ی… من امشب زبون این دختره ی زبون دراز رو کوتاه میکنم
بعد از تموم شدن این حرفش بازوش رو به شدت از دستای طاهر بیرون میکشه و به سمت من میاد… طاهر بهت زده سرجاش واستاده و به بابا نگاه میکنه… بابا به من میرسه و منی رو که روی زمین نیم خیز شده بودم تا بلند شم رو هل میده و در نهایت زیر مشت و لگد میگیره…طاهر تازه به خودش میاد و به سمت بابا حرکت میکنه… ولی من آروم آرومم زیر مشت لگدهایی که بهم وارد میشه به هیچ چیز فکر نمیکنم… تنها چیزی که ذهنم رو مشغول کرده اینه که ارزشش رو داره… برای پیدا کردن مادرم تمام این مشت و لگدها رو به جون میخرم… با هر ضربه ای که به تنم وارد میشه صدای شکسته شدن دوباره ی قلبم رو احساس میکنم…نه ناله ای میکنم نه التماسی… حتی اشکی هم برای ریختن ندارم… هر چیزی تو این دنیا قیمتی داره… قیمت پیدا کردن مادرم هم کتکهای امروز منه… کتکهایی که قبل از جسم من به روحم وارد میشه… طاهر دوباره خودش رو به بابا میرسونه ولی حریف بابا نمیشه… نمیدونم چی میشه که طاها هم به طرف ما میادو سعی میکنه بابا رو از من دور کنه… بالاخره تلاشهای طاها و طاهر برای جدایی بابا از من نتیجه میده
طاها با ناراحتی میگه: بابا یه خورده آروم باشین این همه حرص خوردن واسه قلبتون ضرر داره
همه ی بدنم درد میکنه اما درد بدنم با دردی که توی قلبم احساس میکنم قابل قیاس نیست…
بابا با داد میگه: فقط کافیه هفته ی دیگه مخالفت کنی مطمئن باش زندت نمیذارم
نگام به مونا میفته… با پوزخند نگام میکنه… بغض بدی تو گلوم میشینه… ولی اجازه آزاد شدن رو به بغضم نمیدم… اجازه اشک ریختن رو به چشمام نمیدم… اجازه ی هیچ عکس العمل احساسی رو به خودم نمیدم…به زحمت از روی زمین بلند میشم و به سختی به سمت اتاقم حرکت میکنم… به هیچکدومشون نگاه نمیکنم… به هیچکدومشون… با هر قدمی که ازشون دور میشم بیشتر به فاصله ی ایجاد شده ی بینمون پی میبرم… حس میکنم خیلی وقته که دنیام از دنیاشون جدا شده… حس میکنم بیشتر از همیشه باهاشون غریبه ام… شاید خیلی وقته که با هم غریبه شدیم… شاید همون چهار سال پیش… شاید هم هیچوقت براشون آشنا نبودم… شاید هم همه ی این آشنایی ها فقط تظاهر بود… یه تظاهر برای دیگران… چقدر بده که یه روزی به یه جایی برسی که به همه ی محبتهایی که تا الان بهت شده شک کنی و از خودت بپرسی تمام اون محبتها دروغی بود؟… با هر قدم که ازشون دور میشم احساس آرامش بیشتری میکنم… با خودم فکر میکنم امشب چقدر واژه ها برام غریبه شدن…
———-
واژه های خونواده… پدر… مادر… آره این واژه ها برام غریبه تر از همیشه هستن… حس میکنم هیچ تعلق خاطری به این خونه و آدماش ندارم…
به در اتاقم میرسم… هنوز صدای داد و فریاد بابا و همچنین صدای طاها رو که سعی در آروم کردن بابا داره رو میشنوم… نگاهی به عقب میندازم… هیچکس نگران من نیست… هیچکس با نگاه نگرانش من رو تعقیب نمیکنه… هیچکس… نه مونا… نه طاها… نه بابا… حتی طاهر هم بابا رو روی مبل نشونده و شونه هاش رو مالش میده… حس اضافه بودن میکنم… حس بدیه… ایکاش هیچکس بهش دچار نشه… حس میکنم تو این دنیا واسه هیچکس مهم نیستم
تنها کورسوی امیدم مادرمه
زمزمه وار میگم: ترنم جای تو اینجا نیست… خیلی وقته که دیگه تو جز این خونواده محسوب نمیشی… شاید هم هیچوقت جزئی از آدمای این خونه نبودی
نگام رو ازشون میگیرم… دستم به سمت دستگیره ی در میره… اشکی از گوشه ی چشمم سرازیر میشه… دستم دستگیره ی در رو لمس میکنه… دومین قطره ی اشک از چشمم به پایین میچکه…هنوز صدای بابا به گوشم میرسه… هنوز هم داره تهدیدم میکنه…دستگیره در رو پایین میارم و به آرومی در رو باز میکنم… اشکام همینجور روون هستنو من هیچ کاری نمیتونم کنم… یه وقتایی حتی اگه همه ی سعیت رو هم کنی باز هم نمیتونی جلوی شکسته شدنت رو بگیری… فقط از یه جهت خوشحالم اون هم اینه که هیچکس امشب اشکهای من رو ندید… با اینکه اشکام دور از چشم بقیه سرازیر شد ولی مقاومتم تا آخرین لحظه نشکست… در این لحظه هیچ چیز نمیتونه دل ناآرومه من رو آروم کنه… به آرومی به اتاقم میرمو در رو پشت سرم میبندم… از داخل در اتاق رو قفل میکنمو به سمت تختم میرم… وقتی به تخت میرسم خودم رو روی تخت پرت میکنمو به سقف اتاقم زل میزنم…
زمزمه وار میگم: ماندانا زودتر بیا… به وجودت نیاز دارم
این بار میخوام بر خلاف 4 سال قبل از ماندانا کمک بگیرم… مطمئنم کوتاهی نمیکنه… هر چند خیلی شرمندش میشم ولی چاره ای برام نمونده… دیگه نمیتونم اینجا بمونم… میخوام برم… با اینجا موندن هیچ چیز درست نمیشه… برای رفتن به کمک کسی نیازمندمو اون کس کسی نیست جز ماندانا… تنها کسیه که بهش اعتماد کامل دارم… به عنوان یه دختر توی این جامعه که ه
💔سفر به دیار عشق💔, [۱۴.۰۷.۱۶ ۱۴:۵۶]
مه گرگن در لباس میش زندگی خیلی سخته… امکان اینکه آسیب ببینم زیاده… ادعای زرنگی ندارم یه دختر هر چقدر هم که زرنگ باشه باز هم امکان اینکه ازش سواستفاده بشه هست… نمیخوام ریسک کنم…نمیخوام تو این یه مورد ریسک کنم… انتخاب الانه من همه ی آیندم رو تحت شعاع قرار میده… بهترین راه کمک گرفتن از مانداناست… ایکاش خدا عمری بهم بده تا کارایی رو که ماندانا در حقم کرده رو جبران کنم … چاره ای برام نمونده و گرنه ماندانا رو به زحمت نمنداختم اگه بخوام اینجا بمونم به هیچ جا نمیرسم… اشکام رو پاک میکنمو سعی میکنم آروم بگیرم
زیر لب زمزمه میکنم: اگه اینجا بمونی به زور شوهرت میدن و بعد هم مثله این چهار سال سراغی ازت نمیگیرن… آخرش هم یکی میشی مثله مهربان… در به در یه خونه… یه زن مطلقه که هیچ جایی تو این خونه نداری… با گذشته ی سیاهی که من دارم محاله مورد خوبی برام پیش بیاد معلوم نیست مرتیکه چه مشکلی داره که میخواد من رو بگیره
میدونم بی انصافیه… میدونم حق ندارم ندیده و نشناخته قضاوت کنم ولی این رو هم خوب میدونم که وقتی دلم جای دیگه گیره نمیتونم کس دیگه ای رو وارد زندگیم کنم… تا زمانی که مهر سروش از دلم بیرون نره هیچ پسری رو وارد زندگیم نمیکنم… پس بهترین راه همینه… هم فرصتی برای پیدا کردن مادرم به دست میارم هم کسی نمیتونه من رو مجبور به ازدواج کنه… اونا میخوان از دست من خلاص بشن و رفتن من بهترین راه برای خلاصیه اوناست و صد البته خلاصی خود منه… چه برای من چه برای اونا همین راه بهترین گزینه ست… تمام این سالها تنها بودم ولی الان که ماندانا داره میاد میتونم رو کمکش حساب کنم… مطمئنم اگه خودم هم بخوام ماندانا تنهام نمیذاره… همونجور که دراز کشیدمو برای آیندم برنامه ریزی میکنم به پهلو میشم که یهو دردی بدی توی پهلوم میپیچه… به سرعت روی تخت میشینمو دستم رو روی پهلوم میذارم… از شدت درد اخمام تو هم میره… بلوزم رو بالا میزنمو نگاهی به پهلوم میندازم… پهلوم کبود شده… دستی روش میکشم که باعث میشه درد بدی رو احساس کنم… لابد یکی از لگدهای بابام به پهلوم اثابت کرده… وقتی بهش دست میزنم درد میگیره در غیر این صورت دردی احساس نمیکنم… یاد صورتم میفتم… با ناراحتی از تختم پایین میامو به سمت آینه میرم… با دیدن قیافه ی خودم جلوی آینه خشکم میزنه… گوشه ی لبم پاره شده و خون کنار لبم خشک شده… چند قطره ای از خون روی بلوزم ریخته…اثر انگشتهای بابا هنوز هم روی صورتم هست… لابد همه ی بدنم هم کبود شده… تا فردا مطمننا اثر انگشتا از بین میره و کبودی سیلی ها نمایان میشه
زمزمه وار میگم: فردا با این قیافه چه جوری به شرکت برم؟
پوزخندی رو لبام میشینه و با خودم فکر میکنم لابد سروش با دیدن حال زار من خیلی خوشحال میشه
تصمیم میگیرم یه دوش بگیرم… به سمت کمد میرمو یه دست لباس تمیز ازش خارج میکنم… کشوی کمد رو باز میکنم حوله ی تمیزی رو بیرون میکشم… کشو رو میبندمو به سمت حموم میرم… در حموم رو باز میکنمو وارد میشمم… دلم عجیب گرفته… آهی میکشمو لباسام رو توی رختکن آویزون میکنم… دونه دونه لباسام رو از تنم در میارم… همه ی بدنم درد میکنه… ولی کبودی زیادی روی بدنم دیده نمیشه
با پوزخند مسخره ای میگم: فردا باید یه نگاه به بدنت بندازی نه الان که جای همه ضربه ها تازه ست
به سمت شیر آب گرم و سرد میرم… اول آب گرم و بعد از چند دقیقه هم شیر آب سرد رو باز میکنم… و تا ولرم شدن آب به این فکر میکنم که فردا با این قیافه ی درب و داغون چه جوری تو خیابون راه برم… دستم رو زیر آب میگیرم وقتی از ولرم بودن آب مطمئن میشم به زیر دوش میرمو سعی میکنم درد بدنم رو با گرمی قطره قطره های آب تسکین بدم… گوشه ی لبم بدجور میسوزه… اما کرختی بدنم لحظه به لحظه کمتر میشه…
حوصله ی شامپو و صابون ندارم… بعد از ده دقیقه آب رو میندمو به سمت لباسام میرمو اونا رو به آرومی تنم میکنم… حس میکنم سرحالتر شدم… هر چند هنوز هم درد در تمام بدنم میپیچه ولی حالم از قبل بهتره… از حموم خارج میشمو بدون اینکه نگاهی به قیافه ی زارم توی آینه بندازم به سمت میز میرم… کشو میز رو باز میکنمو آرامبخش رو برمیدارم… میخوام یه دونه از قرصا رو بخورم که یاد حرف دکتر میفتم…« از امشب به هیچ عنوان از اون قرصا استفاده نمیکنی»
آهی میکشمو نگاهی به بسته ی قرص که تو دستمه میندازم
زیر لب میگم: فقط همین امشب… بدجور اعصابم داغونه… محاله با این اعصاب داغون خوابم ببره
یه قرص از بسته خارج میکنمو میخوام تو دهنم بذارم که باز حرفای دکتر تو گوشم میپیچه…« مگه با اون قرصا میتونی راحت بخوابی؟»
با اعصابی خرد بسته ی قرص رو توی کشو پرت میکنمو به شدت کشو رو میبندم… اون یه دونه قرص رو هم راهی سطل آشغالی که گوشه ی اتاقمه میکنمو به سمت کیفم میرم… هنزفر
💔سفر به دیار عشق💔, [۱۴.۰۷.۱۶ ۱۴:۵۶]
ی و گوشیم رو از کیفم در میارمو به سمت تختم میرم… خوابم نمیاد…. حداقل یه خورده آهنگ گوش بدم… همینکه به تختم میرسم به آرومی روش میشینمو هنزفری رو به گوشیم وصل میکنم… آهنگ مورد نظر رو از گوشیم انتخاب میکنمو روی تخت دراز میکشم… هنزفری رو توی گوشم میذارمو دکمه ی پلی رو میزنم چشمام رو میبندم منتظر شروع آهنگ میشم:
میبوسمت میگی خداحافظ
با شروع شدن آهنگ لبخندی رو لبم میشینه
این قصه از این جا شروع میشه
من بغض کردم تو چشات خیس
دست دوتامون داره رو میشه
عاشق این آهنگم…
تو سمت رویای خودت میری
میری و من چشامو میبندم
زیر لب زمزمه میکنم: این چه روزگاریست… دلم را میشکنی… هزاران هزار تکه میکنی… بر روی تکه تکه هایش با آرامش قدم میزنی ولی باز از یادها نمیری… ولی باز فراموش نمیشی… ولی باز در قلب و ذهنم باقی میمونی
ما خواستیم از هم جدا باشیم
زمزمه وار میگم: ایکاش میتونستم از همه تون متنفر باشم.. اون موقع تصمیم گیری چقدر راحت میشد
پس من چرا با گریه میخندم…!؟
دیگه صدای آهنگ رو نمیشنوم… توی دنیای خودم غرق میشم… توی شیرینی ها و تلخی های زندگی… توی رویاهای آینده… به همه چیز فکر میکنمو در عین حال به هیچ چیز فکر نمیکنم
.
.
.
اونقدر فکر میکنم که زمان از دستم در میره… میخوام به پهلو بشم که دوباره احساس درد میکنم… با دردی که در بدنم میپیچه به خودم میامو چشمامو باز میکنم حواسم به ادامه ی آهنگ میره… بیتوجه به دردم همونجور طاق باز درازکش میمونمو به ادامه ی آهنگ گوش میدم
تو فکر میکردی بدون من
دلشوره از دنیای ما میره
یه خورده احساس خستگی میکنم… درد پهلوم دوباره کمتر شده…چشمامو میبندمو سعی میکنم به هیچ چیز فکر نکنم… سخته… مدام حرفای بابا… مونا… سروش… تو گوشم میپیچن…
این جا یکی هم درد من میشه
آهی میکشم.. گاهی فراموشی چه نعمت بزرگیست… کاش بیشتر از اینا قدرش رو بدونیم… چشمامو باز میکنم به سقف خیره میشم…
اون جا یکی دستاتو میگیره…!
گفتی میتونی بری اما…
بغض تو دستاتو برام رو کرد!
ما هر دو از رفتن پشیمونیم…
کم کم خستگی چشمام رو احساس میکنمو پلکام سنگین میشن
جون دوتامون زودتر برگرد …!!!
