رمان زهرچشم پارت۱۱۹

برنج را با زعفران تزئیین کرده و روی میز می گذارم و وقتی سر بلند می کنم علی را توی درگاه آشپزخانه می بینم
با خنده ابرو بالا می اندازم

– تموم شد نمازت؟

سرش را تکان می دهد و وارد آشپزخانه می شود، در یخچال را باز می کند و پارچ آب را بیرون می آورد

– آره تموم شد…

ریز می خندم و او پارچ را روی میز می گذارد و نگاهش را یک دور روی میز می گرداند تا کمبودی نداشته باشد

– خورشت قیمه دوست داری؟

روی یکی از صندلی ها می نشینم و با دو انگشت یکی از آلوچه های توی خورشت را برمی دارم.
من عاشق خورشت قیمه با آلوچه های فراوان بودم.

– آره، چطور؟

او هم می نشیند و برای خودش غذا می کشد

– چون شیش روز هفته خورشت قیمه درست می کنی.

این بار بلند می خندم و او هم لبخند می زند

– اون یه روز باقی مونده هم آبگوشت… غذاهای دیگه هم هستنا…

شانه بالا می اندازم و او بشقاب مرا هم برمی دارد تا پر کند

– خب چی دوست داری از فردا به برنامه ی غذاییمون اضافه کنم؟

مکث می کنم و وقتی چیزی نمی گوید، اضافه می کنم

– راستش غذاهای زیادی یلد نیستم. همین آبگوشت و قیمه رو چون خودم دوست دارم یاد گرفتم پختنش رو.

با همان لبخند سرش را تکان می دهد و بشقاب برنجم را مقابلم می گذارد

– من فسنجون دوست دارم.

چند قاشق قیمه روی برنجم می ریزم و می گویم

– یاد می گیرم پختنش رو سید..

شاممان را در آرامش می خوریم و و او در شستن ظرف ها کمکم می کند، دم کردن چای را به عهده8 می گیرد و مرا به سالن می فرستد.
با لبخندی که از روی لب هایم کنار نمی رود، تلویزیون را روشن کرده و حین بالا و پایین کردن کانال ها، با صدایی بلند می گویم

– قولت که یادت نرفته سید؟

او هم برای رساندن صدایش به گوش من، تتن صدایش را بالا می برد و می پرسد

– کدوم قول؟!

سرم را سمت آشپزخانه می چرخانم

– قولی که همین چند دقیقه پیش دادی دیگه… قراره برای به دست آوردن دلم هر کاری بکنی.

منتظر می مانم چیزی بگوید و وقتی با سصکوتش مواجه می شوم، با صدای بلندتری می پرسم

– چی شد سید؟ مگه خودت قول ندادی؟

از آشپزخانه همراه سینی چای خارج می شود و با لبخند مرموذی می گوید

– من کمک کردم ظرف ها رو بشوری، برات چایی هم آوردم.

چشم گرد می کنم و او سینی را مقابلم گذاشته و می گوید

– دلت صاف نشد بلای جون؟

– معلومه که نه… با دو تا بشقاب شستن می خواستی دلم رو به دست بیاری؟

سرش را که تکان می دهد، چهار زانو روی مبل می نشینم و می گویم

– اما من این رو قبول ندارم.

خم می شود و یکی از استکان های چای را به دستم داده و چای خودش را هم برمی دارد.

– باشه، بگو قراره چیکار کنم؟!

سرم را سمتش می گیرم و با بدجنسی می گویم

– باید من و ببوسی…

کوتاه می خندد و سرش را تکان می دهد انگار از قبل می دانست که قرار است چنین خواسته ای از او داشته باشم.

– باشه… می بوسم.

ضربان قلبم بالا می رود و استکان چای بین انگشتانم می لرزد و نگاه او هم کوتاه روی دستانم سر می خورد.
دست دراز می کند و استکان را از دستم گرفته و روی میز می گذارد.

سپس با گرفتن دستم و کشیدنش، مرا کنار خودش می نشاند و من از شدت هیجان نفس نفس می زنم.

– تو رو چرا هیچ طوری نمی شه حل کرد؟

– حل بشم که جذابیتش از بین می ره!

با خنده سرش را تکان داده و خم می شود، دستانش را روی گردنم اهرم می کند و آرام پیشانی ام را می بوسد.
وقتی که عقب می کشد، نگاهش می کنم و لبخند روی لب هایش را چگونه باید تعبیر کنم؟
از اینکه مرا بوسیده خوشش آمده است؟!

– چرا اینطوری نگاه می کنی؟ مگه همین رو نمی خواستی؟

با اینکه درونم غوغای عظیمی به پا هست و قلبم انگار توی دهانم می کوبد، عقب کشیده و به مبل تکیه می دهم.

– اما انگار تو دلت بیشتر از من می خواست سید… نیشت تا بنا گوشت بازه.

می خندد و حرفی نمی زند، دوباره استکان چایی ام را به دستم می دهد و به تلویزیون خیره می شود
جرعه ای از چای می نوشم و انگشتانن را دور استکان می پیچم.

حال و هوای عجیبی دارم.
انگار اصلا روی زمین نیستم…
انگار آن بوسه مرا از زمین جدا کرده و به آسمان ها، میان ابرها رسانده است.

زیر چشمی نگاهش می کنم و او خیلی سریع سنگینی نگاهم را حس کرده و سمتم می چرخد. گونه هایم داغ می شوند و اما نگاهم را نمی گیرم و او با لبخندی کوتاه، استکان خالی چایش را روی میز می گذارد.
اگر آن بوسه ی خودم را قبل عقد، که ناگهان به لب هایش چسبیده بودم فاکتور می گرفتم، این اولین باری بود که مرا می بوسید.

– الآن مثلا داری خجالت می کشی؟

باقیمانده ی چای را بی تفاوت به داغ بودنش، لاجرعه سر می کشم و شانه بالا می اندازم.

– نه… چرا باید خجالت بکشم.

کوتاه می خندد و تلویزیون را با کنترل توی دستش خاموش می کند و کامل سمت من می چرخد

– پس چرا لپ هات مثل انار سرخه؟!

هر دو دستم را روی گونه هایم می گذارم و حس می کنم بیشتر داغ می شوند. او اما سرخوش تر می خندد و نگاهش در تک تک اجزای چهره ام می چرخد

– حالا خوبه خجالتی هم هستی و مثل آتیشی، اگه خجالت نمی کشیدی چی می شد.

جوابی نمی‌دهم
در واقع دلم می‌خواهد چیزی بگویم اما توی ذهنم انگار پوچ پوچ است…
ذهنم و قلبم را آن بوسه‌ی سه ثانیه‌ای روی پیشانی پر کرده است.