرور برای نبخشیدن من هزار و یک دلیل وجود داره… بچه بهانه ی خوبی نیست
-چی داری میگی سروش؟
غمگین میگه: از بس مهربونی نمیتونی بگی من رو نبخشیدی.. نه؟
از شدت گریه به هق هق افتادم
سروش: از من بدت اومده واسه همین بچه رو بهانه کردی… نه؟
سرش رو به نشونه ی تائید حرف خودش تکون میده و میگه: حق داری… چرا باید هنوز هم قبولم داشته باشی.. چرا باید بهم اعتماد کنی… منی رو که در بدترین شرایط تنها گذاشتم
چشمام به شدت میسوزند
سروش: منی رو که به صمیمی ترین دوستم 4 سال پیش بهت نزدیک کردم تا انتقام گناه نکردت رو ازت بگیره
شوکه میگم: دوستت؟
رنگش میپره
متعجب نگاش میکنم ولی یهو با لحنی خشن میگه: آره دوستم…اشکان، همکارت دوست صمیمیه من بود
به سختی نفس میکشم میکشم
تلخ میخنده و غمگین ادامه میده:ممیخواستم کاری کنه تا عاشقش بشی بعد ولت کنه
حس میکنم اکسیژنی تو اطرافم نیست… نفسم اصلا بالا نمیاد
سروش: مثل کاری که که فکر میکردم با من کردی اما مثله همیشه وسطش کم آوردم و نتونستم
تحمل این حرفا رو ندارم
میناله: آره ترنم نتونستم… هر جور با خودم کلنجار رفتم نشد… ترسیدم واقعا عاشقش بشی… اگه عاشقش میشدی من میمردم
دوباره اشک تو چشماش جمع میشه اما با همه ی توانش از ریزش دوباره ی اشکاش جلوگیری میکنه
با چشمایی بی روح و لحنی تلخ ادامه میده: هر چند این در برابر بلاهایی که سرت آوردم هیچی نیست.. تو بیشتر از اینا دلیل واسه متنفر شدن از من داری
دلم میخواد انکار کنم و بهش بگم این طور نیست.. که ازش متنفر نیستم.. که دوستش دارم ولی نمیدونم چرا حتی نمیتونم به خوبی نفس بکشم
پشتش رو به میکنه و با بی رحمی میگه: میرم ترنم… واسه ی همیشه… از تو گله ا
💔سفر به دیار عشق💔, [۲۶.۰۸.۱۶ ۰۱:۰۵] ی ندارم هر وقت هر کمکی خواستی میتونی روی من حساب کنی… مطمئن باش ازت دریغ نمیکنم.
چشمم به ماندانا میفته که صورتش از اشکاش خیسه
سروش: خوشبخت بشی عشقم
لحظه به لحظه ازم دورتر میشه… دستام رو میارم بالا ولی اون نمیبینه… سرم رو به دیوار تکیه میدم.. خبری از مهران نیست نمیدونم از کی رفته اما ماندانا رو میبینم که به سمت من میاد
ماندانا: ترنم.. عزیزم
به ماندانا نگاه میکنم ولی هیچ حرفی به زبونم نمیاد
صدای روشن شدن ماشینش رو میشنوم
باورم نمیشه اون چشمای بی روح.. اونکلام بی رحم.. اون حرفای تلخ نمیتونه واسه سروش منباشه
ماشین سروش میپیچه و به سرعت از کوچه خارج میشه و من فقط به مسیر رفتنش نگاه میکنم
مهران رو کنارم میبینم که لیوان آب رو به زور به دهنم نزدیک میکنه
ماندانا: مهران چرا ترنم هیچی نمیگه؟
مهران: شوکه شده
بعد خطاب به من ادامه میده: بخور ترنم… یه خورده اب بخور
به زور چند جرعه آب میخورم ولی همه ی حواسم پیش حرفای سروشه
بالاخره سکوتم میشکنه و با صدای بلند شروع یکنم به گریه… خ=گریه این بارم خیلی دردناک تر از دفعه های قبله
باورم نمیشه که رفت.. اون هم واسههمیشه
– مانی سروشم رفت.. واسه ی همیشه تنهامگذاشت
ماندانا آروم من رو تو بغلش میگیره و زمزمهمیکنه:همه چیز درست میشهعزیزم
مهران مهربون نگام میکنه و میگه: اون دوستت داره ترنم… نگران هیچ چیز نباش
-اما……….