جون دوتامون …!
چشمام رو میبندمو خودم هم نمیفهمم کی به خواب میرم
فصل سیزدهم
به زحمت چشمامو باز میکنم… نگاهی به ساعت میندازم… ساعت شش و نیمه… هنوز خسته ام… از اونجایی که دیشب تا دیروقت بیدار بودم هنوز خوابم میاد… روی تخت میشینمو خمیازه ای میکشمو کش و قوسی به بدنم میدم که از شدت درد صورتم جمع میشه… با دردی که توی بدنم میپیچه دوباره یاد حرفا و کتکای بابا میفتم… ماجرای دیشب مثله یه پرده سینما جلوی چشمم به نمایش در میادو باعث میشه آه پر سوز و گدازی بکشم… همونجور که به اتفاقات دیشب فکر میکنم از روی تخت بلند میشم ولی در کمال تعجب متوجه میشم یه چیزی دور گردنم پیچیده شده… رو لبه تخت میشینمو با تعجب دستم رو به سمت گردنم میبرم… به چیزی که دور گردنمه چنگ میزنم و به شدت اون رو میکشم که باعث میشه هر چیزی که هست از وسط جر بخوره و پاره بشه… دستم رو بالا میارمو به هنزفری پاره شده توی دستم نگاه میکنم… آه از نهادم بلند میشه… از بی حواسی خودم حرصم میگیره… از رو لبه ی تخت بلند میشمو دنبال گوشیم میگردم… بعد از کلی گشتن بالاخره اون رو از زیر پتوم پیدا میکنم… نیمی از هنزفری به گوشیم وصله و نیمه ی دیگش تو دستمه… کلا پدر هنزفری رو در آوردم… هنزفری رو از گوشیم جدا میکنمو نگاهی به گوشیم میندازم… خاموشه
زیر لب میگم: لابد شارژش تموم شده
به سمت شارژر گوشیم که روی میز افتاده میرمو شارژر رو به گوشیم وصل میکنم… بعد هم به سمت پریز برق میرمو شارژر رو به برق میزنم… با ناراحتی نگاهی به هنزفری میندازمو زیر لب غر غر میکنم و اون رو توی سطل آشغال اتاقم پرت میکنم
-تو رو چه به آهنگ گوش کردن تو این بی پولی فقط و فقط به اموال خودت ضرر میزنی… بعد هم میگی پول کم آوردم… آخه نصف شب آدم گوشیش رو بغل میکنه و میگیره میخوابه
سری به نشونه ی تاسف واسه ی خودم تکون میدمو به سمت دستشویی میرم… وقتی از دستشویی بیرون میام چشمم به تختم میفته… به سمت تختم میرمو بعد از مرتب کردن تختم نگاهی به ساعت میندازم… ساعت هفت شده و من هنوز خونه ام… با گام های بلند خودم رو به کمدم میرسونمو لباسهای موردنظرم رو از کمد خارج میکنم… بعد از عوض کردن لباسام چند قدمی که با میز آرایش فاصله دارم رو طی میکنم و خودم رو به میزآرایش میرسونم تا آرایش مختصری کنم… بالاخره یه جوری باید هنر بابام رو از دید بقیه مخفی بذارم… نگاهی سریعی به آینه میندازمو سرم رو پایین میارم که لوازم آرایش رو بردارم که سر جام خشکم میزنه… بهت زده نگام ر
💔سفر به دیار عشق💔, [۱۴.۰۷.۱۶ ۱۴:۵۶]
و بالا میگیرمو یه بار دیگه خودم رو از داخل آینه نگاه میکنم… باورم نمیشه این دختری که داخل آینه میبینم خودم هستم… وضع خیلی بدتر از اونیه که فکرش رو میکردم… صورتم خون مرده شده…
زمزمه وار میگم: یعنی شدت ضربه اینقدر محکم بود… پس چرا من اون لحظه متوجه ی اون همه درد نشدم
دستم رو بالا میارمو پوست صورتم رو لمس میکنم… عجیب درد میگیره…
دستمو از صورتم دور میکنمو آهی میکشم… حال و روزم زیاد خوب نیست ولی اونقدرا هم بد نیست که خونه بشینمو حرف هر کس و ناکسی رو بشنوم… با دلی مالامال از غصه نگاهم رو از آینه میگیرمو آرایش مختصری میکنم…. هر چند تغییر چندانی در صورتم ایجاد نشد ولی باز هم بهتر از قبل شده… نگاه آخر رو به آینه میندازم در همون نگاه اول مشخصه که کتک خوردم… گونه ی سمت چپم یه خورده ورم داره… زخم گوشه لبم هم بد جور توی ذوق میزنه…. فقط تونستم خون مردگی رو بپوشونم
شونه ای بالا میندازمو زیر لب میگم: بیخیال
با ناراحتی نگامو از آینه میگیرمو به سمت کیفم میرم… کیفم رو برمیدارمو شال رو روی سرم مرتب میکنم… نگاهی به گوشیم میندازم شارژش خیلی کمه… شارژر رو از برق جدا میکنمو داخل کیفم میذارم… گوشیم رو هم روشن میکنمو توی جیب مانتوم میذارم… با قدمهای بلند خودم رو به در اتاق میرسونمو قفل در رو باز میکنم… دستگیره ی در رو پایین میکشمو در رو به طور کامل باز میکنم… از اتاق خارج میشمو در رو به آرومی پشت سرم میبندم… بدون اینکه نگاهی به اطراف بندازم با قدمهایی بلند از سالن میگذرم… دوست ندارم چشمم به این خونه و آدمای این خونه بیفته… دیشب تا دیروقت هم امیدوار بودم طاهر یه سری بهم بزنه
پوزخندی میزنمو زمزمه وار میگم: دلت خوشه ها….
حتی نگاهی به حیاط هم نمیکنم… سریع خودم رو به در میرسونمو از خونه خارج میشم
——–
همینکه پامو از خونه بیرون میذارم لبخندی رو لبام میشینه چشمام رو میبندمو نفس عمیقی میکشم… نمیدونم دیشب دوباره بارون اومد یا نه فقط این رو میدونم که همه جا بوی خاک میده… چشمامو باز میکنم و به سمت ایستگاه حرکت میکنم با اینکه توی این خیابونا از خاک خبری نیست ولی بعد از بارون این بو توی خیابونا بیداد میکنه… یاد شرکت میفتم قدمهامو تندتر میکنم تا زودتر به شرکت برسم… همین الانش هم کلی دیر از خونه حرکت کردم میترسم دیر برسم… با سرعت خودم رو به ایستگاه میرسونمو منتتظر اتوبوس میشم… اتوبوس اول رو ازدست دادمو از اتوبوس دوم هم خبری نیست روی نیمکتای آهنی میشینمو با عصبانیت پامو تکون میدم… بعد از یه ربع بیست دقیقه معطلی بالاخره اتوبوس میرسه… اون قدر سریع از جام بلند میشم که کیفم روی زمین پرت میشه… با حرص سری تکون میدمو کیفم رو از روی زمین برمیدارم و بعدش با عجله سوار اتوبوس میشم… روی اولین جای خالی میشینمو بی توجه به آدمای داخل اتوبوس به بیرون نگاه میکنم
زیر لب زمزمه میکنم: عجب روزی شود امروز… شروع خوبی که نداشتم امیدوارم پایانش خوب باشه
آهی میکشمو به شرکت فکر میکنم… اولین روز کاری رو هم خراب کردم
نمیدونم چقدر گذشت… کی پیاده شدم.. کی به شرکت رسیدم… اونقدر با عجله همه ی این کارا رو انجام دادم که متوجه ی هیچ چیز نشدم… سرمو بالا میارمو نگاهی به در ورودی شرکت میندازم
زمزمه وار میگم: ترنم یادت باشه تو امروز فقط و فقط یه مترجمه ساده ای
چشمامو میبندمو نفس عمیقی میکشم… بعد از اینکه یه خورده آروم میشم به داخل ساختمون میرمو به سمت آسانسور حرکت میکنم… خوشبختانه آسانسور تو طبقه ی همکف هست و دیگه واسه ی این یه مورد معطلی ندارم… سریع به داخل آسانسور میرمو دکمه ی مورد نظر رو فشار میدم… بعد از اینکه آسانسور متوقف میشه با دو از آسانسور خودم رو به بیرون پرت میکنمو به سمت در مورد نظر حرکت میکنم… به آرومی در رو باز میکنمو نگاهی به داخل میندازم… خبری از منشی نیست… با تعجب وارد میشمو پنج دقیقه ای صبر میکنم ولی باز هم خبری از منشی نمیشه… گوشی رو از جیبم در میارمو نگاهی به ساعت گوشیم میندازم… ساعت یه ربع به نه هست و من هنوز کارم رو شروع نکردم… به ناچار به سمت در اتاق سروش میرم… سعی میکنم آروم و خونسرد باشم.. چند ضربه به در میزنم که صدای بفرمایید سروش رو میشنوم… در رو باز میکنمو به آرومی وارد اتاق میشم…
سروش همونجور که سرش پایینه و به کاراش میرسه میگه: خانم سپهری خبری از مترجم جدید نشد
سرمو پایین میارمو زیر لب میگم: سلام
سنگینی نگاش رو روی خودم احساس میکنم… هیچ حرفی نمیزنه… بعد از چند لحظه سکوت میگه: چه عجب… بالاخره تشریف فرما شدی
زمزمه وار میگم: معذرت میخوام… اتوبوس اولی رو از دست دادمو دومی هم دیر رسید
سروش: جنا…..
نمیدونم چی میخواست بگه که منصرف میشه و با خونسردی میگه:مهم نیست نیست… واسه کار آماده ای؟
با
💔سفر به دیار عشق💔, [۱۴.۰۷.۱۶ ۱۴:۵۶]
لاخره سرمو بالا میارمو میگم: اگه آماده نبودم الان اینجا حضور نداشتم
میخواد چیزی بگه که با دیدن صورت من حرف تو دهنش میمونه… با دهن باز نگام میکنه
با بی حوصلی میگم: احتیاجی به آزمون هست یا نه؟
با حرف من به خودش میاد…با ناراحتی از جاش بلند میشه و همونجور که به طرف من میاد میگه: صورتت چی شده؟
با کلافگی نگاش میکنمو میگم: نگفتین باید چیکار کنم
با ناراحتی دستی به موهاش میکشه و میگه: ترنم چه بلایی سر صورتت اومده؟
از ترنم گفتنش ته دلم خالی میشه.. سعی میکنم تو حالات صورتم احساساتمو به نمایش نذارم….نگامو ازش میگیرمو به زمین خیره میشم
بعد از چند لحظه مکث میگم: فکر نمیکنم به شما ربطی داشته باشه
با چند گام بلند فاصله ی بین من و خودش رو طی میکنه و با عصبانیت میگه: کی اینکار رو کرده؟
دستامو تو جیب مانتوم میذارمو بی تفاوت از کنارش میگذرم… به سمت یکی از مبلایی که توی اتاقش خودنمایی میکنه حرکت میکنم
وقتی جوابی از جوابی از جانب من نمیشنوه میگه: یادت باشه تو زیر دست من کار میکنی… پس هر چی میپرسم باید جواب بدی؟
با این حرفش پوزخندی رو لبم میشینه… مثله بچه ها رفتار میکنه… یه مبل تک نفره رو واسه نشستن انتخاب میکنم… موقع نشستن پهلوم تیر میکشه و ناخودآگاه صورتم درهم میشه… دستم رو روی پهلوم میذارمو به آرومی میشینم… سرمو بالا میارم که سروش رو با دهن باز در چند قدمی خودم میبینم
سروش با تعجب میگه: ترنم چی شده؟
از این همه تغییر رفتارش در تعجبم… مگه الان نباید بخاطر دیر اومدنم و حرفای دیشب از دست من عصبانی باشه… پس چرا الان برای منی که مایه ی عذابشم اظهار نگرانی میکنه… من خودم رو برای بدترین چیزا آماده کرده بودم اما مثله اینکه امرز همه چیز فرق میکنه… سروش غیرقابل پیشبینی ترین آدمیه ککه توی عمرم دیدم… یه روز فکر نمیکردم باورم کنه ولی باورم کرد… یه روز فکر میکردم صد در صد باورم میکنه اما باورم نکرد… اون روز توی باغ با خودم میگفتم محاله بهم دست درازی کنه اما تا مرز تجاوز هم پیش رفت… دیشب با اون همه حرفی که بارش کردم میگفتم حتما یه بلایی سرم میاره ولی اون بدون هیچ حرفی خونه رو ترک کرد… و الان فکر میکردم با خشونت باهام برخورد میکنه ولی از وقتی اومدم هیچ خشونتی رو تو رفتاراش ندیدم… سروش واقعا غیرقابل پیش بینیه
سروش با حرص میگه: ترنم یا مثله بچه ی آدم میگی چه مرگت…….
