رمان حرارت تنت پارت 31

سردته ؟
چیزی نمیگم و کت خودش رو از صندلی عقب میاره و روم می ندازه. جلوی داروخونه نگه میداره، پیاده میشه … نمیدونم
چقدر میگذره که باز سوار میشه و استارت میزنه …
تموم مدت سکوت میکنم و اونم انگار میلی به حرف زدن نداره … نمیدونم کجا میره تا زمانی که روبه روی پارکینگ
خونه روی ترمز میزنه … برگشتیم خونه مون …. خودم تعجب میکنم، خونه مون ؟؟ اینجا خونه ی منم حساب میشد؟
مسیح همیشه میگه خونه مون … بغضم رو قورت میدم …
ترمز میزنه. بهش نگاه میکنم: چرا اومدیم اینجا ؟
نباید می اومدیم خونه ی خودمون ؟!
نگاش میکنم … اونم نگام میکنه، با مکث ! پیاده که میشه چشم می بندم … قطره اشکم روی گونه م سُر میخوره و دستم
سمت دستگیره میره. قبل من مسیح خودش در سمت منو باز میکنه. بی حرف پیاده میشم. سمت آسانسور میره و من در
ماشین رو می بندم.
هر دو که وارد آسانسور میشیم و در آسانسور که بسته میشه نگام میکنه … توی یه دستش نایلون سیاه رنگیه که ندیده
میدونم داخلش پَد بهداشتیه …
یه قدم جلو میاد و دستش رو روی گونه م می ذاره … کف دست داغش رو ! … حرارتش رو دوست ندارم … دوست ندارم،
چون ته دلم رو بازی می گیره … چون خودمم تب می کنم …
انگشت شستش رو روی گونه م می کِشه و اشکم رو پاک میکنه … با ملایمت… با عشق ؟!؟! … نمی دونم! خیره میشم
به چشم های به من میخکوب شده ش که میگه : خودم اگه درد دادم بهت، درمونم می دم … نریز اینارو که بیشتر از
خودم بدم نیاد !
می خوام رد شوخی ببینم توی صورتش … رد یه بازیه مضحک و مسخره … اما نیست … راست میگه ؟؟ .. متنفرم از
صدای دینگ باز شدن در آسانسور …
همون دست روی گونه م مونده رو بلند میکنه و در عوض روی کمرم می ذاره و ملایم سمت در هُلم می ده … از آسانسور
بیرون میرم و اونم دنبالم میاد. کلید رو داخل قفل می ندازه و درو باز میکنه … کنار می ایسته تا اول من برم … پام رو که
توی خونه می ذارم موجی از دلتنگی سراغم میاد …
من دلتنگ این خونه شدم ؟ دلتنگ این خونه و صاحب خونه ؟ سمتش برمیگردم … در واحد رو بسته و داره ریز به ریز
خودمو، حرکاتم رو ، اشکام رو دید میزنه که میگم : دلم برای … برای خونه تنگ شده بود !
لبخند کج اما پر از دلتنگی می زنه و میگه : خونه و صاحبشم دلشون برای موج خنده ت تو خونه تنگ شده !

پلک میزنم و اشک هام جای اشک های ریخته شده ی قبلی رو پر میکنن و میگم : وقتی برای همیشه برم، به نظرت …
به نظرت عادت میکنم ؟ ینی، ینی عادت میکنیم ؟!
مسیح طوری حرف میزنه که انگار برای موندنم تا ابد برنامه ریخته و میگه : تو وایسا ، من درستش میکنم !
با همون بغض و صدایی که دل خودمم آب میکنه میگم: چی رو ؟ … اون همه شخصیتی که جلوی همه خوردش کردی؟!
خیره به چشمای بارونیم میگه: تو اون موقع به نظر من یه زن 18 ساله بودی که بچه ی بی پدر داشتی، حالیته ؟ یه
مثقالم اگه انصاف داشته باشی می فهمی حرف منو !
الان چی ام ؟
مکث میکنه. زبونش رو روی لبش می کِشه و می فهمم که براش سخته توضیح دادن و آخرش انگاری دلش رو به دریا
میزنه و جواب میده : نهان 18 ساله ای که پشیمونم همه جا جار زدم که بچه س … حالا باس جمعش کنم و بگم گلوم
پیش همین بچه گیر کرده و کَنده نمیشه !
ته دلم می لرزه و گونه هام رنگ می گیره … این رنگ گرفتن گونه هام از موج خجالت و هیجانه با چاشنی ترس … این
همه با صراحت حرف زدنش رو دوست ندارم ، اونم وقتی که اسم تورج توی سرم منعکس میشه با صداش که از فروختن
دختر ماهی جون حرف میزنه !
می خوام به حرفش میدون ندم… می خوام بیشتر از این از علاقه ش حرف نزنه … دستم رو روی شکمم میگیرم و خجالت
رو کنار میزنم… در عوض میگم : حس میکنم الان جون میدم …
عمیق نگام میکنه … اونم متوجه عوض کردن ناشیانه ی این بحث شده و به روم نمیاره … به جاش جلو میاد و دستاش
رو دورم حلقه میکنه … وادارم نمیکنه، اما سرم رو به سینه ش تکیه میدم … این پناه داشتن و تیکه کردن زیر دندونم مزه
میده که چشمام رو روی هم میذارم و صداش رو می شنوم:

