بالاخره بعد از یک هفته به تهران برگشتیم.
کارهای رستوران اکثراً دست مونا بود واین باعث شده بود تا سرم خلوت تر باشه.
نمیدونستم برم خونه ی پارسا یا نه!
لباس مناسبی پوشیدم. دست بهارک رو گرفتم. پشت درشون مکثی کردم اما آخر زنگ رو فشردم.
صدای خسته ی پارسا پیچید توی آیفون.
-کیه؟
اینور ایستادم تا توی مانیتور دیده نشم.
-میشه در رو باز کنی؟
لحظه ای مکث کردنش رو احساس کردم اما در با صدای تیکی باز شد.
وارد حیاط شدم. در سالن نیمه باز بود. وارد سالن شدم.
سکوت بدی همه جا رو گرفته بود و پرده های ضخیم باعث شده بود خونه نیمه تاریک باشه.
نگاهی به اطراف انداختم. کسی توی سالن نبود.
چرخیدم که نگاهم به پارسا افتاد. پله ها رو پایین اومد. هول کردم.
-سلام.
نگاهم کرد.
-سلام. خوش اومدین.
و با دستش به مبل اشاره کرد. روی مبل تک نفری نشستم.
روی مبل دو نفره ی روبه روم نشت. زن میانسالی از اتاق مادرش بیرون اومد.
با دیدنم سلامی داد و به سمت آشپزخونه رفت.
نمیدونستم از کجا شروع کنم و چی بگم!
-مادر خوبه؟
-ممنون. مثل همیشه است.
سری تکون دادم. واقعاً مونده بودم چی بگم.
-کارهای رستوران چطوره؟
-مثل همیشه است.
سرم رو پایین انداختم.
-واقعاً تسلیت می گم، خیلی ناگهانی بود.
-من به اتفاقات ناگهانی عادت کردم.
سرم رو بالا آوردم.
نگاهم لحظه ای به نگاهش گره خورد. چشم هایش انگار نم اشک داشت.
نگاهش رو از نگاهم گرفت. همون زن با سینی قهوه اومد و سینی رو روی میز گذاشت.
-کاری با من ندارید آقا؟
-نه، میتونی بری.
-چشم.
-بفرمائید قهوه.
این پارسای ساکت و آروم و البته سرد رو به روم رو نمی شناختم.
توی سکوت قهوه ام رو خوردم. بلند شدم که بلند شد. دست دست کردم.
-فردا میخوایم با هلیا بریم خارج از شهر … گفتم بیام بگم شما هم میاین یا نه؟
دست تو جیب شلوار اسلش مشکیش کرد.
-فکر نمی کنم اونقدر تنها باشید که از روی دلسوزی بیاید و به من پیشنهاد بدید؛ چون من نیازی به دلسوزی ندارم!
-اما من از روی دلسوزی این کار رو نکردم، فقط به عنوان یک دوست قدیمی، اگر هنوز دوست بدونی، پیشنهاد دادم. هر طور مایلی!
از سالن بیرون اومدم. نفسم رو سنگین بیرون دادم.
درکش می کردم که الان بی حوصله باشه. به هلیا زنگ زدم و همه چیز رو گفتم.
قرار شد هلیا برای عوض شدن حال و هوا یه شب نشینی رو تو خونه خودش بذاره.
نمیخواستم برم اما با اصرا هلیا قرار شد منم برم.
نمیدونستم پارسا میاد یا نه. لباس پوشیدم و لباسهای بهارک رو تنش کردم.
سوار ماشین شدم و به آدرسی که هلیا داده بود رفتم.
ماشین و کنار ساختمون بزرگی پارک کردم. زنگ طبقه ی 5 رو زدم.
با باز شدن در سوار آسانسور شدم. همین که از آسانسور بیرون اومدم، در آپارتمان رو به رو باز شد.
با هم وارد خونه شدیم. یه آپارتمان شیک بود.