دستمو از روی پهلوم برمیدارمو با ناراحتی وسط حرفش میپرم: آقای راستین حال من زیاد مساعد نیست اگه باید اینجا استخدام بشم تکلیف من رو روشن کنید در غیر این صورت برم به زندگیم برسم
با خشم نگام میکنه… به عادت همیشگیش چنگی به موهاش میزنه و با عصبانیت به سمت میزش قدم برمیداره… کشوی میزش رو باز میکنه و چند تا برگه از داخل کشو بیرون میاره… با عصبانیت چنان کشو رو میبنده که حس میکنم کشو شکسته شده… دوباره به سمت من میادو برگه ها رو با خشونت روی میز، روبه روی من پرت میکنه
سروش: فقط امضا کن… همه چیز از قبل آماده شده
شروع به خوندن نوشته ها میکنم…
سروش با لحن مسخره ای میگه: قبلنا بیشتر از اینا بهم اعتماد داشتی
همونجور که به برگه ها نگاه میکنم با خونسردی میگم: خوبه خودتون هم میگین قبلنا… اون روزا براماز هر آشنایی آشناتر بودین پس بهتون اعتماد داشتم و امروز برام از هر غریه ای غریبه تر هستین پس دلیلی برای اعتماد وجود نداره… گذشته از اینا باید بگم که اعتماد به یه مرد غریبه که قصد تجاوز به یه دختر بی پناه رو داشت اصلا کار درستی نیست
هیچ صدایی ازش در نمیاد…حتی سرم رو بلند نمیکنم تا عکس العملش رو ببینم… عکس العملای بچه گانش زیاد برام مهم نیست
بی توجه به سروش ادامه نوشته هایی رو که مربوط به قرارداد استخدام من هست رو میخونم… با خوندن قرارداد لحظه به لحظه اخمام بیشتر تو هم میره… با تموم شدن آخرین کلمه سرم رو بالا میارم و با عصبانیت به سروش نگاه میکنم
با لبخند مرموزس بهم خیره شده… حالا اون خونسرده و من عصبانی
بی توجه به نگاه خشمگینم به آرومی به سمت مبلی که مقابله منه حرکت میکنه و رو به روم میشینه…. خودکاری رو از جیبش در میاره و با شیطنت میگه: یادم رفت بهتون خودکار بدم
بعد با حالت مسخره ای خودکار رو به طرفم میگیره و میگه: بفرمایید خانم مهرپرور
با عصبانیت قرارداد رو به طرفش پرت میکنمو میگم: این کارا چیه؟
اون بی توجه به عکس العمل من با خونسردی میگه: کدوم کارا خانم مهرپرور… خونسردی تون رو حفظ کنید… از خانم با شخصیتی مثله شما این رفتارا بعیده
بعد از تموم شدن حرفش هم با لبخند مسخره ای بهم زل میزنه
-این مسخره بازیا رو تمومش کن… یعنی چی به مدت یک سال باید اینجا کار کنم؟
تو چشمام زل میزنه و با خنده میگه: قبلا باهوش تر بودی… میخوای بگی معنی این جمله ی ساده رو هم نمیدون
💔سفر به دیار عشق💔, [۱۴.۰۷.۱۶ ۱۴:۵۶]
ی… از اونجایی که بنده فداکار خلق شدم… فداکاری میکنمو از کار خودم میزنم تا برات این مسئله ی مهم رو توضیح بدم… اگه بخوام واضح تر بگم… یعنی جنابعالی باید به مدت 12 ماه برام کار کنی
لعنتی داره مسخرم میکنه و من مثله مترسک جلوش نشستمو چیزی نمیگم
میخوام دهنمو باز کنمو حرف بزنم که اجازه نمیده و خودش با لبخند ادامه میده: اگه باز متوجه نشدی بذار اینجوری بگم… خانم مهرپرور شما باید به مدت سیصد و ش………
با جیغ میگم: تمومش کن
با جیغ من ساکت میشه… یه ابروشو بالا میبره و با لبخندی پررنگ تر و در عین حال لحنی مرموز میگه: چی رو
-این بازی مسخره ای رو که امروز شروع کردی؟
سروش: مگه بچه ام بخوام باهات خاله بازی کنم
میخوام چیزی بگم که خودکار رو روی میز مقابلم پرت میکنه و بی توجه به من از جاش بلند میشه و با خونسردی به طرف میزش حرکت میکنه
همونجور که پشتش به منه میگه: بهتره سریع تر امضاشون کنی…آخرش مجبوری واسم کار کنی پس نه وقت من رو بگیر نه وقت خودت رو
-قرار ما یه ماهه بود
با تمسخر میگه: من هم علاقه ای ندارم بیشتر از یه ماه برام کار کنی ولی فقط من واسه ی این شرکت تصمیم نمیگیرم و از اونجایی که همکارام از سابقه ی جنابعالی راضی هستن قضیه کار آزمایشی کنسل شد
– من از قبل هم گفتم فقط تا یه مدت کوتاه میتونم اینجا کار کنم
پشت میزش میشینه و میگه: اونش دیگه به من ربطی نداره… از اونجایی که قرار قبلیمون کنسل شد آقای رمضانی پیشنهاد یک ساله بودن قرارداد رو داد
با حرص میگم: این هم جز نقشه هاته
نگاه مرموزی بهم میندازه و میگه: هرجور مایلی به این موضوع فکر کن… نظرت چیه واسه ی آقای رمضانی زنگ بزنمو از رفتارای اخیرت بگم مطمئننا باهات برخورد سختی میکنه…
– خیلی پستی
اخمی میکنه و میگه: بهتره مواظب حرف زدنت باشی… مطمن باش یه بار دیگه بهم بی حترامی کنی همه ی رفتارای اخیرت رو به رئیس قبلیت گزارش میکنم یه کاری نکن هم از اینجا بیفتی هم از اون کار قبلیت… بهتره همین حالا اون قرارداد رو امضا کنی…
با ناراحتی نگاش میکنمو میگم: من نمیخوام اینجا کار کنم چرا این کارا رو میکنی؟… آقای رمضانی خودش به من گفت فقط یه ماه به صورت آزمایشی اینج…….
با عصبانیت میپره وسط حرفمو میگه: یه حرف رو چند بار باید بزنم… اون موضوع کنسل شد… الان باید به مدت یه سال برام کار کنی و مطمئن باش اگه مشکلی برای من یا شرکتم به وجود بیاری آقای رمضانی مسئول کارای تو میشه
با تعجب نگاش میکنم
با داد میگه: بجای اینکه به من زل بزنی اون قرار داد رو امضا کن
-سروش چرا مزخرف میگی… کارای من چه ربطی به آقای رمضانی داره؟
صداش رو پایین میاره و به آرومی میگه: من مزخرف نمیگم فقط دارم یه چیزایی رو بهت یادآوری میکنم… از اونجایی که آقای رمضانی تو رو معرفی کرد……..
-معرفی کرده که کرده دلیلی نمیشه مسئول اعمالی باشه که من انجام میدم
با لبخند مرموزی میگه: وقتی ضمانت جنابعالی رو کرده پس باید مسئئول همه چیز باشه
با ناراحتی نگامو ازش میگیرمو میگم: خیلی نامردی سروش
بی توجه به حرف من میگه: مثله اینکه نمیخوای امضا کنی.. باشه… فقط بدون خودت خواستی
بهت زده بهش نگاه میکنم ولی اون بی توجه به من با خونسردی گوشی تلفن رو برمیداره و شماره ای رو میگیره… بعد از چند لحظه سکوت بالاخره به حرف میاد
سروش: سلام آقای رمضانی
با شنیدن اسم آقای رمضانی رنگم میپره… خیلی نامردی سروش… خیلی خیلی نامردی… نمیدونم آقای رمضانی چی میگه ولی جواب سروش رو میشنوم که با پوزخند نگام میکنه و میگه: بله آقای رمضانی.. حق با شماست
……
سروش: راستش غرض از مزا………
همونجور که داره حرف میزنه خودکاری رو از روی میزش برمیداره و بهم اشاره میکنه امضا کنم
وقتی سرمو به نشونه ی نه تکون میدم… لبخند پررنگتر میشه و با دست به اونور خط اشاره میکنه
سروش: بله بله داشتم میگفتم غرض از مزاحمت…….
دیگه زاقت نمیارمو خودکار رو از روی میز برمیدارم و اشاره میکنم: چیزی نگه
سروش با بیخیالی میگه: تشکر بود و بس… میخواستم بگم من که از کارشون خیلی خیلی راضی هستم
با ابرو اشاره میکنه امضا کنم… یه نگاه عصبی بهش میندازمو… قرار داد رو برمیدارمو برگه موردنظر رو پیدا میکنمو اونجاهایی که احتیاج به امضا داره رو امضا میکنم
سروش هم خوشحال از پیروزی خودش بالاخره گوشی رو قطع میکنه و با نیشخند نگام میکنه
با عصبانیت بهش زل میزنم که بی تفاوت به نگاه عصبی من از جاش بلند میشه و به طرف من میاد… قرارداد رو از من میگیره و نگاهی بهش میندازه
زمزمه وار میگه: خوبه
میخوام چیزی بگم که با کلافگی میگه: کمتر چرندیات تحویل من بده… به جای اینکه بهم بگی نامردی و پستی و از این حرفا… درست و حسابی کار کن تا آخرماه پولت رو بگیری
با حرص از جام بلن
💔سفر به دیار عشق💔, [۱۴.۰۷.۱۶ ۱۴:۵۶]
د میشمو میگم: الان باید چیکار کنم؟
سروش: از اونجایی که این شرکت تازه تاسیسه و هنوز به همه ی کاراش سر و سامون ندادم یه هفته ی اول رو تو اتاق خودم بمون تا اتاقت آماده بشه
با تعجب نگاش میکنم که میگه: چیه… برای دو سه روز یکی از دوستام رو آورده بودم که اون هم همینجا میموند… فعلا جای خالی ندارم… اتاقت هم هنوز آماده نیست
به جز حرص خوردن کاری از دستم برنمیاد… به میزی که گوشه ی اتاقشه اشاره میکنه و میگه: فعلا اونجا به کارات سر و سامون بده تا ببینم چی میشه
با حرص به سمت همون میز حرکت میکنمو به آرومی کیفم رو گوشه ی میز میذارم.. کامپیوتر رو روشن میکنمو چند تا متنی که احتیاج به ترجمه داره و از قبل روی میز گذاشته شده برمیدارم… تعدادشون خیلی زیاده
به آرومی میپرسم: کی باید تحویلشون بدم؟
همونجور که داره پشت میزش میشینه میگه: امروز عصر
با دهن باز بهش خیره میشم
که با پوزخند میگه: وقتی بی دلیل نمیای یا با بهونه های الکی دیر سر کار حاضر میشی آخر و عاقبتت همین میشه
با ناراحتی نگامو ازش میگیرمو بدون اینکه جوابشو بدم مشغول کارم میشم… نمیدونم چقدر گذشته فقط میدونم بدجور احساس گرسنگی میکنم… کارم هم هنوز تموم نشده… سرمو بالا میارمو نگاهی به اطراف میندازم… سروش روی مبل دو نفره لم داده و به سقف زل زده… دهنم از تعجب باز مونده… انگار سنگینی نگاه من رو روی خودش احساس میکنه چون نگاشو از سقف میگیره و به من نگاه میکنه
با جدیت میگه: چیه؟
زیرلب میگم: هیچی
و دوباره مشغول کارم میشم… اینجا به همه چیز شباهت داره به جز به شرکت… مترجم توی اتاق رئیس شرکت کار میکنه… رئیس شرکت به جای کار کردن رو مبل لم داده… محیط کار رو با خونه اشتباه گرفته… سرم تکون میدمو سعی میکنم از فکر سروش و رفتارای عجیب و غریبش بیرون بیام… دوباره مشغول کارم میشمم… حدود یک ساعت دیگه یکسره کار میکنم تا ترجمه ی متون تموم میشه… سنگینی نگاه سروش رو روی خودم احساس میکنم اما بدون اینکه نگاهش کنم برگه ها رو مرتب میکنم و میخوام مشغول تایپ بشم که میگه: ترجمه تموم شد
نگاهی بهش میندازم… همونجور مستقیما تو چشمم زل زده و منتظر جواب منه… سری تکون میدمو میگم: فقط مونده تایپش
سروش: برو خونه… ساعت چهار برگرد بقیش رو انجام بده
با تعجب میگم: ساعت 4 که شرکت تعطیله
سروش: تا ساعت 6 شرکت تعطیل نمیشه
شونه ای بالا میندازمو میگم: ترجیح میدم کارامو تموم کنم بعد برم… چند جایی کار دارم
سروش: هرجور که مایلی
بعد از تموم شدن حرفش از روی مبل بلند میشه و کتش رو که روی یکی از مبلا افتاده برمیداره… همونجور که کت اسپرتش رو تنش میکنه به سمت در میره و میگه: من دارم میرم… یکی دو ساعت دیگه برمیگردم تا متنهای ترجمه شده رو ازت بگیرم
دستش به سمت دستگیره ی در میره تا بازش کنه
با صدای آرومی میگم: فکر نکنم تا اون موقع باشم کارم که تموم شد میذار…..
توی حرفم میپره و میگه: میمونی تا من بیام… باید نگاه کنم تا مشکلی توی ترجمه ها نباشه
میخوام چیزی بگم که اجازه نمیده و به سرعت در رو باز میکنه و از اتاق خارج میشه
آخه یکی نیست بهش بگه تویی که اینقدر از ترجمه سرت میشه چرا مترجم استخدام میکنی
دوباره کارم رو از سر میگیرم و اینبار شروع به تایپ ترجمه ها میکنم
از بس به کامپیوتر خیره شدم چشمام خسته شد… سرم رو روی میز میذارمو چشمامو میبندم
زمزمه وار میگم: خداجون پس کی تموم میشه… هنوز یک سومش رو تایپ کردم… احساس ضعف و گرسنگی هم میکنم
نمیدونم چی میشه که کم کم چشمام سنگین میشه و به خواب میرم
با صدای بسته شدن در از خواب میپرم… سروش رو جلوی در میبینم که با پوزخند نگام میکنه
سروش: سرعت المعلت ستودنیه… چند ساعته تایپ رو تموم کردی که بعد از یک ساعت و نیم که من برگشتم تو با خیال راحت خوابیدی
یه چیزی ته دلم میگه: بیچاره شدی؟
میخوام چیزی بگم که خمیازه نمیذاره… جلوی دهنم رو میگیرمو خمیازه ای میکشم
سروش خندش میگیره ولی سعی میکنه جدی باشه
سروش: چاپشون کردی؟
با ترس و لرز میگم: راستش خواب موندم
سری تکون میده و میگه: اینو که خودم هم فهمیدم زود چاپشون کن باید جایی برم
نمیدونم چه جری بهش بگم که خواب موندم و بیشترش رو تایپ نکردم
سروش: با توام… میگم چاپشون کن دیرم شده… نکنه هنوز خوابی؟
-راستش… چه جوری بگم….
سروش با تعجب نگام میکنه و میگه: چیزی شده؟
سری تکون میدمو میگم: اره.. یعنی نه… یعنی هم آره هم نه
با کلافگی میگه: مثله بچه ی ادم حرف بزن بفهمم چی میگی؟
دلمو میزنم به دریا و به سرعت میگم: راستش خواب موندم نتونستم همه رو تایپ کنم
انگار متوجه ی حرفم نشده چون گنگ نگام میکنه و با تعجب میگه: چی؟
-باور کن از قصد نبود… اومدم یه خورده به چشمام استراحت بدم خواب موندم
با د
💔سفر به دیار عشق💔, [۱۴.۰۷.۱۶ ۱۴:۵۶]
اد میگه: منو مسخره ی خودت کردی؟… خوبه بهت گفتم امروز باید همه شون رو تموم کنی… من فردا صبح زود این ترجمه ها رو میخوام… امروز هم وقت ندارم برگردمو ازت بگیرم
-به خدا از روی قصد نبود
سروش: چه سهوی چه عمدی… من الان باید چیکار کنم؟
-امشب همه رو آماده میک…..
میپره وسط حرفمو با داد میگه: تا کارت تموم نشده حق نداری پات رو از شرکت بیرون بذاری
با ناراحتی نگاش میکنم که میگه: چیه؟… نکنه یه چیزی هم بدهکار شدم؟
نگامو ازش میگیرمو نگاهی به ساعت میندازم… ساعت سه و ربعه… اگه بخوام به مطلب برم باید همین حالا راه بیفتم…
با صدایی گرفته میگم: باور کن دیرم شده… امشب همه رو آماده میکنم فردا صب زود بهت تحویل میدم
سروش: اون وقت دیگه کی وقت میشه من بهش نگاهی بندازم؟
بهش حق میدم… اینبار اشتباه از من بود… با ناراحتی برگه ی ترجمه شده رو برمیدارمو شروع به تایپ میکنم… ده دقیقه ای همینجور تایپ میکنم که با صدای سروش یه خودم میام
سروش: این بار رو استثنا میبخشم… ولی این رو بدون دفعه ی بعد از این خبرا نیست
با تعجب بهش زل میزنم که میگه: بقیه رو تو خونه انجام بده… یکی از کارتای شرکت رو بردار و امشب قبل از ساعت 12 به ایمیلی که روش نوشته شده برام ایمیل کن
باورم نمیشه… لبخند کمرنگی رو لبام میشینه
با دیدن لبخند من ادامه میده: فقط کافیه دیرتر از 12 بفرستی مطمئن باش اون موقع دیگه بخششی در کار نیست
با لحن شادی میگم: قول میدم قبل از 12تمومش کنمو بفرستم
با اخم سری تکون میده و میگه: زودتر وسایلاتو جمع کن دیرم شد
یه باشه ی زیرلبی میگمو سریع دست به کار میشم… فلش رو از کیفم در میارمو به کامپیوتر وصل میکنم… فایل رو تو فلشم کپی میکنم… بعد از برداشتن فلشم کامپیوتر رو خاموش میکنمو برگ های ترجمه شده رو به همراه فلش داخل کیفم میذارم… سروش همونجور کنار در دست به جیب به دیوار تکیه داده و نگام میکنه… از جام بلند میشمو به سمت میز سروش حرکت میکنم
با لحن خشنی میگه: کجا؟
بی توجه به خشونتی که تو صداش موج میزنه به سمتش برمیگردمو میگم: برای برداشتن کار…..