ماندانا آروم کمرم رو نوازش میکنه و میگه: هیس.. آروم باش عزیزم… حق با مهرانه.. سروش هنوز هم دوستت داره
———-
&&سروش&&
همونجور که بدون مقصد معینی داره میرونه با عصبانیت زیر لب میگه: خراب کردم… دوباره گند زدم به همه چیز…
کنار خیابون پارک میکنه و مشتی به فرمون میزنه
با ناراحتی میگه:بالاخره که باید موضوع اشکان رو میگفتم
سرش رو روی فرمون میذاره و خودش جواب خودش رو میده: ولی نه الان.. نه تو این موقعیت… با کلافگی سرش رو از روی فرمون برمیداره به خیابون نگاه میکنه
-نکنه واقعا از دستش بدم؟
…
-اصلا الان باید چه غلطی کنم؟… اگه تا الان امیدی داشتم که قبولم کنه بعد از زدن اون حرفا همون یه ذره امید رو هم ندارم
غمگین ادامه میده: حتی حرفامو انکار نکرد… نکنه واقعا از من بدش میاد
با صدای زنگ گوشیش به خودش میاد با بی حوصلگی نگاه به شماره میندازه.. اشکانه
میخواد رد تماس بزنه که از روی بیحواسی دستش میخوره و تماس برقرار میشه
چیزی نمیگه
اشکان:الو… سروش… الو… کجایی پسر؟
به ناچار با صدایی که به زور درمیاد میگه: سلام
اشکان چند لحظه مکث میکنه و میگه: سروش چیزی شده؟
پوزخندی میزنه : آره.. بدبخت شدم.. وضعم از قبل هم داغون تره
اشکان نگران ادامه میده: چی میگی سروش؟… نکنه اتفاقی برای ترنم افتاده؟
بی توجه به حرف اشکان میگه: میدونی چرا ترنم منو پس میزد؟
اشکان یهو ساکت میشه و بعد از چند ثانیه میگه: بالاخره فهمیدی؟… چرا؟
– آره.. فهمیدم… بخاطر یه دلیل مسخره….میگه به خاطر بچه ولی من میدونم اینا بهانه ست اون دیگه منو نمیخواد اشکان
اشکان: چی میگی سروش؟
-مهران میگه ترنم ممکنه هیچوقت بچه دار نشه
اشکان: وای
-دیگه نمیدونم باید چیکار کنم حس میکنم منو نمیخواد… فکر میکنم دارم خودمو به زور بهش تحمیل میکنم
اشکان: نگو دوباره گند زدی به همه چیز
-چرا.. دقیقا همین کار رو کردم
اشکان: سروش
-امروز حتی حرفام رو انکار هم نکرد؟
اشکان: کدوم حرفا؟.. چی میگی سروش؟
با کلافگی شروع به تعریف کل ماجرا مینه
هیچ صدایی از اشکان در نمیاد
-گفتم حالا که این همه باعث عذابتم واسه ی همیشه از زندگیت میرم بیرون
صدای داد اشکان رو میشنوم: تو چه گهی خوردی سروش… هیچ حالیته چیکار کردی؟… تو که بدون اون نمیتونی زندگی کنی چرا بلوف زدی؟
– نمیخواستم اینجوری بشه
اشکان: مدام همینو میگی.. اشتباه پشت اشتباه… تو که تازه تونسته بودی اونو به خودت نزدیک کنی خب الان هم با ملایمت باهاش رفتار میکردی تا موضوع حل بشه
-اون لحظه ای که ترنم رو دیدم خون جلوی چشمام رو گرفته بود.. هر چند شاید اینجوری بهتر باشه
اشکان: هیچ معلومه چی داری میگی؟
-خسته ام اشکان… بیشتر از همیشه… کم کم دارم به این نتیجه میرسم که نکنه واقعا باعث عذابش خستم
اشکان: دیوونه شدی؟… اون فقط نمیخواست تو رو از نعمتی مثل پدر شدن محروم کنه
-اون حق نداشت به جای من تصمیم بگیره
اشکان: اون وضعیتش خوب نیست سروش.. باید درکش کنی
چنگی به موهاش میزنه و میگه: میدونم.. میدونم ولی اون لحظه اونقدر عصبی بودم هیچی حالیم نبود… تو این مدت به همه چیز فکر میکردم به جز بچه… اصلا احتمالش هم نمیدادم ترنم بخواد بخاطر این موضوع بی ارزش عذابم بده
با پوزخند ادامه میده: بچه
اشکان: تو واقعا بچه برات