-تنهایی؟
-نه، انوشیروان رفته دنبال پارسا. می شناسیش که چقدر لجبازه!
-آره اما خب شرایط خوبی هم نداره.
هلیا آهی کشید.
-بعد از رفتن پدر و خواهرش و اوضاع خاله، پارسا خیلی تنها شد. گفتیم شاید با اومدن غزاله همه چی درست بشه اما انگار پسرخاله ام از اول شانس نداشته.
با صدای زنگ آپارتمان هلیا رفت تا در رو باز کنه. انوشیروان اول وارد شد و پشت سرش پارسا.
بهارک با دیدن پارسا با ذوق رفت سمتش. پارسا از دیدن ما انگار تعجب کرده بود.
بعد از سلام و احوالپرسی، با هلیا سمت آشپزخونه رفتیم. سینی چائی رو داد دستم.
-تو برو منم میام.
با سینی چائی به سالن برگشتم. اول به انوشیروان تعارف کردم.
سمت پارسا رفتم. دست دراز کرد چائی رو برداره که لحظه ای سر بلند کرد.
ضربان قلبم بالا رفت. سینی رو روی میز گذاشتم.
انوشیروان و پارسا راجب کار شروع به صحبت کردن و مهمونی که قرار بود یک ماه بعد برگزار بشه.
میز رو چیدیم. بعد از صرف شام پارسا بلند شد تا بره. بلند شدم.
-مام بریم. فردا بهارک صبحیه.
هلیا: خب با هم برید. پارسا که ماشین نداره!
نگاهی به پارسا انداختم.
انوشیروان: آره، اینطوری بهتره و این موقع شب دیانه هم تنها نیست.
تو عمل انجام شده قرار گرفتم. با هم از هلیا و انوشیروان خداحافظی کردیم.
بهارک خواب بود و پارسا بغلش کرد. در ماشین و باز کردم.
بهارک رو روی صندلی عقب خوابوند. سوئیچ و گرفتم طرفش.
-ترجیح میدم رو صندلی بغل راننده بشینم.
ماشین و روشن کردم. نمیدونستم چطور سکوت ماشین رو بشکنم.
-میدونم از دست دادن عزیز سخته … یعنی اصلاً فکرشم نمی کردم همچین زندگی ای داشته باشی.
-آدم زندگی افرادی که براشون مهمه رو میدونه پس توقعی نیست که تو راجب گذشته ام چیزی بدونی.
-من فکر می کردم …
یهو پرید وسط کلامم.
-تو فکر می کردی پارسا یه آدم خیلی خوشبخته و الان باورهات برعکس شده و حس ترحمت گل کرده؟
-نه، فقط به عنوان یه دوست می خوام کنارت باشم، همین!
پارسا سکوت کرد و نگاهش رو به بیرون دوخت. دیگه حرفی بینمون رد و بدل نشد.
ماشین و کنار خونه نگهداشتم. پارسا پیاده شد.
-ممنون. شبت بخیر.
با ریموت در رو باز کردم. پارسا تو تاریکی کوچه گم شد.
مرگ غزاله انگار داغ گذشته اش رو تازه کرده بود.
****
روزها می اومدن و می رفتن. کم و بیش به پارسا سر می زدم هرچند هنوز همونطور سرد بود.
قرار بود برای مراسم هتل دارها به خونه ی یکی از هتل دارهای بزرگ تهران بریم.
تنها لباسی که مناسب پوشیدن بود، کت و شلوار بود. بهارک مثل همیشه پیش مونا بود.
ماشین و کنار خونه ی ویلائی پارک کردم. مردی جلوی در بود.
خودم رو معرفی کردم. در رو باز کرد و وارد حیاط بزرگ خونه شدم.
خانوم و آقای مشفق جلوی در ورودی بودن. با سلام و احوالپرسی وارد شدم.
سالن بزرگ و نیم دایره ای بود که به زیبایی تزئین شده بود. با تعدادی از مهمون ها احوالپرسی کردم و سمت میز خالی ای رفتم.