وسط حرفم میپره و با لحن آرومتری میگه: شماره خودت رو هم پشت یکی از کارتا بنویس ممکنه احتیاج بشه
سری تکون میدمو نگامو ازش میگیرم… با سرعت خودم رو به میزش میرسونمو دو تا کارت برمیدارم… یکی رو تو جیب مانتوم میذارم رو یکیش هم با خودکاری که روی میزه شمارم رو مینویسم… خودکار رو روی میز میذارمو با سرعت به سمت سروش حرکت میکنم… همینکه ه سروش میرس کارت رو به طرفش میگیرم… کارت رو از دستم میگیره و ناهی به شماره ی من میندازه بعد با بی تفاوتی اون رو تو جیب کتش میذاره و میگه: فردا به موقع تو شرکت باش… خوشم نمیاد مسائل شخصی رو مسال کاری تاثیر بذاره
سری تکون میدم… هیچی نمیگه…. به سمت در برمیگرده و در رو باز میکنه… بدون اینکه تعارفی کنه که خانما مقدم ترن و از این حرفا خودش زودتر از اتاق خارج میشه… من هم پشت سرش از اتاق بیرون میرمو در رو میبندم… سروش به سمت منشی میره و میگه: خانم سپهری در مورد اون اتاق که بهتون گفته بودم اقدام کردین؟
بدون اینکه توجهی به ادامه ی حرفاشون کنم یه خداحافظ سریع میگم و به سرعت ازشون دور میشم… وقتی به آسانسور میرسم میبینم روی در آسانسور کاغذی چسبونده شده که در اون نوشته خراب است… به ناچار راه پله رو در پیش میگیرم… تند تند پله ها پشت سر میذارمو بالاخره به طبقه ی همکف میرسم… همونجور که نفس نفس میزنم از ساختمون خارج میشمو به سمت ایستگاه حرکت میکنم… توی راه به یه سوپرمارکت میرمو یه شیرکاکائوی کوچیک با یه کیک میخرم تا توی اتوبوس بخورم… بدجور گرسنمه… بالاخره بعد از ده دقیقه به ایستگاه مورد نظر میرسمو خودم رو از بین اون همه آدم به داخل اتوبوس پرت میکنم… اکثر صندلیها پر شده… بالاخره یه جای خالی کنار یه پیرزن پیدا میکنمو یه سلام زیر لبی بهش میگمو کنارش میشینم
پیرزن: سلام دخترم…
لبخندی میزنمو چیزی نمیگم… شیرکاکائو و کیکم رو در میارمو میخوام بخورم که یاد پیرزن میفتم
-بفرمایید
پیرزن: وای دخترجون اینا چیه میخوری؟
با تعجب نگاش میکنم که میگه: هیچی غذای خونه نمیشه
تازه منظورش رو میفهمم و با مهربونی میگم: از اونجایی که سرم شلوغه وقت نمیکنم برم خونه چیزی بخورم
پیرزن: درس میخونی؟
همونجور که نی رو توی پاکت شرکاکائو فرو میکنم میگم: نه کار میکنم
پیرزن: حالا که داری میخونی این آشغالا رو بریز دور رسیدی خونه یه چیز بخور
ای خدا چه غلطی کردم یه تعارف زدما
-مادر من حالا حالاها خونه نمیرم.. هنوز کارم تموم نشده
پیرزن: پس تو اتوبوس چیکار میکنی؟
سعی میکنم خونسردیمو حفظ کنم
-مادرجون همه کارا رو که تو شرکت و ادار……
میپره وسط حرفمو میگه: جامعه خراب شده دختر..
💔سفر به دیار عشق💔, [۱۴.۰۷.۱۶ ۱۴:۵۶]
. برو خونه… پدر و مادرت برات پول خرج میکنند تا به یه جایی برسی اونوقت تو این وقت بعداز ظهر تو خیابونا ول میچرخی
ترجیح میدم چیزی نگم… نی شبر کاکائو رو میارم تو دهنم که با اخم میگه: امان از دست شما جوونا
یه گاز به کیکم میزنمو میگم: مادر من شغل ایجاب میکنه از این آشغالا تو شکمم بریزم
یه خورده اخماشو باز میکنه و میگه: دخترجون بهتره بری خونه… گول این پسرای تیتش مامانی رو نخور… از نهارت میزنی.. از پولت میزنی
با دهن باز به پیرزنه نگاه میکنمو اون همونجور ادامه میده: از وقتت میزنی… خونوادت رو فریب میدی… آخرش چی برات میمونه بی آبرویی
نگاهی به صورتم میندازه و میگه: آدم با یه دعوای کوچولو با خونوادش از خونه قهر نمیکنه و به حرف پرای غریبه گوش نمیده
ای بابا… به خدا این پیرزنه یه چیزش میشه ها… چه غلطی کردم یه کیک بهش تعارف کردم
ترجیح میدم جوابشو ندم با ناراحتی کیک و شیرکاکائوم رو میخورم و وقتی به ایستگاه بعدی میرسم یه خداحافظی سرسری با پیرزن میکنمو پیاده میشم
هر چند موقع پیاده شدن بهم گفت: تو هم جای نوه ام میمونی حرفام رو به دل نگیر
هر چند بهش گفتم به دل نگرفتم حق با شماست
اما ته دلم یه خورده بهم برخورد… از قضاوتهای اشتباه دیگران بدم میاد… بعد از چند بار اتوبوس عوض کردن و یه خورده هم پیاده روی بالاخره به مطب میرسم… به سرعت از پله ها بالا میرمو خودم رو به طبقه ی موردنظر میرسونم… وقتی به طبقه ی مورد نظر میرسم تازه یاد آسانسور میفتم… این فکر و خیال دست از سرم برمیدارن… از بس تو فکر بودم اصلا متوجه ی آسانسور نشدم… به سرعت خودم رو به در مورد نظر میرسونمو در رو باز میکنم… خدا رو شکر به جز منشی کسی تو مطب نیست… در رو میبندم که باعث میشه منشی سرش رو بالا بیاره… میخواست چیزی بگه که با دیدن قیافه ی من حرف تو دهنش میمونه
لبخند غمگینی میزنمو میگم: با دکت……
سریع به خودش میادو میپره وسط حرفمو میگه: بله بله… از اونجایی که یه ربع دیر کردین فکر کردم نمیاین
با اینکه هنوز از دیدن صورت من متعجبه ولی چیزی نمیپرسه و همونجور ادامه میده: دکتر منتظرتونه
با لبخند میگم:ک شرمنده یه خورده دیر شد… با اجازه
سری تکون میده و هیچی نمیگه
به سمت اتاق دکتر حرکت میکنم… از اول صبح تا حالا فقط دارم بد میارم… یا دیر میرسم… یا حرف میشنوم… یا همه از دیدن قیافه ی کتک خوردم دهنشون باز میمونه… همینکه به اتاق دکتر میرسم چند ضربه به در میزنمو بدون اینکه منتظر اجازه ای از طرف دکتر باشم در رو باز میکنم و وارد اتاق میشم
💔سفر به دیار عشق💔, [۱۶.۰۷.۱۶ ۲۲:۳۶]
فصل چهاردهم
دکتر که پشت من مشغول تماشای خیابونا بود به سمت من برمیگرده و میگه: بالاخر………..
با دیدن حرف تو دهنش میمونه… زمزمه وار میگم: اینم سومین نفر…
تو دلم میگم البته اگه اون پیرزن رو در نظر نگیرم
با ناراحتی در رو پشت سرم میبندمو به سمت دکتر برمیگردمو میگم: سلام آقای دکتر
سری به نشونه ی سلام تکون میده و میگه: چه بلایی سر خودت آوردی؟
همونجور که به سمت مبل حرکت میکنم میگم: من نیاوردم دیگران آوردن
دکتر با ناراحتی میگه: واسه همین دیر رسیدی؟
همینکه به مبل میرسم خودم رو روش پرت میکنمو میگم: نه بابا… کتکا ماله دیشبه… سر کارم یه خورده معطل شدم
با قدمهایی بلند خودش رو به مبل میرسونه… رو به روی من میشینه و میگه: چی شده؟
-چیز چندان مهمس نیست بعد از مدتها یه نافرمانی کوچیک کردم خواستن اینجوری رامم کنند
با حالت گنگی نگام میکنه و میگه: چرا یه حرف ساده رو اونقدر میپیچونی که من دکتر هم چیزی ازش نمیفهمم
با صدای بلند میخندمو میگم: یعنی میخواین یگین دکترا همه چیز رو میفهمن
لبخندی میزنه و میگه: خارج از شوخی بگو چی شده؟
-چیز چندان مهمی نشده فقط یه مشت و مال حسابی نوش جان کردم
دکتر میخواد چیزی بگه که میگم: پدرم گفت آخر هفته ی دیگه برام خواستگار میاد
دکتر سری تکون میده و میگه: خب… مشکلش چیه؟
-بابام گفت باید بله رو به این خواستگاره بدم وقتی گفتم حاضر به ازدواج با کسی که دوستش ندارم نیستم اون هم این بلا رو سرم آورد تا بفهمم دنیا دست کیه؟
دکتر بهت زده نگام میکنه و میگه: یعنی هیچکس تو خونتون پیدا نمیشد جلوی بابات رو بگیره
آهی میکشمو میگم: تو این دنیا هم دیگه هیچکس پیدا نمیشه که هوای من رو داشته برسه چه برسه به اون خونه
دکتر با ناراحتی به گوشه ی لبم نگاه میکنه و میگه: یعنی فقط برای یه نه گفتن….
میپرم وسط حرفشو میگم: نه آقای دکتر… فقط بخاطر یه نه گفتن نبود… اتفاقات زیادی تو این مدت افتاده
دکتر: یه سوال
-بفرمایید
دکتر: میشه گفت همه ی اتفاقاتی که این روزا میفتن به گذشته ی تو مربوط هستن؟
از روی مبل بلند میشم… دکتر با تعجب نگام میکنه… لبخندی میزنمو کیفم رو روی مبل پرت میکنم
دکتر: اتفاقی افتاده؟
-اتفاق که نه… دوست دارم از پنجره نگاهی به بیرون بندازم… اجازه هست؟
لبخندی میزنه و میگه: راحت باش
به سمت پنجره حرکت میکنم
دکتر: جوابمو ندادی
وقتی به پشت پنجره میرسم دستامو تو جیب مانتوم فرو میکنم و آهی میکشمو به آسمون آبی نگاه میکنم… آسمون امروز خیلی خوش رنگه… لبخندی رو لبم میشینه
همونجور که به آسمون خیره شدم میگم: لحظه لحظه زندگی امروز من از همون روزا الهام میگیرن… همه چیز مربوط به گذشته ست… درسته یه اتفاقی افتاده شاید خیلیا بگن تموم شده ولی من میگم اون چیزی که دیگران اون رو تموم شده میدونند به نظر من هیچوقت تمومی نداره… چون توی حال و آینده ی من تاثیر داره… مثله یه نفر که توی یه تصادف فلج میشه… ممکنه اون تصادف تموم شده باشه ولی تاثیرش واسه ی همیشه تو زندگی طرف میمونه
نگامو از آسمون میگیرمو به آدمای تو پیاده رو زل میزنم
دکتر: بعضی مواقع حرفات زیادی ساده به نظر میرسن… بعضی مواقع هم اونقدر پیچیده به نظر میان که توشون میمونم… در نهایت نمیدونم حرفات ساده ان یا پیچیده فقط میدونم ساعتها فکرمو مشغول میکنند… وقتی اینجوری حرف میزنی معنی حرفاتو میفهمم اما درکشون نمیکنم… کل دیشب داشتم به زندگی تو فکر میکردم… نه اینکه بخوام ولی ناخودآگاه فکرم به حرفات کشیده میشد… من توی محیط خونه حرفی از کار نمیزنم ولی برای اولین بار اونقدر توی فکر بودم که برادرم کنجکاو شد و در کمال تعجب برای اولین بار براش از یکی از بیمارام گفتم… از تویی که اینقدر پیچیده و در عین حال ساده به نظر میرسی…
به سمت دکتر برمیگردم… لبخندی میزنمو میگم: سادست دکتر
با تعجب میگه: چی؟
شونه ای بالا میندازمو میگم: حرفام… رفتارام… شخصیتم…. هیچ چیز پیچیده ای در من وجود نداره… حرفای من پییچیده نیستن اگه درکشون نمیکنید دلیل بر این نیست که قابل درک نیستن دلیلش اینه که از گذشته ی من چیز چندانی نمیدونید… تجربه ها باعث میشن که دنیا رو بهتر از اون چیزی که هست بشناسیم و من اونقدر سختی کشیدم که پشت هر حرف ساده ام دنیایی تجربه پنهان شده… برای درک حرفاهای ساده ی من یا باید جای من باشین یا باید تجربه های من رو داشته باشین… هر چند که آرزو میکنم نه جای من باشین نه تجربه های تلخم رو تجربه کنید
دکتر: یعنی اینقدر تلخه؟
به طرف مبل قدم برمیدارمو
شونه ای بالا میندازمو میگم: چی بگم؟… من از گذشته ها میگم شما قضاوت کنید
دکتر: آره بگو… دوست دارم بدونم چه اتفاقی افتاد که به اینجا رسیدی
آهی میکشمو به ارومی روی یه مبل دو نفره میشینم و میگم:
💔سفر به دیار عشق💔, [۱۶.۰۷.۱۶ ۲۲:۳۶]
تا کجا گفته بودم؟
دکتر: تا ایمیل……….