-الان اگه مانع بتراشی، می تراشم و برش می دارم … بی پناه بودنت داد میزنه و می خوام پناهت باشم ! … اگه بچه ای
بزرگت میکنم و اگه کوتاه نمیای خودم هم قَدِت میشم ! … اندازه ی یه کوه گند زدم، اما خودم جمعش میکنم … تن و
بدن کبودت بابت ندونم کاریم شبا از جلو چشام محو نمیشه و خودم درستش میکنم …
بی حرف گوش میدم … نه که شکل شعر و آواز بخونه … نه که ملایمت خرج بده … با همون تُن صدای فوق بَم و مردونه
ش … با همون لحن خشک و پر جذبه ش حرف زده اما احساسم رو قلقلک میده … دخترونه هام رو هوشیار می کنه و
لذت زیر پوستم تزریق میشه و گُر میگیرم …
دلم می خواد بگم من اگه کوتاه بیام و تورج کوتاه نیاد چی؟ من تورج رو اندازه ی تموم سال های عمرم میشناسم …
تورج کسیه که بابت لمس بدنم، دست مازیار رو شکسته بود !
وسوسه میشم برای بوسیدن قفسه ی سینه ای که تکیه گاه سرم شده … وسوسه میشم ، اما پسش می زنم … ازش فاصله
میگیرم و هول میگم : م .. من … من باید …
خم میشم و نایلونی که هنوز توی دستش گرفته رو میگیرم . به سمت اتاقش میرم و در اتاق رو می بندم … به در تکیه
میدم و بیهوا دستم رو روی قلبم می ذارم … قلبی که می خواد بیرون بیاد و از در اتاق بیرون بره … بره اونجایی که مسیح
هست و بگه از اولشم جات همینجا بوده و هست !
پوفی میکشم و وارد سرویس می شم … کمی اوضاع خودم و لباسم رو سرو سامون میدم و یکی از پد ها رو برمیدارم ..
از سرویس که بیرون میام مسیح رو توی اتاقش نمی بینم و خدا روشکر میکنم که به اتاقش نیومده .
از اتاق بیرون میزنم و سکوت همه جای خونه رو پر کرده و از طرفی دل دردم امونم رو بریده … ترس برم می داره از
تنها شدن .. من از تنها موندم توی این خونه ای که چند روز پیشش چند نفری اومده بودن تا منو ببرن می ترسم …
با هول و وَلا به سالن میرم … مسیح رو میبینم .. با همون لباس بیرون روی کناپه ی راحتی سه نفره دراز کشیده و ساعد
دستش رو روی چشماش گذاشته … از نیمه شب گذشته و دلم می سوزه … از خستگی اینجا خوابیده تا به اتاق نیاد و
مزاحم من نباشه …
اصلا مسیح شام خورده ؟ … جلو می رم و کنار کناپه می ایستم … خم میشم … یه دستم رو روی ساعدش می ذارم و
میگم : مسیح … خوابی ؟ …
جوابی بهم نمیده … می خوام سرپا شم … اما قبل سرپا شدنم مچ دستم رو میگیره و می کِشه ! … چون خیلی یهویی این
کارو میکنه روی سینه ش پرت میشم …
با هول میگم : چیکار میکنی ؟
هنوز اون یکی دستش روی چشماشه و این لعنتی اصلا از کجا منو دید ؟ … بدون این که دستش رو برداره … دست دیگه
ش رو دورم حلقه میکنه … کف دستش روی شکمم میشینه و میگه : نمی خوام کاری کنم، فقط بخوابیم !

مس …
خیلی خسته م نهان … فقط بذار آروم شم … بذار .. آروم شیم!
به چونه ی ضلع دار و مردونه ش که با ته ریش پوشیده شده نگاه میکنم و من خودمم دلم نمی خواد دور بشم … دلم
نمیخواد و از این همه وقاحت خودم لبم رو گاز میگیرم و نگاه از چونه ش می گیرم … چشمام رو می بندم و صدای قلبش
رو می شنوم … قلب اونم هیجان داره ؟ …
چند ثانیه که می گذره با کف دستش شروع میکنه به نرمی شکمم رو لمس کردن و ماساژ دادن … می دونه درد میکنه؟
می دونه اونقدر درد میکنه که بیقرارم ؟ … میدونه که ماساژ میده … که گرمم میشه … که تب میکنه … که میگه : حرارت
تنت دیوونه میکنه آدمو !
خجالت زده سرم رو بیشتر توی سینه ش فرو می برم و مسیح دیگه چیزی نمیگه … ماساژ دادنش ادامه پیدا میکنه …
اونقدری که چشام گرم میشم … که یادم میره بگم شام خوردی اصلا ؟
*
با حرکت نرم و ملایم سر انگشت روی گونه م کمی جا به جا میشم … انگار جایی که خوابیدم زیادی خشکه که چشم باز
میکنم . اولین چیزی که می بینم ، حرکت ملایم بالا پایین شدن قفسه ی سینه ی مسیحه … چشم باز میکنم و خجالت
زده کمی سرم رو برای دیدنش بالا می گیرم.
چشمای خیره ش رو که میبینم می خوام بلند شم که حلقه ی دستش رو دورم تنگ تر میکنه و میگه : صبح بخیر تنبل
خانوم !
خیلی خوابیدم ؟
ساعت 11 س !!
چشمام گرد میشه : درووووغ … چه خبره ؟