بعد از چند دقیقه صدرا به همراه نیلا اومدن. نیلا با خانومی سمت اتاقی رفت.
نگاه صدرا بهم افتاد. با دیدنم پوزخندی زد و اومد سمتم.
-به به پارسال دوست، امسال آشنا. خوبی خانوم؟
-امرتون؟
ابرویی درهم کشید.
-اوه اوه چه عصبی! تو خسته نشدی این همه سال تنها بودی؟ من هنوز هم روی پیشنهادم هستم.
عصبی دندون قروچه ای کردم.
-شما بهتره حواست به پول همسرت باشه، لازم نیست نگران تنهایی من باشی! الانم خانومت منتظره.
دست توی جیبش کرد.
-آخه کسی پیدا نمیشه بیاد توی امل رو بگیره.
از کنارم رد شد. همون لحظه پارسا وارد سالن شد.
نمیدونم چرا با دیدنش احساس دلگرمی کردم. با همه سلام و احوالپرسی کرد و اومد سمتم.
-سلام.
لبخندی زدم.
-سلام. خوبی؟
عمیق نگاهم کرد. احساس کردم ضربان قلبم بالا رفت.
نگاهم رو از نگاهش گرفتم. روی صندلی کناریم نشست.
مردی اومد سمتش و با هم شروع به صحبت کردن. بعد از چند دقیقه مرد رفت.
-یه پیشنهاد بدم؟
یکی از ابروهاش پرید بالا.
-آخر هفته قبول کن و همراه من و هلیا بیا بریم دماوند.
-باید …
نذاشتم ادامه بده.
-من از اون کیک هایی که چند سال پیش به زور سرم درست می کردم و مجبورم می کردی جمعه ها صبح زود بیدار شم تا باهات بیام کوه درست می کنم.
احساس کردم لبخند کم رنگی رو لبهاش نشست.
-قبوله!
لبخندی زدم. بعد از تموم شدن مراسم به هلیا زنگ زدم. تعجب کرد اما در آخر کلی خوشحال شد.
دل توی دلم نبود. بالاخره آخر هفته رسید. از شب قبل خواب به چشمهام نیومده بود.
تمام وسایل رو آماده کردم. لباسهای بهارک رو تنش کردم و لباسهام رو پوشیدم.
با صدای زنگ آیفون سمتش رفتم. پارسا بود.
-سلام.
-جلوی در منتظرم.
بهارک زودتر سمت در رفت. سبد و کوله ام رو برداشتم.
پارسا وسایل رو پشت ماشین گذاشت. تو اتوبان با هلیا قرار گذاشتیم.
موزیک ملایمی در حال پخش بود.
بهارک: عمو پارسا آهنگ شاد نداری؟ میخوام برقصم.
-دارم عمو جون.
آهنگ رو عوض کرد و یکی از آهنگ های شاد سحر اومد که واقعاًبه حال الان ما و سفرمون میخورد.
بعد از مسافتی ماشین رو پایین تپه ی پر درختی که کلبه ای هم در وسطش قرار داشت نگهداشتیم.
وسایل رو داخل کلبه بردیم. انوشیروان سریع شومینه رو روشن کرد.
پرده ها رو کنار زدم. قرار شد یه اتاق مال من و هلیا و بهارک باشه و پارسا و انوشیروان تو هال بخوابن.
با هلیا سمت آشپزخونه رفتیم. چائی رو آماده کردم. هلیا وسایلی که خریده بودیم رو تو یخچال چید.
با سینی چائی به سالن برگشتیم. بهارک خوابش برده بود. انوشیروان از هر جائی صحبت می کرد.
هلیا: نظرتون چیه شب بریم جنگل چادر بزنیم؟
انوشیروان: هلیا جان تو جنگل می بینی؟!
-منظورم لای همین درختاس.
انوشیروان: من که حرفی ندارم. بقیه چی؟
-به نظر من خوبه.