دستمو بالا میارمو با لبخند میگم: یادم اومد
دکتر سری تکون میده منتظر میشه… وفتی سکوت دکتر رو میبینم شروع میکنم
-اون روز اونقدر گریه و زاری کردم که حالم بد شد…
چشمامو میبندم هنوز هم چهره ی شرمنده ی سیاوش رو جلوی خودم میبینم… تک تک اون لحظه ها تو ذهنم ثبت شده… لحظه ای که سیاوش از جاش بلند شد… لحظه ای که با بی حواسی برای چیزی که سفارش ندادی بودیم چند تا اسکناس از جیبش در اوردو روی میز گذاشت… لحظه ای که به سمت من اومد گوشیش رو از به زور از دستم گرفت… لحظه ای که به بازوم چنگ زدو من رو به زحمت بلند کرد… لحظه ای که زیر بغلم رو گرفت تا از بی حالی نیفتم… هنوز هم حرفایی که بین مون رد و بدل شد رو با جزئیات یادمه
سیاوش: ترنم تو رو خدا آروم بگیر
گریه های اون لحظه تا آخر از ذهنم پاک نمیشن
-چه جوری سیاوش… چه جوری آروم باشم… یکی داره با من بازی میکنه و من نمیدونم کیه
سیاوش: آروم باش ترنم… به خدا باور کردم… خودم همه چیز رو درست میکنم
-اخه چه جوری… اون لحن بیانش هم شبیه منه… آخه کسی رمز ایمیلم رو نداره
سیاوش: هیس… ساکت باش ترنم… تو رو خدا آروم بگیر
-سیاوش اگه سروش هم بفمه باورم نمیکنه.. مگه نه؟
سیاوش: ترنم تمومش کن… من فهمیدم اشتباه کردم… سروش هم باورت میکنه
-نه… نه… همه چیز زیادی واقعیه… اصلا میدونی چیه؟… تو همین الان هم باورم نداری
چشمامو باز میکنمو به دکتر نگاهی میندازم…
دکتر: بعدش چی شد؟
سرمو بین دستام میگیرمو میگم: سیاوش هر حرفی میزد من پرت و پلا جوابش رو میدادم… اصلا دست خودم نبود… یکی ته دلم میگفت وقتی سیاوش باور کرده لابد بقیه هم باور میکنند… سیاوش آخرسر چنان دادی سرم زد که کلا خفه خون گرفتم
دکتر با تعجب میگه: آخه چرا؟
-خیلی عصبی بود… یه جورایی حدس زده بود من بی گناهم… اما نمیدونست کیه که داره دو نفرمون رو به بازی میده… اگه قرار باشه در یک جمله حرفمو بزنم فقط میتونم بگم توی اون لحظه احساس من و سیاوش یه چیز بود… ترس… آره آقای دکتر من ترس از دست دادن سروش رو داشتم و سیاوش از نداشتن ترانه میترسید… من با گریه خودم رو خالی میکردمو سیاوش همه چیز رو تو خودش میریخت… نمیدونم اون طرف کی بود و هدفش چی بود… فقط میدونم به هدف نهاییش رسید…
دکتر: فکر میکنی هدف اون طرف چی بود؟
-نابودی چهار نفرمون… کسی که این بازی رو شروع کرده بود چه هدفی به غیر از این میتونست داشته باشه
دکتر متفکر میگه: بعدش چی شد؟
-سیاوش من رو به زور از کافی شاپ خارج کرد… اصلا من قدم بر نمیداشتم همه سنگینیمو انداخته بودم روی سیاوش اون بدبخت هم من رو میکشید… نه اینکه بخوام واقعا تحمل این رو نداشتم که راه بیام… سیاوش هم به خاطر اینکه آدمای تو کافی شاپ بهمون زل زده بودن مجبور شده بود از کافی شاپ خارج بشه… هر چند وقتی سرم داد زده بود و ساکت شده بودم ولی باز هم اشک میریختم و بی قراری میکردم… سیاوش از حرفاش پشیمون شده بود ولی دیگه توی اون لحظه کاری از دستش برنمی اومد… تونسته بود ساکتم کنه ولی تو آروم کردنم مهارت نداشت… فقط سه نفر توی دنیا میتونستن آرومم کنند… مادرم… برادرم طاهر… سروش…
چند لحظه مکث میکنمو بعد ادامه میدم: که امروز هیچکدومشون رو ندارم…
دکتر با دلسوزی نگام میکنه و من با لحنی غمگین میگم: داشتن که دارم ولی انگار ندارم
دکتر میخواد چیزی بگه که اجازه نمیدمو میگم: دکتر دلداری رو بذارید واسه ی آخر داستان… ترجیح میدم بقیه ماجرا رو بگم
دکتر با ناراحتی سری تکون میده و میگه: باشه ادامه بده
-اون روز اونقدر بی قراری کردم که به ماشین نرسیده از حال رفتم…
با صدای چند ضربه ای که به در میخوره ساکت میشم
دکتر: یه لحظه…
سری اکون میدم
که دکتر از جاش بلند میشه و به سمت در میره و در رو باز میکنه و میگه: چی شده؟
صدای منشی رو میشنوم که میگه: آقای دکتر یه کاری برام پیش اومده مجبورم زودتر برم
دکتر: باشه… فقط کلیدا رو بده که در رو قفل کنم
منشی: میذارم تو کشوی میزم خودتون بردارید
دکتر: باشه… خداحافظ
منشی: خداحافظ
دکتر در رو میبنده دوباره به سمت مبلها میاد و روبه روم میشینه و میگه: شرمنده، لطفا ادامه بده
لبخندی میزنمو میگم: دشمنتون شرمنده…
آره داشتم میگفتم اون روز از بس بی قراری کردم از حال رفتمو دیگه متوجه ی هیچی نشدم فقط وقتی به هوش اومدم خودم رو روی تخت درمونگاه و سیاوش رو هم کنار خودم دیدم
حرفا، عکس العملها، رفتارا و از از همه مهمتر پشیمونی سیاوش از طرز گفتن ماجرا همه و همه جلوی چشمم به نمایش در میان
سیاوش: ترنم بالاخره به هوش اومدی
-سیاوش من اینجا چیکار میکنم؟
سیاوش: فشارت پایین اومد از حال رفتی آوردمت درمونگاه د
💔سفر به دیار عشق💔, [۱۶.۰۷.۱۶ ۲۲:۳۶]
کتر برات سرم نوشت
-سیاو……
سیاوش: بهش فکر نکن…. حلش میکنم
-باور کن کار من نیست
دکتر میپره وسط حرفمو میگه: اون روز سیاوش باورت کرد؟
-نمیدونم… زبونی میگفت میدونم ولی ته چشماش هنوز هم شک و تردید رو میدیدم… حتی وقتی بهش گفتم باور کن کار من نیست فقط سری تکون داد
دکتر: به سروش و ترنم گفتین؟
آهی از سر پشیمونی میکشمو میگم: نه نگفتیم… یکی دیگه از اشتباهات بزرگ زندگیم همین بود… آقای دکتر من تو زندگیم اشتباهات زیادی کردم ولی گناهی مرتکب نشدم من یه بار به اصرار ترانه موضوع مسعود رو از سروش مخفی کردم… یه بار هم از ترس عکس العمل بقیه موضوع ایمیلا رو به هیچکس نگفتم… سیاوش خیلی اصرار کرد که حداقل به سروش و ترنم بگیم ولی من میترسیدم
دکتر: آخه از چی؟
-وقتی تردیدای سیاوش رو میدیدم وقتی یاد عکس العمل قبلش میفتادم با خودم میگفتم لابد بقیه هم همین فکرو میکنند… با خودم میگفتم خودم اون طرف رو پیدا میکنم… هر چند سیاوش هم ماجرا رو دنبال میکرد ولی اون معتقد بود باید به خونواده هامون بگیم تا همه در جریان باشن… ولی من فکر میکردم اگه به کسی بگیم برای من بد میشه… چون اون ایمیلا فقط من رو آدم بده میکرد… تحمل نگاه های پر از شک و تردید دیگران رو نداشتم… سیاوش رو به جون ترانه قسم دادم… ازش یه هفته فرصت خواستم… بهش گفتم همه ی سعیم رو میکنم تا اون طرف رو پیدا کنم
دکتر: حماقت کردی
سرمو تکون میدمو میگم: میدونم… هر چند گناهی مرتکب نشدم ولی بعضی جاها خودم به شک و تردید دیگران دامن زدم… مثلا همین اصرار بیجای من برای نگفتن باعث شد بعدها خود سیاوش هم من رو زیر سوال ببره
دکتر: به هیچکس در مورد این ماجرا نگفتی؟
-چرا… به دو نفر از دوستام گفتم… یکی ماندانا که دوست دوران دانشگاهم بود یکی هم بنفشه که به جز اینکه تو دانشگاه با هم بودیم همبازی دوران کودکیم بود… دوستای زیادی داشتم اما به جز این دو نفر با کسی صمیمی نبودم… البته با بنفشه خیلی صمیمی تر بودم… به ماندانا هم کم و بیش حرفام رو میزدم ولی نه در حد بنفشه… من و ماندانا و بنفشه تو محیط دانشگاه همیشه با هم بودیم اما اون روزا که اون بلا سرم اومد بنفشه رو کمتر میدیدم
دکتر: چرا؟
-سال آخر دانشگاه بنفشه تصمیم گرفته بود تو شرکت باباش کار کنه… میگفت میخوام مستقل بشم دوست ندارم بابام خرجم رو بکشه… بعد از کلاس سریع به شرکت باباش میرفت… از همون روزای اول که اومده بود دانشگاه دوست داشت دستش تو جیب خودش بره اما باباش میگفت اول درس بعدا کار ولی سال آخر تونست باباش رو راضی کنه
دکتر: اگه با ماندانا زیاد صمیمی نبودیی چرا ماجرا به این مهمی رو بهش گفتی؟
اول به بنفشه گفتم بدون هیچ شک و تردیدی باورم کرد… باهام اشک ریخت… باهام غصه خورد… من رو در آغوشش گرفت و بهم دلداری داد… ولی از اونجایی که هم درس میخوند و هم کار میکرد خیلی روم نمیشد بهش زنگ بزنمو باهاش درد و دل کنم… کم کم ماندانا با دیدن حال و روزم مشکوک شد و شروع به کنجکاوی کرد من هم که محتاج یه آغوش پرمهر بودم دلم رو به دریا زدمو ماجرای اصلی رو بهش گفتم از اونجا بود که صمیمیت من و ماندانا بیشتر ا قبل شد… بنفشه هم در حاشیه بود ولی بیشتر با ماندانا حرف میزدم نمیخواستم بنفشه رو از کار و زندگیش بندازم هر چند بنفشه هم خیلی کارا در حقم کرد ولی از اونجایی که از برخی جزئیات بیخبر بود اون هم در آخر قیدم رو زد… تنها کسی که لحظه به لحظه با من همراه بود ماندانا بود… ماندانا تنها کسیه که با من اون ترسا و استرسها رو تجربه کرده
سری تکون میده و میگه: از بقیه ماجرا بگو… اتفاق بعدی چی بود؟
————–
-یه هفته از ماجرای اون ایمیلا میگذشت و توی اون هفته کار من گریه و زاری شده بود… مامان و ترانه چند بار مچ من رو حین گریه کردن گرفته بودن اما من کار زیاد سروش و دلتنگی خودم رو بهونه میکردم و از جواب دادن طفره میرفتم… بنفشه و ماندانا هم اصرار میکردن به خونوادم بگم ولی من قبول نمیکردم… شاید اگه اون روز سیاوش باهام تا اون حد تند برخورد نکرده بود عکس العمل من هم متفاوت میشد اما سیاوش مثله همیشه عصبی شد و عکس العمل من هم در برابر عصبانی شدن سیاوش فقط و فقط ترس و استرس بود و بس… من هر صبح و هر شب برای سیاوش زنگ میزدمو میگفتم خبری نشد؟… و اون هم عصبی تر از قبل میگفت نه… هر دومون درمونده شده بودیم… من و ماندانا بارها سر مسئله ی ایمیلا فکر کرده بودیم ولی نتیجه ای نداشت
دکتر: هیچوقت به کسی شک نکردی؟
-نه… یعنی هیچکس برام مشکوک نبود… ولی بنفشه میگفت هر کسی هست آشناست
دکتر: یعنی از دوستات
-نمیدونم
سرمو بین دستام میگیرمو تکرار میکنم: نمیدونم… واقعا نمیدونم… یه چیزایی هنوز که هنوزه برای خودم هم گنگه… مثلا زمان ارسال ایمیلا… همه ی ایمیلا بدون استثنا
💔سفر به دیار عشق💔, [۱۶.۰۷.۱۶ ۲۲:۳۶]
زمانی ارسال شده بود که من خونه نبودم و در عین حال تنها بودم.. یعنی هیچکس همراهم نبود که به عنوان شاهد با خودم ببرم به خونوادم نشونش بدم…
دکتر با تعجب میگه: یعنی تا این حد باهات دشمنی داشت که اینقدر برنامه ریزی شده عمل میکرد؟
-من هم همین رو میگم… آخه کی میتونه تا این حد با من دشمن باشه؟… من یه دختر معمولی با رویاها و آرزوهای دخترونه خودم بودم… عضو هیچ گروه یا فرقه ی خاصی نبودم… اهل هیچ کار خلافی هم نبودم… اشتباهات من توی شیطنتام خلاصه میشد پس چرا باید یه نفر اینقدر حساب شده تصمیم به خرابی زندگیم میگرفت؟
دکتر متفکر به رو به رو خیره میشه و من ادامه میدم: تو اون یه هفته خیلی با ماندانا حرف زدم ولی نتیجه ای نداشت بعضی شبا هم با بنفشه سر مسئله ی دزد و ارتباطش با ایمیلا بحث میکردیم… بنفشه حرفایی میزد که به ظاهر منطقی به نظر میرسیدن ولی هردومون مدرکی برای اثبات حرفامون نداشتیم… بنفشه میگفت صد در صد کار یکی از آشناهاست… و بیشتر سر دوستام تاکید داشت
دکتر: کدوم؟
-نمیدونست فقط میگفت هر کسی اینکار رو کرد آشنا بوده چون از همه رفت و آمدات خبر داشت
دکتر سری به نشونه ی مثبت بودن تکون میده و میگه: اینکه طرف آشنا بوده روشنه ولی چرا رو دوستات تاکید داشت
حرفای بنفشه تو گوشم میپیچه
بنفشه: ده هزار بار بهت گفتم هر کس و ناکسی رو خونه راه نده
-چه ربطی داره بنفشه… چرا چرت و پرت میگی
بنفشه: هنوز نفهمیدی دختره ی بی عقل؟
-چی رو؟
بنفشه: به نظر من کار یکی از اون دوستای بیشعورته… هزار بار گفتم هر کسی اومد گفت سلام باهاش دوست نشو… سروش بدتیکه ایه… حتما میخوان با اینکارا رابطه تون رو بهم بزنند
-بنفشـــــــــه
بنفشه: بنفشه و مرگ… خستم کردی… گوش میدی یا نه؟
-….
بنفشه: وقتی دوستات رو دعوت میکنی مثل من و ماندانا باهاشون راحتی؟
-یعنی چی؟
بنفشه: یعنی اجازه میدی از کامپیوتر و وسایل شخصیت استفاده کنند
-منظورت اینه که……..