لبخند کج و جذابی میزنه : انگاری دیشب جات راحت بوده …
ایشی میگم و جواب میدم : فقط خسته بودم ، دیر وقتم خوابیدیم …
لبخندش عمق میگیره و میگه : نسناس !
می خندم : دیشب شام خورده بودی ؟
نه ، اما عروسک بغلی دیشب رو بدم نمی اومد بخورم !
مشتی به سینه ش می زنم که می خنده. از روی سینه ش بلند میشم و روی شکمش میشینم … پاهام از لبه ی کاناپه
آویزونه و میگم : اصلا درد حس میکنی ؟
گفته بودم پشه وزن نداره !
با لودگی و به شوخی میگم: یه کم رمانتیک تر میتونی جواب بدیا !
خیره بهم میگه : اونقدر محو بودنتم، وزن که هیچ ، هیچی رو حس نمیکنم …
لبخند روی لبم می ماسه و مسیح شوخی منو جدی گرفته … جدی گرفته و رمانتیک جوابم رو می ده … خودم رو میکِشم
و پایین میام … تموم مدت بهم خیره س که میگم : صبحونه آماده میکنم …
حالت بهتره ؟ …
مثل سابق خجالت نمیکِشم… انگاری دیگه برام این همه بی پروا بودن مسیح عادت شده و دروغ چرا ؟ خودمم بدم نمیاد…
میگم : خوبم !
*
چند روزی می گذره و ماهانه م تموم شده … تموم مدت مسیح بیشتر پرستار بوده و مراقب … مسیح خیلی ملایم شده
… خوب شده … مهربون شده … بی دریغ لبخند میزنه .. مدارا میکنه … اصلا شبیه مسیح نیست ! شبیه مسیحی که می
شناسم …
راضی ام از این تغییر ، راضی ام و می دونم که بیشتر دارم دل می دم به مسیح … توی آیینه ی روشویی خودمو نگاه
میکنم و لبخند می زدنم ….
دست و صورتم رو اب میزنم که صدای آیفون میاد … بیرون میام … مسیح درو باز کرده و سمت من برمیگرده : یه لباس
بهتر بپوش ، اوباش اومدن !
لبخند میزنم : خوش اومدن …

سمت اتاق میرم و می خوام به حرف مسیح گوش کنم … مسیح حساسیت به خرج می ده نسبت به من و ظاهرم … جای
ناراحتی خوشحال میشم و پیراهن مردونه ی تا بالای زانو رو با تیشرت جذب لیموییم عوض میکنم … شلوار راحتی سیاه
رنگی هم به جای شلوارک سفیدم می پوشم …
بیرون که میرم صداشون و می شنوم :
اهورا نهان کو ؟
کسری مسیح فقط اندازه ی سه روز …
صدای یه دختر میاد که کلافه میگه : کسری !
دختر؟ … صداش آشناس … آره ، ساغر … وارد سالن میشم و سلام میکنم .
یاشار تموم قد نگام می کنه و حس میکنم خجالت میکِشه هنوز ، زیر لبی سلام میکنه …
کسری ساعت خواب …
دستم رو روی گونه م می ذارم : خیلی تابلوعه الان بیدار شدم ؟ …
ساغر ول کن کسری رو ، می شناسیش که !
اهورا وجدانا تابلوعه خب …
مسیح باس از شما اجازه بگیره بابت تایم خوابش ؟
همه با تعجب و چشمای گشاد شده نگاش میکنن که بی توجه به نگاه هاشون جلو میاد و مچ دستم رو میگیره …. سمت
آشپزخونه می بره و میگه : ول کن اینا رو ، دارم ضعف می رم از گشنگی ، یه کوفت بده نوش کنیم !
ریز می خندم و مسیح پشت میز میشینه، بچه ها هم به نوبت داخل آشپزخونه میان که ساغر میگه : کمک نمی خوای ؟
می خوام بگم نه که مسیح پیش دستی میکنه : سه تا نره خر اینجان دست تنهاس ، معلومه که کمک می خواد …
پسرا رسما هنگ کردن و ساغر با صدا می خنده میگه : آفتاب از کدوم طرف در اومده !؟
مسیح توی فکر میره و حس میکنم به این فکر میکنه که چقدر قبلا با من بد تا کرده که واسه خاطر همین دو تا جمله
جماعتی تعجب کردن!