پارسا: منم که تابع جمعم.
قرار شد تا هوا تاریک نشده بریم و چادر بزنیم. بعد از کمی استراحت وسایل ها رو برداشتیم.
بعد از پیدا کردن جای مناسب چادر رو زدیم و جلوی چادر آتش روشن کردیم.
قرار شد پانتومیم بازی کنیم. من و پارسا با هم بودیم و هلیا و انوشیروان با هم.
با فاصله ی کمی کنار پارسا نشسته بودم. هلیا سعی داشت چیزی رو به انوشیروان بفهمونه.
پتو رو دورم محکم تر کردم. هلیا نگاهی بهم انداخت.
-چادر رو من و شوهر جان زدیم حالا نوبت شماست. برید هیزم بیارید، داره تموم میشه.
به ناچار بلند شدم.
-دیانه جونم بابت بهارک هم خیالت راحت … خاله هلیش هست.
و بوسی فرستاد. دهن کجی کردم و همراه پارسا سمت پایین تپه شروع به حرکت کردیم.
هر دو توی سکوت مشغول جمع کردن چوب شدیم. با چکیدن قطره آبی روی صورتم سرم رو بالا آوردم.
-داره بارون می باره!
-فکر نکنم.
با بارش دوباره ی باران گفت:
-آره. برگردیم.
اومدم پامو بردارم که نمیدونم چی شد و پام سر خورد و تا به خودم بیام از تپه پرت شدم پایین.
درد بدی توی پام پیچید. صدای فریاد پارسا بلند شد. درد امونم رو بریده بود.
پارسا اومد پایین. تو گودال کوچیکی افتاده بودم.
-حالت خوبه؟
-پام!
-صبر کن الان میام پایین.
اومد پایین و جلوی پام روی دو زانو نشست. صورتم کمی سوزش داشت.
-بذار پاتو ببینم.
-اما …
-اما چی؟ نترس، نمی خورمت!
لبم رو به دندون گرفتم و دیگه حرفی نزدم. پاچه ی شلوارم رو زد بالا. قوزک پام متورم شده بود.
دستش که روی قوزک پام نشست ناخواسته دستم و روی مچ دستش گذاشتم.
-آی …
سرش رو آورد بالا.
-فکر کنم قوزک پات شکسته!
-حالا چیکار کنیم؟
گوشیش رو درآورد.
-لعنتی، آنتن نداره.
بارون نم نم می بارید. از درد دستهام رو مشت کردم.
-درد داری؟
سری تکون دادم. خم شد و دستش سمت صورتم اومد. متعجب نگاهش کردم.
انگشتهای گرمش روی گونه ام نشست. با حس سوزش اخمی کردم. خاری جلوی چشمهام گرفت.
-این توی گونه ات بود.
شده هفته ای ۱ پارت اونم خیلی کم.تا پارت بعدی میاد قبلی یادمون رفته..لطفآ یکم برای کسایی که رمان و میخونن ارزش قائل باشین..
مسخره تریت سایت رمانی که تا به حال دیدم فقط تبلیغات باز میشه بجای اینکه به فکر حقه بازی باشید رمان کامل بزارید متاسفم
سلام رمان از تپوتاپ افتاده خواهشا خانم نویسنده عزیز داستان رو به سمت امیر حافظ سوق بدید که بهترین سرانجامه
سلام ممنون ازرمان قشنگتون…لطفا حداقل روزی یک پات منتشرکنید…
سلام من واقعا از رمانتون خیلی خوشم اومده اما خواهش میکنم یکم زود به زود پارت هاشو بزارین ممنون میشم
نویسنده میشه جمله ضربان قلبو دیگه تکرار نکنی؟!
بسه دیگه کم کشدار داستانت کن
اینو بدون جذابیت داستان با اتمام جلد اول کاملا از بین رفته
الانم از حس کنجکاویه ک میخونیم. نگارشتون کاملا افت کرده. ببخشید نگارش نه! انشا