بنفشه: بله… منظورم اینه که ممکنه این بی دقتی کار دستت داده باشه
-آخه احمق جون کسی که این همه حساب شده ایمیلا رو ارسال کرده به راحتی میتونست با داشتن ایمیلم پسوردم رو هک کنه… یعنی میخوای بگی اون بدبخت یه هکر پیدا نکرد؟ پیدا کردن که هیچی ممکنه ودش هکر باشه
بنفشه: فعلا که بدبخت تویی نه اون آدم بیشعوری که این کارو با تو کرده… ولی با همه ی اینا حواست بهتره حواست به همه چیز باشه… خیلی نگرانتم… باز هم میگم به سروش و خونوادت بگو
-میترسم بنفشه… میترسم بهم شک کنند
صدای عصبی بنفشه رو میشنوم
بنفشه:آخه احمق جون همه که مثل سیاوش نیستن… عصبانیت بیمورد سیاوش دلیل بر این نیست که بقیه هم مثل اون با این مسئله برخورد کنند… بهتره به بقیه رو هم در جریان بذاری… صد در صد بزرگترها بهتر میتونند تصمیم گیری کنند
دکتر: بالاخره چی شد…گفتی؟
-نه… یعنی چه جوری بگم… حرفای بنفشه مجابم کرده بود … اون شب کلی با خودم فکر کرده بودم که چه جوری ماجرا رو به سروش و خونوادم بگم که نسبت به من بدبین نشن… تا صبح بیدار بودمو فکر میکردم… هر چند به نتیجه ای نرسیدم که چه جوری باید ماجرا رو تعریف کنم ولی چاره ی دیگه ای هم برام نمونده بود… میدونستم حق با بنفشه ست اما نمیدونستم چه جوری موضوع ایمیلا رو مطرح کنم
————
اون روز صبح کلاس داشتم… زودتر از همیشه از خونه بیرون زدمو به ماندانا هم گفتم اگه میتونه زودتر خودش رو برسونه… زودتر از ماندانا به دانشگاه رسیدمو توی محوطه ی دانشگاه منتظر ماندانا شدم… ماندانا یه ربع بعد از من رسیدو وقتی من رو دید سریع پرسید چی شده… من هم که فقط منتظر همین سوالش بودم شروع به تعریف ماجرا کردم… بهش گفتم که میخوام همه چیز رو برای خونوادم تعریف کنم حرفای بنفشه رو هم براش گفتم… هیچی نمیگفت فقط به حرفام گوش میکردو به زمین خیره شده بود… وقتی حرفام تموم شد فقط یه حرف تحویلم داد… «هر کاری که فکر میکنی درسته انجام بده… »… جوابش فقط همین بود…اون روز سر هیچکدوم از کلاسها ننشستم… از اول تا آخر با ماندانا در مورد اتفاقات اخیر صحبت کردمو در نهایت هم به سیاوش خبر دادم که تصمیم گرفتم ماجرا رو به خونواده بگم…
دکتر: عکس العملش چی بود؟
-خیلی خوشحال شد و بهم اس داد که باید خیلی زودتر از اینا این کار رو میکردیم… بعدش هم به سروش زنگ زدمو گفتم با سیاوش به خونمون بیاد کار مهمی باهاش دارم… هر چند نگران شد و ماجرا رو جویا شد ولی من بهش گفتم نگران نباش مسئله ی چندان مهمی نیست…
دکتر: آخه چرا این حرف رو زدی؟
-نمیخواستم نگرانش کنم… ایکاش همون لحظه همه چیز رو تعریف میکردم… هر چند حالا که فکر میکنم میبینم حتی اگه همون لحظه هم همه چیز رو تعریف میکردم باز هم هیچی درست نمیشد
دکتر: چرا اینطور فکر
💔سفر به دیار عشق💔, [۱۶.۰۷.۱۶ ۲۲:۳۶]
میکنی؟
-چون کسی که با من دشمنی داشت دست بردار نبود تا نابودم نمیکرد آروم نمینشست
دکتر: بعدش چی شد؟
-بهش گفتم امروز که دیدمت همه چیز رو برات تعریف میکنم اون هم قبول کردو گفت تا ظهر خودش رو میرسونه… بعد از خداحافظی از سروش ماندانا رو به زور فرستادم بره سر کلاس بعدیش بشینه خودم هم به سمت خونه حرکت کردم ولی وقتی پامو تو خونه گذاشتم با جیغ و دادهای ترانه، چشمهای سرخ شده ی بابا، نفرینای مامان و اخمهای در هم برادرام مواجه شدم… توی اون لحظه توی دلم با خودم میگفتم…«خیلی دیر تصمیم گرفتی ترنم… خیلی»… میدونستم که بیچاره شدم مطمئن بودم که ماجرا هر چی هست مربوط به خودمه
دکتر: پس بالاخره اقدام بعدی رو کرده بود؟
-آره… عکسهای من و سیاوش رو واسه ترانه فرستاده بود
دکتر: کدوم عکسها؟
-از ترس من در شب دزدی سواستفاده کرده بود… وقتی شب دزدی از ترس به سیاوش چسبیده بودمو ول کنش نبودم اون طرف داشت با خیال راحت بر علیه من و سیاوش عکس میگرفت… تو اون عکسا من تو بغل سیاوش بودمو داشتم گریه میکردم… لحظه های بدی بود آقای دکتر… اون هم خیلی بد… ده دقیقه بعد از من سیاوش و سروش هم رسیدن… سروش با دیدن عکسها با ناباوری به من و سیاوش خیره شده بود…
میپره وسط حرفمو میگه: مگه شماها در مورد اون شب به خونوادتون نگفته بودین؟
-چرا به خونوادمون گفته بودیم… ولی دیگه اینقدر با جزئیات هم نگفته بودیم آخه چی میتونستم بگم میگفتم از ترس پریدم تو بغل سیاوش اون هم برای اینکه آروم بشم هیچی نگفت
دکتر سری تکون میده و میگه: احتیاجی به توضیح بیشتر نیست خودم گرفتم… بقیه ماجرا رو بگو
-سیاوش رنگ به رو نداشت… من هم خیلی ترسیده بودم
یه قطره اشک از گوشه ی چشمم سرازیر میشه و یاد اون روز باعث میشه دلم آتیش بگیره… ناله های ترانه بدجور دلم رو میسوزونه
ترانه: سیاوش اینا همش فتوشاپه مگه نه؟
سیاوش با ترس و لرز حرف میزد: ترانه فتوشاپ نیست و………
ترانه: چی میگی سیاوش؟ یعنی چی فتوشاپ نیست؟
بابا: ترنم اینجا چه خبره؟
-بابا به خدا اونجور که شماها فکر میکنید نیست
هنوز نگاه سرد سروش رو به خاطر دارم هنوز لحن سردش تنم رو میلرزونه
-سروش به خدا داری اشتباه فکر میکنی؟
سروش: تو از اشتباه درم بیار… تو بگو این عکسا چی میگن؟
-به خدا این عکسا واسه شبه دزدیه… من خیلی ترسیده بودم… از ترس این عکس العمل رو نشون دادم… میتونی از سیاوش بپرسی
ترانه: ترنم…….
-ترانه به خدا من کاری نکردم… یه لحظه خودت رو بذار جای من… من ترسیده بودم و نمیدونستم باید چیکار کنم شماها نبودین.. سروش هم نبود… تنها کسی که…….
ترانه: اصلا چرا اونشب خونه ی خاله نرفتی؟…
-ترانه…….
ترانه: چیه؟… لابد همه ی اون ادا و اصولاتون هم مسخره بازی بود…
– ترانه اگه من و سیاوش با هم صنمی داشتیم که اون عکسا رو واست نمیفرستادیم
ترانه:حتما یکی شما دو نفر رو با هم دیگه دید و عکس گرفت شما هم اون دروغا رو سرهم کردین
-ترانـــه
مامان: ترانه و چی؟… یه جواب قانع کننده تحویلمون بدین… بهم بگو چرا اون روز خونه ی خالت نرفتی؟
-شما که میدونید من از خاله خوشم نمیاد
دکتر: بعدش چی شد؟
-اون روز خیلی بحث کردیم… همه سعی در متهم کردن من و سیاوش داشتن… من و سیاوش حتی موضوع ایمیلها رو هم گفتیم ولی وضع بدتر شد البته نه برای سیاوش برای من… ترانه که اول میگفت این هم نمایش شما دو نفره ولی وقتی سیاوش باهاش حرف زد نظرش عوض شدو من رو متهم کرد…
لبخند تلخی میزنم… حرفای ترانه تو گوشم میپیچه
ترانه: لابد خونه ی خاله نرفتی تا سیاوش رو به خونه بکشونی و به هدفت برسی
تو اون لحظه ها هیچکس طرفدارم نبود… داشتم از سروش هم ناامید میشدم که با شنیدن حرف آخر ترنم دادش بلند میشه
سروش: خجالت نکشین… همین جور به زنم تهمت بزنید… بخاطر احترام به من هم شده یه بار مراعات نکنیدا خیالتون……
بابا: سرو……..
سروش: چیه پدرجون… میگید ساکت بشینم تا دخترتون هر چی خواست بار زنم کنه… هر چند به خاطر پنهون کاری به خاطر موضوع ایمیلها خیلی ازش دلخورم اما این رو هم خوب میدونم زن من خائن نیست…
ترانه:اما……..
داد سروش توی اون لحظه ترانه رو هم ساکت کرد
سروش:گفتم این بحث رو همین جا تمومش کنید… من نمیدونم موضوع از چه قراره اما مطمئنم ترنم بیگناهه… به زن من به چشم یه خائن نگاه نکنید
ترانه: سروش خودت هم…..
سروش: ترانه خانم چطور در عرض پنج دقیقه شوهرت رو تبرئه کردی بعد از من انتظار داری این مزخرفات رو باور کنم
سیاوش: سروش
سروش: سیاوش حرف نزن… خودت هم خوب میدونی ترنم اهل این کارا نیست… برای خلاصی از این ماجراها همه تون دنبال گناهکار میگردین و ساده تر از ترنم هم سراغ ندارین… واقعا براتو
💔سفر به دیار عشق💔, [۱۶.۰۷.۱۶ ۲۲:۳۶]
ن متاسفم
بعد از تموم شدن حرفش دست من رو گرفت و به زور دنبال خودش کشید… من رو از خونه خارج کردو به سمت ماشین خودش هل داد…
دکتر: واقعا باورت داشت یا در حد یه حرف بود
لبخندی میزنمو میگم: شاید باورتون نشه ولی صداقت رو میشد از تک تک کلمه هایی که میگفت فهمید… همه ی کلماتش سرشار از عشق بود… … معلوم بود باورم داره… معلوم بود داره حقیقت رو میگه… چشماش مثله چشمای سیاوش پر از شک و تردید نبود… تنها چیزی که تو چشماش میشد دید نگرانی بود … هر چند ظاهرش پر از اخم و خشم بود ولی از تو چشماش میتونستم احساس واقعیش رو بخونم… میدونستم خیلی نگرانه منه
———
دکتر: بعدش سروش چیکار کرد؟
-با جدیت بهم گفت تو ماشین بشینمو خودش هم تو ماشین نشست بعد هم ماشین رو روشن کردو به سرعت از خونه دور شد… معلوم بود مقصدی نداره فقط بی هدف تو خیابونا دور میزد… حدود یک ساعت فقط تو خیابونا چرخید هیچی نمیگفت… نه دادی نه فحشی نه فریادی نه سرزنشی نه کتکی هیچی… تنها عکس العملش سکوت بود با اخم به رو به رو خیره شده بود و ماشین رو میروند… بعد از یک ساعت بالاخره خسته شد و ماشین رو یه گوشه پارک کرد… میخواستم باهاش حرف بزنم که با جدیت گفت:« الان نه ترنم»… با این حرفش حرف تو دهنم موند ترجیح دادم حرفی نزنم تا یه خورده آروم بشه… اون هم سرش رو روی فرمون گذاشته بودو هیچی نمیگفت… معلوم بود از درون داره خودش رو میخوره اما از بیرون هیچی معلوم نبود تنها کسی که شناخت کاملی ازش داشت من بودم… شاید اگه کسی توی اون لحظه سروش رو میدید فکر میکرد آرومه آرومه ولی منی که پنج سال باهاش بودم میدونستم از هر زمان دیگه ای ناآرومتره… تو اون لحظه حرفی نمیزد تا خشمش رو سر من خالی نکنه… میدونستم بیشتر از همیشه از دست من دلخوره… نه برای ایمیلا… نه برای عکسا… نه برای اینکه تو اون لحظه تو آغوش سیاوش رفتم فقط به خاطر یه چیز و اونم بدقولی… من بهش قول داده بودم هیچ چیز رو ازش مخفی نکنم… اما مخفی کردم و سروش رو آزردم… حدودای یه ربع بیست دقیقه گذشت بالاخره سروش به حرف اومدو ازم خواست همه چیز رو دوباره براش تعریف کنم و من هم همه چیز رو گفتم… آره آقای دکتر… همه چیز رو گفتم… سروش فقط گوش کردو در آخر گفت… اصلا ازت انتظار نداشتم…
اشک از گوشه ی چشمام سرازیر میشه… چشمامو میبندمو حضور دکتر رو فراموش میکنم… خودم رو توی ماشین میبینم… سروش کنارمه و به اندازه ی همه ی دنیا ازم دلخوره
-سروش به خدا ترسیدم
سروش: من بهت اعتماد کردم ترنم… آزادت گذاشتم تا خودت همه ی مسائل رو بهم بگی
-به خدا…………
هنوز دادش تو گوشمه
سروش: خفه شو ترنم… فقط خفه شو… امروز این توهین هایی که به تو شد در اصل من رو زیر سوال برد… میفهمی؟… با هر حرفی که در موردت میزدند من میشکستم… اگه از اول به من میگفتی اجازه نمیدادم هیچ کدوم از این اتفاقا بیفته
-به خدا ترسیدم
سروش: از چی ترسیدی؟… ها… به من بگو از چی ترسیدی؟… از اینکه کتکت بزنم… که باهات بدرفتاری کنم؟… تا حالا از من رفتار این چنینی دیده بودی که اینطور برداشت کردی؟
-این طور برداشت نکردم سروشم
سروش: پس از چی ترسیدی؟
همونجور که اشک میریختم جواب دادم
-ترس من از فحش و بد و بیراه نبود… ترس من از کتک و سیلی و این حرفا هم نبود… من از ازدست دادنت ترسیدم… ترسیدم که تو هم مثله سیاوش برخورد کنی… از عکس العملت ترسیدم
هنوز هم اشکی که از گوشه ی چشم سروش سرازیر شد مثلی خنجری قلبم رو تیکه پاره میکنه
سروش: ترنم آخه چرا بهم اعتماد نکردی؟… من که همه جوره باهات راه اومدم پس چرا باورم نکردی؟… من کی مثله داداشم عمل کردم که این باره دوم باشه
اون لحظه با هق هق جواب میدادم.. اصلا نمیدونم چه جوری متوجه ی حرفام میشد… از بس هق هق میکردم حرفام واضح شنیده نمیشد
-شرمندتم سروش… تو رو خدا ببخش
سروش: چند بار ترنم؟… چند بار ببخشم… من باید اینجوری بفهمم؟
-به خدا امروز میخواستم بهت بگم
سروش: یه هفته از جریان گذشته و تو تازه میخواستی امروز بهم بگی… این بود جواب اعتمادم
-سروش تو رو خدا تو یکی باورم کن… میدونم اشتباه کردم ولی….
سروش: میدونم… ولی یادت باشه به این راحتیا بخشیده نمیشی… فعلا میخوام اون آدم عوضی رو پیدا کنمو بفهمم هدفش از این کارا چیه؟…
-سرو…….
سروش: هیچی نگو ترنم… اینبار بهت سخت میگیرم تا واسه ی همیشه یادت بمونه که حق نداری هیچی رو از من مخفی کنی… از بس از اشتباهاتت راحت گذاشتم سرخود شدی… اگه از روز اول بهم حقیقت رو میگفتی کارمون به اینجا نمیکشید…
-میتر…….
