رمان حرارت تنت پارت 41

از جا بلند میشم و میگم : من .. ینی ما …
دستش رو بلند میکنه و سیلی محکمی به گونه م میزنه … سیلی که می دونم حقمه … حقمه و باید نوش جون کنم … اما
نوش جون نمیشه و زهر می ریزه توی دلم .. توی وجودم … محبتای ریز و درشت خودش و شوهرش یادم میاد ..
دعواهاشون با مسیح به خاطر من یادم میاد و من دروغ گفتم … من سو استفاده کردم و خودم به خودم می گم : یه سیلی
خیلی کمه برای این بازی گرفتنه احساسشون !
قطره اشکم روی گونه م سُر می خوره و میگم : ببخشید …
از ته دلم می گم و اخماش حتی یه سانت هم باز نمیشه … عصبی سمت آویز لباس جلوی در میره و مانتو و شال با کیفم
رو سمتم پرت میکنه و میگه : از خونه ی من برو بیرون … همین الان ….
اشکام صورتم رو پر میکنن و میگم : یه … یه لحظه فقط گوش کنین …
با پرخاش و اشکایی که توی چشماش جمع شده میگه : ما بدی کردیم به تو؟ به مسیح؟ حقمونه بازیمون بدی؟ تا کجا
پیش می رفتین اگه نمی فهمیدم ؟ ) جیغ میزنه ( تا کجا ؟
ای .. اینطوری نیست .. ینی …
مسیح رو گول زدی ؟ .. گفتی حامله ای تا بمونه پات ؟ …
اشکام راه میگیرن و من هیچ کنترلی روی اونا ندارم که میگه : مسیح رو رام خودت کردی تا خودت رو بندازی بهش ؟
… تو … تو اصلا دختر بودی ؟ …
برای نیفتادنم مبل رو توی دستم نگه می دارم … ماهرخ هم می تونه بد باشه وقتی پای پسرش وسطه … مریم چرا منو
دوست نداشت ؟ …
خودم حال و روحیه ی خوبی ندارم و ماهرخم استخونه لای زخم میشه … نمک لا به لای بریدگی دلم میشه و تا مغز
استخونم رو می سوزونه … ماهرخ برای پسرش از کوره در رفته چون فکر میکنه من گولش زدم … حسرت بیداد میکنه
توی وجودم برای داشتن همچین خانواده ای ! … همچین مادری …

نا توان سمت لباسای روی زمین پخش شده میرم و مانتوم رو روی ساعد می ندازم با شالم .. کیفم رو دستم میگیرم و
بیحال سمت خروجی میرم … الان اگر بحث کنم و بگم اشتباه میکنه اونقدر شاکی هست که بازم فکرای نا مربوط توی
سرش رو به صورتم بکوبه …
من حالا فرار رو به قرار ترجیح میدم که صدای تند قدم برداشتنش رو میشنوم که از کنارم می گذره و رو به روم می
ایسته : کجا ؟ …
می مونم چه جوابی بدم ، خودش گفته برم از خونه ش و حالا می پرسه کجا ؟ … انگاری از توی نگام می خونه حرف
دلم رو که میگه : صبر میکنیم مسیح بیاد ، تا هم تکلیف تو هم تکلیف ما رو روشن کنه …
لب میزنم : مسیح بی تقصیره ….
بازوم رو میگیره و ملایم عقب هلم می ده : مسیح خیلی وقته که اون مسیح نیست !
روی مبل وا میرم و اونم روی مبل کناری می شینه … از خودش و از بودنش خجالت می کشم …از گندی که بالا اومده
و حالا دیگه هیچ جوره نمی شه تمیزش کرد …
ناراحتم ، خجالت زده م ، اما آرومم … آرومم که اینطوری شده … که بالاخره فهمیدن و دیگه از ترس فهمیدنشون راحت
شدم … صدای آیفون میاد و ماهی خودش بلند میشه برای جواب دادن …
از حرف زدنش می فهمم سودابه س و در ساختمون که باز میشه سودابه ی خندون داخل میاد : من اومدم … سلامممم
ماهی بی رمق میگه : سلام …
وا ، این چه طرز استقباله ؟ ) رو به من ( تو چطوری ؟
لبخند بی جونی می زنم از این همه هیجانش … زیر لب میگم : سلام ، خوش اومدی …
با خنده جلو میاد و روی مبل کناریم جای ماهی جا میگیره و میگه : خبر دارم … خبررر …
ماهی بی حوصله سمت آشپزخونه میره که سودابه میگه : مامان با تواما … اصلا بقیه کجان ؟ …
ماهی برنمی گرده و همونطور که سمت آشپزخونه میره میگه : الانا دیگه پیداشون میشه …
حواسم میره سمت ساعت …. 6 غروبه و مردای این خونه نیم ساعتی هست که برای اومدن به خونه دیر کردن و همه
ذهنم میره پیشه اینکه اگه حاج کمال بیاد و بفهمه چه دروغ بزرگی گفتیم من چطوری میتونم توی چشماش نگاه کنم و
بگم همه چیز اونطوری نیست که اینا فکر میکنن …
سودابه به من نگاه میکنه : چی شده ساره ؟
بی ربط میگم : انگاری کِیفت کوکه …

با خنده دست توی کیفش میکنه ، دو تا پاپوش بچه در میاره و با ذوق سمتم میگیره : یکیشون برای نی نیه تو … یکیشونم
برای نی نیه من !
هم ناراحت میشم و هم خوشحال … لبخند روی لبم پخش میشه و تند بلند میشم : سودابه بچه … ینی … خب داری
مامان میشی ؟ …
لوس دستش رو روی شکمش میذاره و صدای بچه گونه ای در میاره : زندایی جونم .. تلسیدم خوو …
بغض کرده سمتش میرم و پر هیجان بغل میگیرمش : مبارکه … مبارکه … به سلامتی … وااای سودابه …
با خنده ازش جدا میشم که پاپوش ها رو باز سمتم میگیره و میگه : برای جفتشون کِرِم رنگ گرفتم .. اسپرته … هم برا
دختر هم پسر … تو که جنسیتش رو نگفتی به ما … منم که هنوز یه ماه و نیمشه و معلوم نیست … با مجتبی رفتیم اینا
رو گرفتیم … کوچولوی مسیح اگه شبیه تو بشه خوبه … ینی خوشگله .. به باباش نره … چون گنده س …
سودابه حرف میزنه و من دیگه نمی شنوم … حتی روم نمیشه به سودابه بگم بچه ای در کار نیست … کاش مسیح زودتر
بیاد ….
همین بین صدای باز شدن در سالن میاد و سر و کله ی مسیح پیدا میشه : سلاااام …
با دیدنش لبخند روی لبم میشینه و با خودم میگم کاش از خدا یه چیز دیگه می خواستم … از جا بلند میشم و سمتش
می رم که با دیدنم چشمک میزنه :
سلام . خسته نباشی …
رو به روش که می ایستم بی تاب بازوم رو می گیره و سمت بغلش هلم میده … سرم که روی سینه ش قرار میگیره خم
میشه و بیخ گوشم میگه :
موسوی بی پدر دو ساعت کِش داد جلسه رو … خمارت شدم اصلا !
لبخند میزنم و فاصله میگیرم ، عین خودش آروم میگم : خوش اومدی …