انگشتانش که برهنگی کشاله ی رانم را لمس میکنند ، آن اخم کمرنگ به خودی خود از بین ابروهایم برداشته میشود و سنگینی پلک هایم دو چندان:
_پاهام درد میکنه…همه ی بدنم درد میکنه…
از لحن آهسته ای که سعی در ناز کردن داشت ، هوم خفه ای از گلویش خارج میشود و بینی اش را تا خط گردنم پایین میکشد:
_چیکار کنم خوب شه…؟؟
سینه ام با فشار زیادی ، محکم بالا می آید و انگشتان او بالاخره به بند کفشم میرسند:
_بغلم کن فقط…!
جمله که از دهانم خارج میشود ، ناگهان تیزی دندان هایش در پوست گلویم فرو میرود…
آخ من همراه میشود با ، باز شدن بندهای کفشم…
اولی…
_دردم گرفتتتت…
جای گازش را میبوسد و کفش دیگرم را هم به سرنوشت قبلی دچار میکند:
_هوووم…خوب شد…؟
سینه ام با فشار زیادی ، محکم بالا می آید و انگشتان او بالاخره به بند کفشم میرسند:
_بغلم کن فقط…!
جمله که از دهانم خارج میشود ، ناگهان تیزی دندان هایش در پوست گلویم فرو میرود…
آخ من همراه میشود با ، باز شدن بندهای کفشم…
اولی…
_دردم گرفتتتت…
جای گازش را میبوسد و کفش دیگرم را هم به سرنوشت قبلی دچار میکند:
_هوووم…خوب شد…؟
قلبم تالاپ تلوپ میکند…
این مرد به من حس با ارزش بودن میداد…
حس زیبایی…
و این من را به شدت ، احساساتی میکرد:
_دیگه گازم نگیر داریوش…
خودش را بالا تر میکشد و همراهش ، دامنم هم کنار میرود:
_داریوش که جونش واست در رفت…بازم بچه شو برام ببینم…
گرمای دستش تا کنار پهلویم میرسد و تند شدن نفسهایمان به شکل واضحی قابل درک است:
_بچه شم که گازم بگیری…؟من گفتم بغلم کن ببین دستت داره کجا ها میره…
تجربه ثابت کرده همیشه این شیطنت های من به مذاقش خوش می آیند و دیوانه اش میکنند…
دست دیگرش تا روی صورتم پیش می آید و انگشت شستش را با فشار ، روی لب هایم میکشد:
_حالا دیگه هوس خوابیدن خونه ی بابا رو میکنی…؟فکر نکردی چجوری باید بدهی اون دو شب رو بهم پس بدی…؟
این مرد سی و چند ساله ، چنان بلد بود به من حس زن بودن بدهد که ، قلبم با تک تک کلماتش بلرزد:
_گفته بودی فرماندارا و مقام بالاها همیشه تنها میخوابن که…
بی توجه به من ، در یک حرکت تنم را به پهلو میچرخاند تا روی لباسم اشراف داشته باشد… مشغول باز کردن گره های لباسم میشود و حرف در دهانم باقی میماند…
نفس هایم که سنگین میشوند ، انگشتانش بیشتر و بیشتر لب هایم را فشار میدهند و میخواهد آن ماتیک تلخ و بدمزه را پاک کند:
_چیزی که میگم رو تکرار کن…!
صدایش آنقدر زنگ دارد که تمام حال درونی اش را میتوانم بفهمم…
چه را باید تکرار کنم…؟
ما حالا رسما و شرعا زن و شوهر بودیم….!
دست زیر کمرم می اندازد و در یک حرکت ، لباس سفید رنگ فرنگی را از تنم بیرون میکشد…
صدای جر خوردگی جزئی تور لباس به گوش هردویمان میرسد و لبهای پر از عطشش ، بلافاصه شروع به بوسیدن جای جای تنم میکنند…
راه نفسم بسته میشود و با حس داغی که سراسر تنم را میگیرد ، بریده بریده نامش را میخوانم…
_داریـ ــوش…؟
بینی اش را حریصانه به جناغ سینه ام میمالد و همانجا می ݝُرّد:
_شششش…بگو…بازم بگو من مال توام فرمانروا..
جلوی آینه نشسته ام و صورت خودم را نگاه میکنم…
من شیرین…
دختری هجده ساله…
یا نه…بهتر است بگویم ، زنی هجده ساله…پا در دنیایی گذاشته بودم ، که از به انتها رسیدنش رعب داشتم…
من از این همه خوشی میترسیدم…
از این همه مرتب بودن اوضاع…
از داخل آینه ، به مرد خوابیده روی تخت نگاه میکنم…
بازوهایش را روی بالش خودم میبینم…
آن موهای به هم ریخته و جذابی که دیشب ، تا دلم خواسته بود ، به همشان ریخته بودم…
اصلا چه معنی داشت اینقدر جذاب باشد…؟
از کی این همه جذابیت را دیدم…؟
او مهربان بود…عاشق…غیرتی…مسئولیت پذیر…
او قدرم را میدانست…
به من ارزش میداد و من را از زن بودنم بیزار نمیکرد…
مادرم همیشه میگفت زن باید قدر وجود خودش را بداند.