سروش: بله بله.. میدونم خانم میترسیدن… اما با یه ترس بیجا باعث شدی امروز بهت تهمت بزنند… میدونی اون لحظه چه حالی داشتم؟… فکر میکنی
💔سفر به دیار عشق💔, [۱۶.۰۷.۱۶ ۲۲:۳۶]
واسه خودم ناراحت بودم؟… اگه اینجور فکر میکنی باید بگم خیلی احمقی… من امروز از خرد شدن تو شکستم… از اشکهای تو داغون شدم… از نگاه های پر از تردید دیگران عصبی شدم…
-سروش به خدا خیلی شرمنده و پشیمونم
سروش: شرمندگی و پشیمونیت کجای مشکل امروز رو حل میکنه؟
اون لحظه هیچ جوابی برای حرفای منطقی سروش نداشتم… سکوت کردمو سروش هم تا میتونست از من و رفتاری که در پیش گرفته بودم گله کرد
یاد حرفای آخرش میفتم
سروش: از اونجایی که جدیدا خیلی بی پروا عمل میکنی تا حل شدن این مشکلات اخیر خودم میبرمت بیرون و خودم هم برمیگردونمت… بدون اجازه ی من حق نداری پات رو از خونه بیرون بذاری
چشمامو باز میکنمو دکتر رو میبینم که با نگرانی بهم زل زده و هیچی نمیگه
لبخندی مینزنمو ادامه میدم: حقم بود آقای دکتر… واقعا حقم بود… من باید به سروش میگفتم ولی پنهون کاری کردم
دکتر: هر کسی ممکنه یه جاهایی اشتباه کنه
-کار من خیلی بیشتر از یه اشتباه بود… سیاوش، بنفشه، ماندانا همه و همه اصرار داشتن که بگم ولی من نگفتم…باز هم نگفتم… لعنت به من
دکتر: تو که میگی گفتن و نگفتنش فرقی نمیکرد
-آره… فرقی نمیکرد… چون صد در صد با مدارک بعدی که اون طرف رو میکرد همه بهم شک میکردن… حتی اگه اون مدارک هم تاثیری نداشت صد در صد باز هم دست به کار میشد… اون طرف کمر به نابودیم بسته بود… ولی من یه عاشق بودم… حق نداشتم در بدترین شرایط هم چیزی رو از عشقم مخفی کنم… همه میگفتن کارت اشتباهه… خودم هم میدونستم نگفتنم اشتباهه ولی باز ادامه میدادم… حالا که فکر میکنم میبینم کار من اشتباه نبود حماقت محض بود… اشتباه در صورتی اشتباهه که ندونی ولی وقتی دونسته مرتکب اشتباهی میشی داری حماقت میکنی
دکتر: ولی سروش باورت کرد… بهت شک نکرد.. فقط ازت دلخور شد
– درسته… ولی همین که ناراحتش کردم همین که دلخورش کردم همین که اشکی رو از گوشه ی چشمش سرازیر کردم… دلم رو آتیش میزنه…بعضی مواقع با خودم میکنم
شاید اگه مخفی کاری نمیکردم سروش هیچوفت بهم شک نمیکرد هر چند یه حدسه ولی مطمئنم حماقتهای خودم هم در عکس العمل سروش نقش داشته… خودم هم دیگه نمیدونم اگه حماقتهام نبود باز هم زندگیم این میشد یا نه… خیلی وقتا با خودم میگم هدف اصلی من بودم… چون به جز عکسا بقیه مدارک هم بر علیه من بود… اگه قرار بود سیاوش هم به همراه من خراب بشه باید بر علیه اون هم مدرکی ارائه میشد… سیاوش در حاشیه بود قربانی اصلی ماجرا من بودم… واسه همین هم هست که سیاوش در دادگاه دیگران تبرئه شد ولی من در ذهن همه یه خائنه گناهکار باقی موندم
———-دکتر: وقتی به خونه برگشتی عکس العمل بقیه چی بود؟
سری تکون میدمو میگم: اون روز سروش وقتی من رو به خونه برگردوند به همه گفت که دوست ندارم به زنم تهمت زده بشه اگه بخواین بهش نگاه چپ بندازین مجبور میشم زودتر از این خونه ببرمش چون به بیگناهیش ایمان دارم… بعد بدون اینکه منتظر جواب کسی بشه سالن رو ترک کرد بعد از مدتی هم از خونه خارج میشه… بابا و طاهر بیشتر از بقیه هوام رو داشتن هر چند باهام سرسنگین بودن ولی انگار اونا هم نمیتونستن این تهمت سنگین رو باور کنند… مامان و طاها و ترانه بر علیه من بسیج شده بودن… هر چند مامان هیچی نمیگفت اما از توی چشماش دلخوری و عصبانیت موج میزد… با همه ی اینا همه یه هدف مشترک داشتن و اون هم پیدا کردن اون طرف بود… انگار ته دل همه شون این امید وجود داشت که من میتونم بیگناه باشم… بدبختی اینجا بود که اون طرف هم حساب شده جلو میومد… از ایمیل من استفاده میکرد… از عکسهای واقعی استفاده میکرد… در کل مدرک جعلی ای در کار نبود و من با ترس منتظر اقدام بعدیش بودم… کماکان با ماندانا و بنفشه در تماس بودم… ماندانا به حرفام گوش میکرد راهکار ارائه میکرد ولی تصمیم گیری رو به عهده ی خودم میذاشت شعارش این بود که باید خودت درستی و غلطیش رو تشخیص بدی… ماندانا هیچوقت توی تصمیم نهایی بهم فشار نمیاورد… راهنماییش رو میکرد ولی تحت فشار قرارم نمیداد اما بنفشه وقتی میدید به هیچ نتیجه ای نرسیدم مدام غر میزد… تو اون روزا بنفشه و ماندانا رفتاراشون مخالف هم بود… ماندانا سعی میکرد مثله یه مشاور عمل کنه ولی بنفشه طوری رفتار میکرد که انگار این اتفاق واسه خودش افتاده… نمیدونم متوجه ی منظورم میشین یا نه…
دکتر: میخوای بگی بنفشه نگرانتر از ماندانا به نظر میرسید اما ماندانا رفتاراش عاقلانه تر بود
-اوهوم… ماندانا میگفت به بقیه کار نداشته باش به خودت و سروش فکر کن و بهترین تصمیم رو بگیر… مهم نیست من یا بنفشه چه نظری داریم اما بنفشه با اینکه از جزئیات ماجرا زیاد باخبر نبود باز هم مدام میگفت ترنم زودتر یه فکری بکن میترسم اون طرف یه اقدام دیگه بکنه…
دکتر: خودت رفتار کدوم رو بیشتر قبول
💔سفر به دیار عشق💔, [۱۶.۰۷.۱۶ ۲۲:۳۶]
داشتی؟
-نمیدونم… بنفشه خیلی نگرانم بود و من وقتی رفتاراشو میدیدم به خودم به خاطر داشتن چنین دوستی افتخار میکردم ولی با همه ی اینا اون همه نگرانیش به من هم استرس وارد میکرد اما ماندانا سعی میکرد با آرامش برخورد کنه یه جورایی با حرفاش آرومم میکرد
دکتر متفکر میگه: اگه خودت جای دوستات بودی کدوم روش رو انتخاب میکردی؟
-من و ماندانا از خیلی جهات بهم شباهت داریم… من رفتار ماندانا رو بیشتر میپسندم… خونسرد و در عین حال منبع آرامش… شاید باورتون نشه یه بار خیلی اتفاقی دیدم داره در مورد من با بنفشه حرف میزنه و گریه میکنه اون روز فهمیدم که جلوی من ناراحتیشو بروز نمیده تا من رو غمگین تر نکنه… خیلی خیلی بهش مدیونم…اگه ماندانا رو اون روزا نداشتم داغون تر از اینی که هستم میشدم
دکتر: ماجرای بعدی چی بود؟
-ماجرای بعدی و البته ضربه ی آخر دو هفته ی بعد بهم وارد شد… اون روز از صبح زود کلاس داشتم تا ساعت 4 بعدازظهر… یادمه کلاس اولم تموم شده بودو من میخواستم با یکی از دوستام تماس بگیرمو بهش بگم جزوه ای که بهش دادم رو بهم برگردونه اما هر چی دنبال گوشیم گشتم نبود که نبود… من احمق هم فکر کردم صبح زود که با عجله از خونه خارج شدم لابد گوشی رو توی خونه جا گذاشتم… خیلی بیخیال سر کلاس بعدی نشستم وسطای کلاس بودم که یه نفر چند ضربه به در زدو به استاد گفت دو نفر با خانم مهرپرور کار دارن… استاد بهم اجازه داد از کلاس خارج بشم همینکه پام رو از کلاس بیرون گذاشتم با سروش و سیاوش رو به رو شدم… چشمای سیاوش به خون نشسته بود و رگ گردن سروش هم متورم شده بود… اگه بخوام در مورد ترسم حرفی بزنم در یه جمله خلاصش میکنم من در اون لحظه سکته رو زدم… سیاوش با خشم میخواست به طرف من بیاد که سروش نذاشتو خودش با گامهای بلند به طرف من اومد… به بازوم چنگ زدو من رو با خودش به سمت در خروجی دانشگاه کشید… هر چی میپرسیدم چی شده هیچی نمیگفت… خودم هم خوب میدونستم مدرک بعدی رو شده… مدرکی که دروغینه ولی در عین حال واقعی به نظر میرسه… سیاوش هم با عصبانیت پشت سر ما حرکت میکرد و منتظر یه تلنگر بود تا همه ی خشمش رو سر یه نفر خالی کنه و صد در صد در دسترس تر از من در اون لحظه پیدا نمیشد… وقتی به ماشین سیاوش رسیدیم سروش در رو باز کرد و من رو به داخل ماشین هل داد خودش هم روی صندلی عقب کنارم نشست… سیاوش با خشم به سمت در راننده رفت و در رو باز کرد… خودش رو روی صندلی پرت کرد و در رو اونقدر محکم بست که من از ترس دستم رو روی قلبم گذاشتم و چشمامو بستم
دکتر: شرط میبندم مدرک هر چیزی که بود مربوط به گوشیت بود
خنده ی تلخی میکنمو سری به نشونه ی تائید حرفش تکون میدم و میگم: درسته…
یه نفر از جانب من به سیاوش اس ام اس زده بود که من فهمیدم کی عکسا رو فرستاده… باورتون میشه دکتر من با سیاوش توی یه کافی شاپ قرار گذاشته بودم ولی خودم خبر نداشتم… سیاوش هم خیلی خوشحال میخواست بره سر قرار که سروش رو توی شرکت دیدو همه ی ماجرا رو براش تعریف کرد… و اونجا بودش که به من مشکوک شد چون من اگه چیزی فهمیده بودم باید به سروش میگفتم ولی وقتی سروش اظهار بی اطلاعی کرد هر دو با اعصابی داغون به سمت دانشگاه من میانو بقیه ماجراهایی که پیش میاد
دکتر: عجیبه… اگه سیاوش سروش رو نمیدید چی میشد؟
لحظه ای فکر میکنمو میگم: نمیدونم
دکتر: دو حالت وجود داره… یا نقشه ی اون طرف چیز دیگه ای بوده یا اون طرف میدونسته سیاوش و سروش با هم برخورد میکنند
شونه ای بالا میندازمو میگم: نمیدونم
دکتر: تو چی کار کردی؟
-حقیقتو گفتم سیاوش که اصلا باورم نکرد اما سروش گوشیشو به طرفم گرفت و گفت یه اس ام اس بده بگو دوستات کیفتو بیارن… هر چند از دست سروش یه خورده دلگیر شده بودم اما بهش حق میدادم میدونستم بعد از اون همه مخفی کاری نباید انتظار عکس العمل بهتری رو ازش داشته باشم تو اون لحظه برای بنفشه اس دادم که کیفمو برام بیاره… بعد از چند دقیقه ماندانا پیداش شد…اون لحظه سرش اجازه داد از ماشین پیاده بشم تا کیفم رو از ماندانا بگیرم… ماندانا با دیدن من گفت بنفشه پای تخته داشت تمرین حل میکرد من اس ام است رو دیدم و کیفت رو آوردم… از من ماجرا رو پرسید موضوع اس ام اس رو سریع بهش گفتم تو اون لحظه تو چشماش ترس و نگرانی رو نسبت به خودم میدیدم تنها کاری که تونستم بکنم یه لبخند اجباری به همراه یه خداحافظی زوری بود… وقتی به داخل ماشین برگشتم سیاوش کیف رو با چنگ از دستم گرفتو زیپش رو سریع باز کرد و محتویاتش رو بیرون ریخت… هر چقدر گشت خبری از گوشی نبود… هردوشون داشتن به حرف من میرسیدن که سیاوش متوجه ی زیپ بغل کیفم شد… به سرعت زیپ رو باز کردو جلوی چشمای بهت زده ی من گوشی رو از کیفم درآورد… آقای دکتر من حاضرم قسم بخورم یک بار نه بلکه چندین بار تاکید میکنم چندین بار اون زیپ رو
💔سفر به دیار عشق💔, [۱۶.۰۷.۱۶ ۲۲:۳۶]
باز کرده بودم و توش هیچی نبود… من نه اون لحظه تونستم چیزی بفهمم نه الانی که دارم ماجرا رو براتون تعریف میکنم چیزی از اون اتفاقات سردرمیارم
———
دکتر: هیچوقت به دوستات شک نکردی؟
با شرمندگی سرمو پایین میندازمو میگم: چرا دروغ… اون روزا من به خودم هم شک میکردم چه برسه به دوستام
دکتر: بنفشه یا ماندانا
– ماندانا
دکتر: بعد چی کار کردی؟
-وقتی بارها و بارها اومد دم خونمون و با من خونوادم در مورد بیگناهیم صحبت کرد… وقتی برام کار پیدا کرد… وقتی روزای زیادی از کار خودش زد و به کارهای من رسیدگی کرد… وقتی مجبورم کرد ادامه ی تحصیل بدم… وقتی بعد از اون اتفاق همه ترکم کردن ولی اون گفت باورم داره… پیش خودم هزاران هزار بار شرمنده شدم… وای دکتر… اگه بدونید چه حس بدی بهم دست داده بود… اون لحظه دوست داشتم خودم رو بکشم… عذاب وجدان بدی داشتم… خیلی ناراحت بودم که توی ذهنم به وفادارترین دوستم شک کردم… بالاخره یه روز دلم رو به دریا زدمو موضوع رو بهش گفتم اول با تعجب نگام میکرد ولی بعدش زیر خنده زدو گفت دیوونه از اول بهم میگفتی… این همه عذاب وجدان واسه چی بود؟… من هم به جای تو بودم به همه چیز و همه کس شک میکردم
دکتر: ناراحت نشد؟
-نمیدونم… شاید ناراحت شدو به روی خودش نیاورد شاید هم واقعا اون حرف رو از ته دلش زد… بعد از اون دیگه هیچوقت سر اون موضوع صحبت نکرد و من هم ممنونش بودم
دکتر: بنفشه چی؟
– بنفشه از خودم هم برای من نگرانتر بود… بنفشه دوستم نبود خواهرم بود… با هم بزرگ شده بودیم با هم زمین خورده بودیم با هم بلند شده بودیم در بدترین شرایط هم دلیلی برای شک نسبت به بنفشه وجود نداشت… بعضی مواقع ماندانا رو متفکر میدیدم اما وقتی ازش میپرسیدم چی شده لبخند میزدو میگفت هیچی… ولی حس میکردم به بنفشه مشکوک شده… شاید بنفشه هم به ماندانا مشکوک بود… نمیدونم آقای دکتر… نمیدونم… ماندانا بارها به من گفته بود خودت تصمیم بگیر به من و بنفشه کاری نداشته باش… شاید میخواست به طور غیرمستقیم بهم اشاره کنه به هیچکس اعتماد نکن…. شاید هر کسی هم جای ماندانا بود و از خودش اطمینان داشت به بنفشه شک میکرد آخه من به جز این دو نفر تو اون روزای اخر با کسی نمیگشتم
دکتر: چرا به طور مستقیم بهت چیزی نمیگفت؟
-میترسید رابطه ام رو باهاش قطع کنم… من روی بنفشه خیلی تعصب داشتم اجازه نمیدادم کسی در موردش حرف بزنه… بنفشه هم همین طور بود… دو تا دوست جدا نشدنی بودیم
با پوزخند ادامه میدم: که بعدش از هم جدا شدیم… رابطه ی من و بنفشه تعریف نشده بود… تنها دلیلی که من رشته ی زبان رو انتخاب کردم بنفشه بود… برای من هنوز که هنوزه جای سواله چه طور بنفشه حاضر شد قید دوستیمون رو بزنه؟… چرا اون هم باورم نکرد؟…
دکتر: وقتی بنفشه دوستیش رو با تو بهم زد ماندانا چیزی در مورد شکش به بنفشه نگفت؟
-چرا یه بار بهم گفت:«ترنم تا چه حد به بنفشه اعتماد داشتی؟»
دکتر: تو چی گفتی؟
-با لبخند گفتم: من به اندازه ی همه دوستیهای دنیا به بنفشه ایمان دارم درسته رابطه اش رو با من قطع کرده ولی مطمئنم هیچوقت علیه من کاری انجام ندادنه و نمیده
دکتر: عکس العمل ماندانا در برابر این حرف چی بود؟
-آهی کشیدو هیچی نگفت
با لحن غمگینی ادامه مبدم: وقتی پدرم باورم نکرد از بنفشه نمیشد توقعی داشت
دکتر با تعجب میگه: پس مادرت چی؟
-شما هنوز ماجراهای جدید بیخبر هستین… فعلا اجازه بدین ماجرای قبلی رو تموم کنم
سری تکون میده و هیچی نمیگه
با ناراحتی ادامه میدم: سیاوش که گوشی رو از کیفم در آورد چنان نگاهی به من انداخت که از ترس به خودم لرزیدم… اون لحظه میخواستم حرف بزنم که سروش یه داد بلند سرم زد که من از ترس خفه شدم… بعد هم گوشی رو از دست سیاوش چنگ زدو سریع به بخش اس ام اس های ارسال شده رفت… خبری از اس ام اس کذایی نبود… سروش هیچی نگفت… فقط گوشی رو به سمت کیفم پرت کردو چشماشو بست اما سیاوش شروع به داد و بیداد کردو مدام میگفت چرا داری زندگی من و ترانه رو خراب میکنی… بعد از یه ساعت داد و فریاد بالاخره سروش گفت…..
تک تک کلماتش رو یادمه
سروش: کافیه سیاوش
سیاوش:ســــر……
سروش: هنوز هیچی معلوم نیست… خودت هم خوب میدونی ممکنه یه نفر دیگه اون اس ام اس رو داده باشه
سیاوش: سروش خودت رو زدی به خریت… این حرفت مثله این میمونه که بگم الان شبه… آخه احمق جون جلوی چشمات داره بهت خیانت میکنه بعد…….
داد سروش هنوز هم قلبم رو به لرزه میندازه
سروش: خفه شو سیاوش
ناباوری سیاوش رو درک میکردم ولی طرفداری سروش رو نه… آقای دکتر سروش واقعا عاشق بود… به خدا عاشقم بود… میتونم قسم بخورم… هر کسی جای سروش بود توی اون لحظه بدون فکر توی گوش زنش میزد… ما فقط اسما نامزد بودیم در اصل زن و
💔سفر به دیار عشق💔, [۱۶.۰۷.۱۶ ۲۲:۳۶]
شوهر محسوب میشدیم… درسته زن صیغه ایش بودم درسته یه صیغه واسه ی محرمیت بود… ولی با همه ی اینا باز هم زنش بودم
دکتر با لبخند سری تکون میده و میگه: هیچوقت با هم….
————
معنی حرفش رو فهمیدم… با خجالت نگامو ازش میگیرم… دکتر هم که خجالتمو میبینه جملش رو ادامه نمیده… به زمین خیره میشم و میگم: سروش هیچوفت از حد خودش تجاوز نمیکرد… تمام اون 5 سال با اینکه به هم محرم بودیم به طرفم نیومد.. همیشه میگفت دوست دارم وقتی به خونه ی خودم اومدی مال من بشی… فقط حواست رو به درست بده… هنوز سنت واسه ی ازدواج کمه
دکتر: پس دیوونت بود
زیر لب میگم: من هم دیوونش بودم
و با لبخند تلخی آهسته تر از همیشه زمزمه میکنم: و هستم
دکتر موضوع رو عوض میکنه و میگه: چی شد که سروش هم بهت شک کرد؟
نفس عمیقی میکشمو سرمو بالا میارم که با لبخند دکتر مواجه میشم… معلومه زمزمه مو شنیده… خجالت زده لبخندی میزنمو میگم: همون روز چند تا عکس از سیاوش از لای یکی از کتابام پیدا میشه
دکتر با تعجب میگه: چه جوری؟
-سروش میخواست وسایلامو بریزه تو کیفمو از ماشین سیاوش پیاده بشه که از لای یکی از کتابام یه عکس پایین میفته… اون لحظه سروش بهت زده به عکس سیاوش خیره شده بود و بعد از چند لحظه مکث فقط یه کلمه گفت:… چرا؟…
اشک از گوشه ی چشمم سرازیر میشه و میگم: آقای دکتر بارتون میشه من خودم هم داشت باورم میشد که دیوونه شدم
دکتر با تعجب میگه: چرا؟
-با خودم میگفتم شاید واقعا همه ی این کارا رو من کردم و خبر ندارم… مثله این آدمای چند شخصیتی
دکتر با صدای بلند میخنده و میگه: دیوونه.. چرا اینجوری فکر میکردی؟
شونمو بالا میندازمو میگم: خوبه خودتون دارین میگین دیوونه ام دیگه
با صدای بلندتر میخنده و میگه: چی شد که فهمیدی دیوونه نیستی و همه ی اینا سر یکی دیگه ست
-حرفای ماندانا… مدام میگفت… اگه تو اون روز اس ام اس میزدی من متوجه میشدم دختره ی خل و چل… من که یه لحظه هم تنهات نذاشتم پس کی میخواستی همچین غلطی کنی… آخه من این حرفا رو به ماندانا و بنفشه هم گفته بودم… بنفشه که عکس العمل شما رو نشون داد ولی ماندانا کلی باهام حرف زدو قانعم کرد… وگرنه من تا ساعتها باید به این فکر میکردم که دیوونه ام یا این کارا زیر سر یه نفر دیگه هست
دکتر: بعد از تموم شدن ماجرا هیچ پیغامی برات فرستاده نشد؟
-هیچی… واقعا هیچی… حتی یه تهدید کوچولو هم در کار نبود… غریبه ای اومد… ناآشنا وارد زندگیم شد… همه چیزم رو تباه کرد… و بی سر و صدا هم رفت
دکتر: اشتباه نکن… غریبه ای اومد… باهات آشنا شد… وارد زندگیت شد… زندگیت رو تباه کرد و بعد اون بدبختیهای تو رو تماشا کرد معلوم هم نیست رفته باشه یا نه
-میخواین بگین هنوز هم تماشاگر این داستان هست؟
دکتر: اگه آشنا باشه پس هنوز هم میتونه از زندگیت مطلع بشه
به فکر فرو میرم
دکتر: بعد از رو شدن عکسا چه اتفاقی افتاد؟
شونه ای بالا میندازمو میگم: میخواستین چی بشه… زندگی سیاه بود سیاهتر شد
آهی میکشمو ادامه میدم: برای اولین بار شک و تردید رو تو چشمای سروش دیدم… وقتی گفتم هر کسی موبایلم رو برداشته میتونسته این عکسا رو هم تو کیفم بذاره… سیاوش پوزخند زدو ماشین رو روشن کرد اما سروش هیچی نگفت… برای اولین بار نگاهشو از من گرفت… برای اولین بار با من غریبه شد… برای اولین بار باورم نکرد… برای اولین بار به اندازه ی فرسنگها از من دور شد… کنارم بود اما انگار فکرش مشغوله مشغول بود انگار کنارم نبود… وقتی به خونه رسیدیم صدای جیغ و شیون همراه گریه و زاری از داخل خونه میومد…بیشتر همسایه ها جلوی در خونمون تجمع کرده بودن ولی در خونه بسته بود…. اون لحظه با دستهای لرزون دنبال کلید میگشتم که سروش کیفم رو چنگ زد و خودش کلید رو پیدا کرد… با خشم کیف رو به طرف من پرت کرد و از ماشین پیاده شد… سیاوش هم با رنگ و رویی پریده از ماشین پیاده شد… تو اون لحظه ها و اون ثانیه ها هر سه تامون میدونستیم که پشت در خونه ای که من ساکن اون هستم اتفاق بدی افتاده فقط نمیدونستیم چی شده؟… من احتمال هر چیزی رو میدادم دکتر… احتمال هر چیزی رو میدادم… هر چیزی به جز خودکشی خواهرم
دکتر بهت زده میگه: نــــــــه!!!!
-خیلی سخت بود دکتر وقتی وارد خونه شدیم مامانم بدون درنگ به طرفم اومدو یه سیلی نثارم کرد… بابا هم با عصبانیت داشت به طرفم میومد که سروش من رو پشت خودش مخفی کردو تا کسی روم دست بلند نکنه… باورتون میشه تو اون لحظه هم هوام رو داشت… سروش جریان رو پرسیدو بابام از خودکشی ترانه حرف زد… از اینکه کلی قرص خورده… از اینکه دیگه زنده نیست… از اینکه آمبولانس تو راهه… ولی نه برای اینکه نجاتش بده بلکه برای بردن جنازش… از اینک….
دکتر: ترنم تو رو خدا آروم باش… اینقد
💔سفر به دیار عشق💔, [۱۶.۰۷.۱۶ ۲۲:۳۶]
ر به خودت فشار نیار
با لحن غمگینی میگم: همه من رو مسئول مرگ ترانه میدونند… همه من رو قاتل ترانه میدونند… همه من رو خائن و گناهکار میدونند… من خودم زخم خورده ام ولی همه به من به چشم یه جانی نگاه میکنن… آقای دکتر چه جوری آروم باشم من خودم از این همه مقاومتم در تعجبم… واقعا چطور هنوز زنده ام؟
اشک گوشه ی چشمش جمع میشه سریع از جاش بلند میشه و از اتاق خارج میشه
———–
بعد از چند دقیقه با یه لیوان آب به اتاق برمیگرده… به سمت میزش میره و از قندون روی میزش چند تا قند برمیداره داخل آب میریزه و با قاشقی که توی دستشه محتویات داخل لیوان رو هم میزنه و بعد هم به طرف من میاد… لیوان رو به طرف من میگیره و میگه: بخور
با دستهای لرزون لیوان رو از دستش میگیرمو زمزمه وار میگم: ممنون
جلوم میشینه… معلومه آروم شده… لبخندی میزنه و میگه: نیاوردم که تشکر کنی… آوردم که بخوری
لبخندی میزنمو سری تکون میدمو … چند جرعه ای میخورم
دکتر: تا تهش بخور
میخندمو میگم: من حالم خوبه آقای دکتر
اون هم میخنده و میگه: من دکترم یا تو
همونجور که میخندم میگم: شما
دکتر: پس به حرفم گوش کن و تا تهش بخور
سری تکون میدمو به ناچار آب قند رو جرعه جرعه میخورم
همونجور که مشغول خوردن آب قند هستم میگم: اصلا بهتون نمیاد اینقدر احساساتی باشین
دکتر: من هر کاری میکنم تو میگی بهتون نمیاد
میخندمو بقیه آب قندمو یک نفس سر میکشم
بعد از تموم شدن آب قند میگه: اگه خسته ای بقیه رو بذار برای یه روز دیگه
-نه… ترجیح میدم امروز همه چیز رو تعریف کنم
سری تکون میده و هیچی نمیگه
و من شروع به تعریف بقیه ماجرا میکنم: سیاوش که همونجا از حال میره… سروش مات و مبهوت سر جاش خشکش میزنه و اما من.. من با حال و روزی خراب به خونوادم نگاه میکردم… تو نگاه هیچکدومشون خبری از مهر و محبت سابق نبود… مامان مدام نفرینم میکرد… بابا از شدت گریه شونه هاش میلرزید… طاهر داشت با چشمهای اشکی به سیاوش کمک میکرد… طاها روی زمین نشسته بودو سرش به دیوار تکیه داده بود… باورم نمیشد… باورم نمیشد که خواهرم دیگه بین ما نیست و مسئول این نبودن من هستم…از پشت سروش خارج شدم… توی اون لحظه دیگه هیچی برام مهم نبود… نه کتک خوردن… نه فحش شنیدن… هیچی و هیچی برام مهم نبود تنها چیزی که برام مهم بود خواهرم بود… فقط میخواستم خواهرم رو زنده ببینم میخواستم به همه ثابت کنم محاله ترانه خودکشی کنه… با ناباوری به داخل خونه میرفتمو به نگاه های پر از تحقیر و سرزنش دیگران توجهی نداشتم… هیچکس هم جلوم رو نمیگرفت… حتی سروش هم هیچ کاری نمیکرد… همه ی خونه بوی مرگ میداد… ته دلم عجیب خالی شده بود… خونه ای که عاشقش بودم بوی ماتم و عزا گرفته بود… از خودم اراده ای نداشتم انگار یکی به سمت جلو هلم میداد و من هم با خواست و اراده ی اون پیش میرفتم… وقتی به سالن رسیدم چشمم به لپ تاپم میفته… لپ تاپم روی اپن کنار تلفن بود… گوشی تلفنمون هم که از نوع بیسیم بود روی زمین افتاده بود… هر لحظه که به لپ تاپم نزدیک تر میشدم حال و روزم خراب تر میشد… توی لپ تاپم پر بود از عکس های سیاوش… تمام عکسها داخل پوشه ای در درایو c بود و تاریخ ایجادش هم یه ماه قبل بود…
دکتر: کار هر کس بود درایو C رو انتخاب کرده بود چون…
میپرم وسط حرفشو میگم: اره درایو C رو انتخاب کرده بود چون ویندوز رو در این درایو نصب کرده بودم من برای نگهداری عکس محال بود از این درایو استفاده کنم
دکتر: ولی با همه ی اینا ازت شناخت داشته… حتما مطمئن بود که زیاد این درایو رو باز نمیکنی که این درایو رو انتخاب کرده بود
-حتی اگه باز هم میکردم متوجه نمیشدم توی یکی از پوشه های برنامه های نصب شده روی کامپیوترم ریخته بود… من که بیکار نبودم برم دونه دونه پوشه ها رو باز کنم
دکتر: پس هر کسی بوده به خواهرت اطلاع داده بود… خونوادت با دیدن عکسا چی گفتن؟
-همه… بدون استثنا میگم همه بهم شک کردن… هیچکس به حرفم توجهی نمیکرد…
با دیدن عکسها از حال میرم… ولی وقتی بهوش میام به جز گریه و زاری و اظهار بی اطلاعی کاری هیچ کاری از دستم برنمیومد… سروش و طاهر که تا قبل از این ماجرا در به در دنبال مدرکی برای اثبات بیگناهی من میگشتن با دیدن عکسها به کل از من ناامید میشن و بعد از اون هم واسه همیشه دور من رو خط میکشن… سروش فکر میکرد من عکسا رو اون طور جاسازی کرده بودم تا کسی عکسا رو پیدا نکنه… از یه طرف هم میگفت اگه اون طرف بهت از جانب تو اس ام اس داده پس چرا اس ام اس گوشی تو رو پاک کرده… اگه اس ام اس تو گوشیت میموند که بیشتر بر علیه تو میشد… از یه طرف هم عکس داخل کیفم همه چیز رو خراب کرده بود
دکتر متفکر میگه: خیلی عجیبه… خیلی
-اوهوم
دکتر: بعد از اون هیچ اقدامی نکردی