خودش را نثار کسی که هیچ پایبندی به زن و حضورش ندارد ، نکند…
او به من پایبند بود…وفادار…و این برای مردی که اطرافش پر از زن هایی بود که میخواستند در دامش بی اندازند ، امتیاز بزرگی محسوب میشد…
لبخند نرمی روی لبم مینشیند و تا میخواهم دست به سمت آن ماتیک سرخ رنگ ببرم ، صدای خواب آلودش به گوشم میرسد:
_نزن اون زهر هلاهل رو به لبات…!
آن را با لبخندی که عریض تر شده بود سر جایش قرار میدهم و چوب سرمه را برمیدارم:
_داریوش…؟
دستی به موهایش میکشد و رو به کمر می افتد:
_بیخود اسممو اینجوری صدا نزن…امروز طبیب میاد معاینه…!
چشم چپم را هم سیاه میکنم و چوب را سر جایش قرار میدهم:
_من از تو سالم ترم…طبیب میخوام چکار…؟
دستش را زیر سرش میبرد و از پایین تا بالای تنم را رصد میکند…
حوله ی کوتاه سفید رنگ ، به زیبایی روی تنم نشسته است و مگر میشود شیرین دست از شیطنت هایش بکشد…؟
_بیا اینجا ببینم…باز تو چشماتو سیاه کردی…؟
دسته ای از موهای نم دارم را پشت گوش میفرستم و بالاتنه ی عضلانی اش را از نظر میگذرانم:
_با من میای…؟یا بازم اون جلسه های مهمت به راهن…؟
_صدات به گوشم نمیرسه…بیا نزدیکتر…!
لبخندم را میخورم و فقط نیم قدم به طرفش برمیدارم…
و اوست که همان لحظه با یک خیز بلند ، مچ دستم را به طرف خودش میکشد…
با هیجان جیغ میکشم و بلافاصله ، بعد از اینکه جایمان با هم عوض میشود ، دست روی دهانم میگذارد:
_ششش…باید بگم بیان یه ردیف دیوار بتونی دورتادور این اتاق بکشن!
از این پایین که حالت خواب آلود چشمانش را میبینم ، حسی دلم را مالش میدهد و او پیشانی اش را نزدیک میکند…
عمیق نفس میکشد و فشار دستش روی دهانم بیشتر میشود:
_تو حموم با عطر و گلاب خودتو میشوری…؟؟این بو چی میخواد از تنت…؟
قلبم آهسته آهسته شروع به نواختن میکند و مشت او کنار سرم فشرده میشود:
_عطر بشم بچسبم به تنت ، یا سرمه بشم توی چشمات….؟
گاپ گاپ گاپ…
لرزش سینه ام را حس میکند و اینگونه خیره ی چشمانم میشود…؟
_دیوونه شدم ، نه…؟وگرنه این حال بد…این همه حسادت به خاطر چیه…؟
پلک هایم روی هم می افتند و ترسی در دلم سرازیر میشود…
کاش میتوانستم قضیه دزدیده شدنم را به او بگویم…
کاش میتوانستم ترسم را کنار بگذارم اما…
او اگر میفهمید ، قطع به یقین سیاوش را می کُشت…
من نمیخواستم ادامه ی زندگی ام را با چنین روند تلخی بگذرانم…
من همه چیز را همینقدر خوب و آرام میخواستم…
همینقدر زیبا…!
_وِیلونِم کردیه د چی میهای تا همه بوئَن داریوش سی دُختر آصید لیوه بیه…؟
(آواره م کردی…دیگه چی میخوای که همه بگن داریوش دیوونه ی دختر آصید شده…؟)
از این اوضاعی که دستش روی دهانم قرار دارد ، کاملا راضی هستم…
بگذار خودش جلوی دهان لعنتی ام را بگیرد…
_بوئن جادو جمبلش کرده خوئه…؟ایقه سی تَش زیِن مه تقلا نکو…بیشتر دِ یه طاقت نارم….!
(بگن جادو جمبلش کرده خوبه..؟اینقدر واسه آتیش زدن من تقلا نکن…بیشتر از این طاقت ندارم…)
لحظه ای بغضی در گلویم خانه میسازد.
من میترسم…خیلی هم میترسم…
و گمانم شیرینَـک قصه ، کم کم به پچ پچ های این مرد دل میداد…
به بوی تنش…
حالت نگاهش…
محبت های گاه و بی گاهش…
قدرت و صلابتش…
چقدر خوش شانس بودم که خدا چنین کسی را سر راهم قرار داد…؟
بهای این خوش شانسی را چگونه باید پس میدادم…؟
